Andvari - 01.01.1915, Qupperneq 31
Lagalireinsun.
23
verður leyst úr því, hvorl fat hæfi tilteknum manni,
nema því að eins, að maðurinn sé færður í fatið, þá
eru þó til þeir kostir og ókoslir, sem taka til allra laga.
Þeir eru ekki margir kostirnir á lögum vorum,
sízt á jmgri lögunum, enda virðist löggjafmn vanda
æ minna og minna til laga sinna. Því læt ég kost-
ina liggja á milli liluta, enda þurfa heilbrigðir ekki
læknis við. Aftur á móti ætla ég að víkja nokkuð
að ókostunum og þá sérstaklega að þeim, sem einna
sízt eru þolanlegir, en vera ætti auðvelt að laga.
Lög eru lifsreglur um sambúð manna, en öðru-
vísi liáttað, heldur en öðrum svokölluðum lífsregl-
um. Flestir fullorðnir menn munu liafa sett sér ein-
hverjar faslar reglur til að fara eftir, og þá helzt til
varúðar því, að þeim verði á það, sem þeim þykir
sér hættast við. Ölkær maður setur sér t. d. að
neyta áfengis, annaðhvort alls ekki, eða þá ekki nema
lílilræðis i einu. En auk slíkra sjálfsettra reglna,
laka ýmsar sambúðarreglur manna að meira eða
minna leyti til allra. Það þykir l. d. ósvinna með
siðuðum mönnum, að rétta öðrum óhreina hönd eða
heilsa manni með vindil eða pípu í munninum. Heið-
arlegum mönnum þykir vansæmd að því, að bera
fyrir sig sér til sýknunar, að þeir hafi eigi verið fög-
ráðir (myndugir), þá er dómsótt skuld var stofnuð.
En manninum, sem brýtur bindindisásetning sinn,
réllir öðrum óhreina hönd eða skýtur sér undan skuld,
sem hann stofnaði af eigin rammleilc á unga aldri,
er öldungis óhætt fyrir lögreglunni. Hún snertir ekki
hár á höfði hans út af slíkum »brolum«. En hafi
maður um hönd ólöglega íengið áfengi, eða ati
hönd annars manns með saurkasti, eða hrigði lög-
legu borgunarloforði, þá má hann búast við því, að