Andvari - 01.01.1915, Síða 110
102
Herl>únaður íslendinga.
góðœrakafla, alls ekki vel við búnir til að taka móti ann-
ari eins harðindaskorpn og þeirri siðasta vor. Ef menn
hugsa rækilega út í þetta, held eg, að gleðin ylir fram-
förunum blandist noklcrum ótta fyrir því, að þjóðin
sje ekki undir það búin, að taka á móti eins árs,
hvað þá heldur margra ára stórharðindum.
Eg tek ekkert tillit til þeirrar hættu, sem okkur
stafar af Evrópustríðinu. Eg ætla að eins að líta á
þann undirbúning, sem við höfðum til að taka á móti
harðindum rjett áður en stríðið hófst. •
Eg ætla bara að henda á fardagaárið 1913—’14
og afkomuna, sem varð eftir það ár. Sumarið 1913
var óþurkasumar á Suðurlandi og Vesturlandi, og
heyin eftir sumarið urðu freinur lítil, en einkum voru
þau illa verkuð og ijelegt fóður. Veturinn eftir þetta
sumar var enginn harðindavetur — ekki neitt líkt
því — en menn feldu fjenað sinn á Suðurlandi og
Vesturlandi, svo að tjónið mun hafa skift miljónum
kr., eða það álítur Sigurður alþm. Sigurðsson, sem
er manna fróðaslur um þetta og annað, sem landbún-
aðinum kemur við. |Sjá ísaf. 1914, tbl. 76].
Að vísu telja menn óþurkana og hin illa verk-
uðu liey til afsökunar og þetta er afsökun eftir vana-
legum hugsunarhætli um iieyásetning. En anðvilað
er lítið vit í því, að setja á hrakin liey og illa verk-
uð eins og góð liey væru. Pað bœtir ekki úr tjóninu
sem óþurkarnir ha/a valdið að jella fjenaðinn
nœsta vor.
Það er nú sök sjer um harðindaviðbúnaðinn á
Suðurlandi og Vesturlandi. Hitt er ekki siður at-
liugavert, og sýnir vel að liarðindaviðbúnaður okkar
er enn þá ófullkominn, að á öllu Norðurlandi var
sumarið 1913, eitt hið allra bezla bæði að grasvexti