Andvari - 01.01.1915, Blaðsíða 47
1913 og 1914.
39
er, þá liggur nærri að ætla, að fleira muni geta klak-
ist út af hrognunum, ef þau eru látin (innan um smá-
möl) í ílát, þar sem þau hafa nóg af hreinu og súr-
efnisriku vatni, en varin fyrir eftirsókn alls vargs, og
séð um, að þau hrogn, sem deyja, meðan á klakinu
stendur, séu tekin burtu jafnharðan, svo þau skemmi
ekki hin þegar þau úldna. Þetta hugsuðu Mývetn-
ingar og eg, þegar verið var.að koma þessum til-
raunum af stað, og á þeim grundvelli var til þeirra
slofnað.
Við fvrstu tilraunir Veiðifélagsins voru höfð
byrgi, o: hreinn malarblettur við kaldavermslulind,
umkringdur af grjótgarði svo háum, að hann náði
upp úr vatninu. Hinum frjóvguðu hrognum var dreifl
á mölina, og þar áttu þau að klekjast, en þetta þótti
gefast illa; seiðin vildu smjúga of lljólt úl og stund-
um hafa liklega smáfiskar komist inn í byrgið og
náð í hrognin.
Svo var farið að reyna kassana. Þeir voru ekki
með þeirri gerð, sem eg hafði fyrst gert fyrirmynd
að (því að þeir áttu að vera grind á 4 fótum, þar
setja mátti í nokkura vírnetsbotna undir eggin og
gert ráð fyrir straumi upp í gegnum þá neðan að),
heldur voru það vanalegir sj'kurkassar. Voru þeir
sviðnir innan og sett götuð plata úr galvaniseruðu
járni í stað gafla, en smámöl dreift yfir allan botn-
inu, og á mölina var svo stráð hinum frjóvguðu
lirognum. Voru svo kassarnir settir niður í lindirn-
ar, þar sem straumur var hæfilega sterkur (ekki svo
sterkur, að liann rótaði eggjunum), og þétt lok yfir,
svo að smáfiskar kæmust ekki í kassana, og nokk-
urir steinar lagðir ofan á, svo að ekkert haggaðist. A