Andvari - 01.01.1915, Blaðsíða 135

Heimilishættir Eskimóa.
127
Kallaði hún þá til einhverrar stallsyslur sinnar og
skoraði á hana að klæða sig í snatri og skyldu þær
reyna með sér, hvor fljótari yrði út í fiskgrófina til
að sækja fisk í morgunmatinn. Vöknuðu margir við
tal þeirra, og er þær komu inn aftur með fangið
fult af fiski, voru allir vaknaðir. Þær fieygðu gadd-
freðnum fiskinum á gólfið svo undir tók í kofanum.
Lá fiskurinn þar þangað til mesti gaddurinn var úr
honum, og síðan reif kvenþjóðin hann úr roðinu
með tönnunum, og var það eigi ósvipað þvi, er við
llysjum »banan«-ávexti. Síðan var freðinn fiskurinn
lálinn í trog og það borið milli þeirra, sem enn lágu
i rúminu. Menn risu upp við olnboga og tóku fisk
úr troginu og nöguðu liann líkt og menn naga korn
af maísstönglum. Dálknum og slóginu leifðu menn
auðvitað og köstuðu því aftur í trogið, líkt og við
leifum eplakjarna. Þennan hráa og freðna fisk höfð-
um við alt af til morgunverðar og segi ég eigi frá
þessu í því skyni að kvarta undan vistinni. Hrár og
freðinn fiskur er miklu lostætari en soðinn fiskur
þegar til lengdar lætur, eins og menn verða síður
leiðir á hráum ostrum en steiktum.
Þegar er við höfðum snætt morgunverð risum
við úr rekkju og gengum lil vinnu okkar. Flestir
karlmennirnir og tvær eða þrjár konur fóru venju-
lega lil fiskveiða. Á sumrin er fiskur veiddur í net,
en á vetrum á dorg úr beini. Hvitfiskur er þar al-
gengastur og vegur hann 10—40 pund. Einu sinni
öíluðum við 68 fiska á 6 klukkustundum. Höfðum
við þó eigi nema einn öngul og var þetta mesti afli
okkar þá um veturinn.
Dag nokkurn vorum við Ovayuak að veiðum
úti á ísnum. Sátum við á snjóhnausum og snerum