Andvari - 01.01.1915, Blaðsíða 123
Ýtingar og lendingar o. fl.
115
vegna þeirra, sem fyrir ástvina- og ættingja-missi
hafa orðið, og svo hinna, sem manndrápunmn eða
slysunum hafa valdið, þótt það hafi verið óviljandi.
Orsakir slysfara er samt nauðsynlegt fyrir sjómenn
að þekkja og ráð gegn hæltunum.
»Ýtingunni« er þannig háttað, að þegar öll skips-
höfnin er »skinnklædd« og tilbúin í skiftifjörunni, er
skipið »árað«, þ. e. árar lagðar í keipa, skipið »haft
rétt« og sett á hlunnum fram í »flæði«, svo framar-
lega sem það verður »stutt«, og beðið eftir lagi »á
fremsta lilunn«. Þegar »sjór er góður«, verður biðin
stutt, en þegar hann er »vondur«, verður hún oft
löng, 1—2 kl.st., eða jafnvel miklu lengur hjá ein-
staka kappsmanni, þar til notandi »lag« kemur.
Tveir »styðja frammí«, — það eru fremstu menn-
irnir, — venjulega liinir duglegustu; »um róðurinn«,
þ. e. miðju skipsins, stendur hver maður framan
við sinn keip og ár og styður slcipið, svo því hvorki
»slái« né það detti á hliðina; hinir, sem afgangs eru,
slyðja skutinn báðum megin ásamt formanni, sem er
aftast og horfir fram á hafið; hinir snúa flatir baki
eða hlið að skipinu og horfa meir til lands en sjá-
var. Þegar formanni virðist »lagið« koma, kallar
hann snögt: »Förum við nær!« og svo: »Takið á
því!« Stundum kallar hann að eins: »Takið á því!«
Undir eins taka allir á skipinu með öllu afli og ýta
því á llot, einkum þeir, sem eru við skutinn. Þegar
sjórinn lyftir skipinu að framan og það fer að íljóta,
fara allir »um róðurinn« upp í það og leggja út
árar og róa eins mikið og þeir geta, en liinir ýta
því á ilot og vaða eins langt og þeir geta, ef þörf
gerist. Þegar laust er við »sandinn« og komið er út
á »leguna«, er bandið úr afturstafni, sem lá upp á
8*