Andvari - 01.01.1915, Side 136
128
Heimilishættir Eskimóa.
baki í vindinn. Spurði ég hann þá, hvers vegna hann
léti sér ekki nægja fiskbirgðir þær, er hann átti heima
fyrir. Voru þær svo miklar, að vel hefðu þær mátt
endast öllum heimamönnum, tuttugu og tveimur, í
tvö ár. Svaraði Ovayuak því, að hann væri sveitar-
höfðingi og spurði mig, hverju eg héldi, að það væri
að þakka, og hvort ég héldi, að hann mundi halda
þeirri virðingu sinni, ef hann legðist i leti og ómensku.
Við hefðum að vísu nægan matarforða handa okkur
hér i Tuktuyaktak; en það væri ekki að vita nema
að þeir, sem farið höfðu í hreindýraleit inn á land-
ið, kæmu þegar minst varði með tóma sleða, eða ef
til vill sleðalausir; ekkert væri sennilegra en það, að
hundar þeirra hefðu drepist úr hungri, og yrðu þeir
því að dragast áfram fótgangandi með krakkana sína
á bakinu. Og hvernig skyldi vera ástatt hjá þeim á
Hellunesi vestan Mackenzie-íljóts? Þeir hefðu að vísu
aflað vel í sumar, en i vetur fengju þeir ekki bein
úr sjó—. Nú eru menn meiri ráðleysingjar en áður.
Þeir fara með stór fiskæti langar leiðir og selja livöl-
urum á Herscliel-eyju fyrir svolílið af tei. Te er að
vísu gott á bragðið, en enginn verður feitur af því.
Og enn eru ótaldir þeir, sem búa upp með Mac-
kenzie-fljóti. Þeir stunda mest héraveiðar. En það
eru áraskifti að þeirri veiði. Stundum veiða þeir vel,
en aftur koma þau ár að veiðin bregzt algerlega eða
að nokkru leyti. Það getur vel verið, að einhvern
daginn stefni hingað margir tómir sleðar vestan strönd-
ina, vegna þess að liéraveiðin hefir brugðist upp með
íljótinu. Ætli við hefðum of mikinn fisk, ef allir þess-
ir kæmu. Hróður sinn væri mestur fyrir þá sök, að
menn, sem ættu 20 dagleiðir þangað, gætu alt af sagt,
þegar til búsveltu horfði: »Við skulum fara til Ovay-