Andvari - 01.01.1915, Blaðsíða 20
12
Dr. síra Jón Bjarnason.
hefir heldur spilt fyrir þeim, þóttu og fulllangir lestr-
arnir sumir hverjir. Einmitt vegna þess hvað stíll-
inn er einkennilegur og þrunginn krafti, er ekki vanda-
laust að fara með fyrir aðra.
Síra Jón skoðaði það sem sérstaka handleiðslu
guðs á sér, að hann fékk eigi veitingu fyrir þeim
prestaköllum, er hann sólti um á árunum áður en
hann fluttist vestur í fyrra skiftið. í huga hans kom
að sækja um kennarastarf við prestaskólann er losn-
aði 1894. Var hann þá nýstaðinn upp úr sinni þungu
legu, en hann féll frá því.
Tvisvar kom sh-a Jón hingað heim, eftir að hann
hafði alfarið sezt að vestra, og stóð liann þá alllengi
við og ferðaðist hér víða. Það var árin 1889 og 1899.
Nú var síra Jón heitinn ráðinn í að koma heim í
sumar, ef heilsan leyfði, og hlakkaði hann mjög til
þess, miðaði hann þá hinztu heimför sína við það
að hann á þessu vori liefði fengið hvíld frá prests-
störfum sínum í Winnipeg. En þess óskaði hann að
eigi væri farið með í hámæli, þar sem hætt væri við
að heilsan kynni að bila. Nú hefir heimför hans
orðið með öðrum hætti á þessu vori.
Síra Jón prédikaði í síðasta sinn með veikum
burðum í kirkju sinni sunnudaginn í föstuinngang,
við þriggja alda minning Hallgríms Péturssonar. »Mér
var áhugamál að láta í kirkju minni heyra til mín
þá«, ritar hann mér. Síðan vann hann að því í
veikindunum að koma út marzblaði »Sameiningarinn-
ar«, þreföldu, og mátti heita alt um minning Hall-
gríms. »Greinina fyrstu reit eg með mörgum hvíld-
um í rúminu«, segir hann. Það var hinzta starfið
hans. í æfisöguhrotinu, sem oft er vitnað til, segir
hann, að Hallgrímssálmar hafi verið sín kærasta bók