Andvari - 01.01.1938, Blaðsíða 45

Andvari Sveitakonan — móðir og amma
41
þeirri átt eða álfu, svo sem Eddu-fræðin sýna og
sanna.
Þess er oft getið í sögunum, að sú og sú kona var
hög á hendur — þ. e. a. s. vel verki farin. Sú verklægni
hefir tekið yfir sauma og tóvinnu, einkanlega þó skraut-
vefnað. Spjaldvefnaður er æfagamall. I einu Eddu-kvæð-
inu er þetta t. d.:
Húnskar meyjar
þær er hlaða spjöldum.
Þetta lýtur að spjaldvefnaði.
Eg sný mér þá að læknisstarfi kvenna.
Sögurnar eru þögular um það efni. Þó er allmerkileg
frásagan um Þormóð Kolbrúnarskáld og kvenlækninn á
Stiklastöðum. Sú saga hefir komizt á bókfell vegna þess,
að Þormóður orti vísu um konuna og dó í höndum
hennar. Konan gerði sáralyf af grösum. Orðið Iífgrös í
skáldskap bendir til þess, að grös hafi verið lífgjafi. Stutt
er síðan sáust menjar þeirra kvenna, sem gerðu seyði
af grösum til heilsubótar. Eg hefi hitt að máli tvær
mæðgur þess háttar, og var sú eldri meiri fyrir sér en
su Yngri, afar-gáfuð kerling og eygð svo sem eg ætla,
aÖ völvur hafi verið í fyrndinni, skörp í hugsun og
°rðsnjöll. Mér virtist, sem eg sæi í henni ímynd fornr-
ar ffæðikonu, sem haft hefði með höndum líknarmál-
efni. QySjan eða Ásynjan eða dísin Eir var læknir.
p9 það, að konunni eru tileinkuð þau málefni í goða-
træði vorri, bendir til þess, að konur hafi haft sára-
Sræðslu og hjúkrun með höndum frá alda öðli. Lífið
s)álft er alla tíð fyrirmynd skálda og sagnfræðinga.
Eg fer nú ekki lengra út í þá sálma, en sný mér að
^ersdagskonunni, en svo nefni eg þá konu, sem vann
°9 vinnur hversdagsstörfin. Heimilisverk konu láta ekki
toikið yfjr sér; þjónustubrögð, matreiðsla, barnfóstur, tó-