Andvari - 01.01.1941, Síða 59

andvaiu
Tómstundir.
Eftir Guðm. Finnbogason.
Tómstundir köllum vér þann tíma, sem vér erum ekld
bundnir við skylduslörf eða nauðsynjastörf og getum því
varið eftir vild vorri. Það er um þær eins og flest annað, að
þær þylcja því dýrmætari, sem minna er af þeim. Þó þykja
þær því aðeins góðar, aö fullnægt sé frumþörfum lífsins.
Enginn telur sér það hnoss, þó að hann hafi nógan tíma til að
svelta eða skjálfa. Eftir tómstundum atvinnuleysingjans sæk-
ist enginn. Tómstundirnar fá því alltaf ljós sitt frá skyldu-
vinnunni. Þegar vinnan er talin þrældómur og böl, verður
ljómi yfir tómstundunum; þær koma þá sem sólskinsblettir
í dumbungi vinnunnar. Og þegar unnið er af alhug og menn
hafa yndi af vinnunni, eins og rithöfundurinn stundum við
skrifborð sitt eða uppfyndingamaðurinn á tilraunastofu sinni,
þá er ekkert hugsað um tómstundir og reynt að gera þær sem
fæstar. En hvað sem um það er, þá hefur stefnan lengi verið
sú að stytta skylduvinnutímann sem mest og fjölga þannig
tómstundunum, og margir 'horfa vonaraugum til þess tíma, er
enginn þurfi að vinna nema þrjár—fjórar stundir á dag. Og
sumir halda því fram, að komast mætti af með þann vinnu-
tíma, ef tækni nútímans væri notuð skynsamlega.
En til hvers á þá að verja tómstundunum? Nokkuð af þeim
verður svefninn að fá. Það er óhjákvæmilegt. En þurfum
vér að vera iðjulausir annan tíma en þann, sem vér sofum?
Um það segir Cyril Burt, ágætur enskur sálarfræðingur: „Ég
júta það fúslega, að líkaminn þarfnast svefntíma; en hitt er ég
ekki reiðubúinn að álykta, að andinn þurfi aðrar iðjuleysis-
stundir í AÚðbót. Menn hugsa sér mannsandann eins og þró