Andvari - 01.01.1915, Blaðsíða 122

114
Ýtingar og lendingar o. íl.
en óvönum áhorfendum, verður ætíð starsvnt á »ýl-
ingu« og »lendingu« við »sandinn«, þó einkum í
»vondum sjó«. Þar má oft ekki á milli sjá, hvort
sigri: líf eða dauði, og mörgum hefir brugðið við þá
sviplegu sjón, þegar meiri eða minni hluti einnar
skipsliafnar hefir druknað, stundum 14 menn í einu
á fáum mínútum. Alda sú, sem rekur skipið með
feikna kasti í »lendingu« í »sandinn«, slær því unr
leið og hvolfir, stundum hálfslær hún því, en næsta
öldufall hvolfir því, og það svo liart, að sumir menn
hafa þeyzt úr því um leið upp í þurran »sand« —
þ. e. upp fyrir flæðarmál — og skipið brotnað um
leið. Það er þessi mikla og snögga sveifia »holskefl-
unnar«, sem skip og menn standast ekki. — Þar verð-
ur alt sem fis fyrir vindi. — Sumir verða undir skip-
inu, sumir innan í, og nokkrir dragast út úr því og
í kaf. Þegar næg mannhjálp hefir verið til staðar,
hefir mörgum verið bjargað af þeim, sem ílotið hafa
í »llæðinu« eða í »flæðarmáli«, og fallnir hafa verið,
eða ekki hafa getað fótað sig. Stöku sinnum hafa
menn í lalidi verið »vaðbundnir«, til þess að gela
gengið betur fram en lausir menn að taka á móli
skipi í »lendingu« í »vondum sjó«, koma í það
»bandi«, ná mönnum á lloti í »flæðinu«, og svo
farangur, haíi hann verið, og bjargað þannig mörgu,
sem annars hefði tapast.
Fyr á öldum þóttu það tiðindi í frásögur fær-
andi, er menn bárust á banaspjótum og nokkrir
menn voru vegnir. Víg og manndráp þykja enn
nokkurs konar »krydd« i sögunum, sem bragð sé að.
í slysfaradauða er litið minna varið. Við sumar
slysfarir hefir eitthvað gerzt sögulegt, sem þýðingu
hefir haft, sem lagt liefir verið í þagnargildi, bæði