Andvari - 01.01.1915, Blaðsíða 112
104
Herbúnaður íslendinga.
margir áhugamenn láta sjer ekki detta í hug að gera
ráð fyrir harðindum. En þó að hverjum framsókn-
armanni sje eðlilegt og nauðsynlegt að setja ekki
fyrir sig torfærurnar, þá má ekki gleyma þeim alveg.
Það þykir ekki góður hershöfðingi, sem ekki gætir
allrar varúðar, sem ekki býst við árásum óvinanna
á hverri stundu. Og enginn telur það góða for-
mensku að leggja í langræði með ónýtar árar, rifin
segl, fúinn reiða og ónýta dælu. Allir útlendingar,
sein einhver kynni hafa af íslandi, vita það, þó ís-
lendingar muni það ekki sjálfir, að hafísinn getur
umkringt landið að mestu, þegar minst varir. Þeir
vita líka, að heimsókn hafíssins hefir vanalega leitt
meiri og minni eyðileggingu yfir þjóðina. Og það
dettur engum í hug nema íslendingum, að þetta geli
ekki komið fyrir hjer eftir. Það mundi því ekki
spilla lánstrausti þjóðarinnar í öðrum löndum, þó það
frjettist, að íslendingar væru loksins vaknaðir og
farnir að hugsa um að verjast þeirri eyðileggingu,
sem hafís og harðindi geta unnið þjóðinni, ef enginn
viðbúnaður er hafður til að taka á móti þeim. Pað
mun enginn skijnsanuir úilendingur telja Islendinga
menn að meiri fgrir það, þó þeir bindi fgrir angun og
stingi upp í egrun svo þeir sjái ekki og hegri ekki það,
sem er að gerast i þeirra eigin landi.
Er nú ekki kominn tími til að hugsa dálítið al-
varlega um það að tryggja búfjenaðinn gegn harð-
indahættunni? Menn geta ávalt átt von á hafís og
harðindum, en einkanlega eftir langan kafla af góð-
um, íslausum árum.
Um mörg ár hefir ekki verið eins augljós þöríin
til að lmgsa rækilega um þetta mál eins og nú. Dýr-
tíð og siglingateppa er þegar byrjuð vegna Evrópu-