Andvari - 01.01.1915, Blaðsíða 127
Heimilishættir Eskimóa.
119
eg held, að þeir haíi jafnan álitið sögu mína um skip-
ið uppspuna einn. En eigi varð mér það að neinu ó-
gagni. Var ég nú kominn þar í sveit, er gesti og
ganganda er allur beini heimill. Þeir, sem þar bjuggu,
létu mig hafa föt og fæði til jafns við sig. Lífsnauð-
synjar eru þar eigi eign þess, sem þeirra aflar, held-
ur hins, sem þeirra þarfnast. Urðu þeir frekar for-
viða en fegnir, er ég reyndi að þakka þeim gestrisn-
ina á bjagaðri Eskimóa-tungu. »Hvort er svo, að í
»HvitramannaIandi« búi sumir við sult og seyru, en
aðrir við alls nægtir!« mæltu þeir. Kvað ég nei við
því, en vissi þó að ég laug. Ég þóttist vita það með
vissu, að ég fengi ekki skýrt fyrir þeim, hversu sam-
kepnin ræður lögum og lofum meðal hvítu mann-
anna. Og mér var það elcki neitt kappsmál að halda
uppi vörnum fyrir samkepnisstefnunni, þar sem ég
var fátækastur þeirra allra.
Alþýða manna þekkir Eskimóa nokkuð af af-
spurn, en flest af því, sem um þá hefir verið sagt, á
sér engan stað. Mönnum kemur það því undarlega
til eyrna og þykir næsta ótrúlegt, verði einhver til
þess að bera þeim rétta sögu. Vísindamaðurinn ritar
til þess að birta mönnum sannindi; ætli hann að
lýsa lítt þektum kynstofni, sem hann hefir tekið ást-
fóstri við, lætur hann sér auðvitað ant um að lýs-
ingin réttlæti nokkurn veginn vináttu hans. Og þótt
ritsmíð hans sé blátt áfram og jafnframt ætluð vis-
indamönnum, væntir hann þess, að milli línanna
verði hér og hvar eygður sá sannleiki, að í hjörtum
villumanna jafnt sem annara búi mannlegar tilfinn-
ingar.
í mörgum greinum erum við Eskimóum fremri,
en um sumt erum við eftirbátar þeirra. Sumir yfir-