Andvari - 01.01.1915, Blaðsíða 45
1913 og 1914
37
lagsins hefir gefið mér þar að Júlandi, því að við
höfum átt í bréfaskiftum út af þessum klaktilraun-
um síðan haustið 1911, og svo gerði eg mér ferð til
Mývatns sumarið 1913, lil þess að tala við formann
og aðra veiðibændur og kynna mér það sem auðið
var, klalrinu viðvíkjandi. Skoðaði eg þá llestar klak-
stöðvarnar og áhöldin og gerði ýmsar athuganir á
vatninu og á silungi þeim, er veiddist meðan eg stóð
þar við, en það var dagana 23. lil 27. júlí og var
Stefán á Neslöndum allaf með mér. I5ó að hann sé
nú maður um sextugt, þá hefir liann samt lifandi á-
huga á klakmálinu og er víst óhætt að segja lífið og
sálin í þvi, síðan sira Árni fór frá Skútustöðum.
Veiðifélagið byrjaði tilraunir sínar þegar Iiaustið
1906, en i mjög smáum stýl. »Til skamms tima
liefir ldakið gengið báglega. Við frjóvguðum þó á
liverjum vetri talsvert af hrognum og létum i byrgi
og uppspretlur. En þó að hrognin virtust glær og
hefðu öll lífseinkenni, fór samt oftast svo, að við gát-
um aldrei sýnt lifandi, syndandi síli«, segir Slefán í
bréfi til mín 25. nóv. 1911. »í fyrra (o: hauslið 1910)
reyndum við með 3 kassa, höfðum hraunmöl á boln-
inum og létum í tærar uppsprettur. IJetla bar sýni-
legan árangur, því að i 2 af þeim lifnaði eftir 70
daga og sleptum við því í vatnið. í einum varð ekki
að liði. Nú i vetur er ráðgert að hafa lleiri kassa«,
segir Slefán i sama bréfi. í tilefni af þessu gaf ég
honum nokkurar bendingar og sendi honum litinn
pésa um urriðaklak, eftir A. Feddersen. Klakið var
þá aukið að mun, því að í bréfi frá 21. jan. 1912
segir Stefán: » . . . nú er, eftir því sem séð verður,
lifandi í einum 10 kössum hjá okkur, en auðvitað
mismunandi gömlum. í sumum að því komið,