Andvari - 01.01.1915, Side 129
Heimilishættir Eskimóa.
121
ur. Dvaldi ég hjá honum í góðu yfirlæti það sem
eftir var vetrar og mun mér jafnan Ijúft að minnast
þess, hve vel ég undi þar hag mínum.
Ovayuak er umfram ilesta aðra menn síns kyn-
þáttar. Hann er rúm 5 fet á hæð og þannig vaxinn,
að hann sýnist hár maður, jafnvel þótt hann sé með
nágrönnum sínum, og eru þó margir þeirra honum
hærri. Hann er fráneygur og liggja augun rétt, en
svipar þó lítið eitt til augna Asíubúa. Nefið er beint
og þeldekkri er hann en títt er um Eskimóa. Rödd-
in er hrein og djúp og heyrði ég það á hreimnum,
þegar er við mættumst, að við mundum velkomnir
vera, þótt eigi skildi ég mál hans þá til lilítar.
Eigi tókumst við í hendur, þá er við hittumst,
jjví Eskimóar þekkja ekki þann sið, og eigi heldur
kastast þeir á kveðjum. En þeir fagna vel gestum og
það })ví fremur séu j)að vinir þeirra, sem að garði
ber. Veldur þar nokkru um, hve strjálbygt er og fá-
förull bæja milli. Að j)essu sinni var það þó auðséð
á Ouayuak, að honum fanst mest til um það, að hvít-
ur maður skyldi vera með í förinni. Vissi hann enga
von þeirra manna, því hvalarar voru þá engir um
jressar slóðir. Roey sagði honum í fám orðum frá
því, í hvaða erindagerðum ég væri kominn, og fagn-
aði Ovauyak mér þá engu síður en hinum.
Hálíri stundu síðar sátum við í kofa hans um-
hveríis stór fisktrog, og tók hann þá að spyrja mig
spjörunum úr. Spurði hann mig þess fyrst, livers
vegna ég væri kominn norður þangað í kuldann
sunnan úr heitu löndunum. Sagðist hann hafa heyrt
að loflslag þar syðra væri betur við hæfi hvítra
manna. Væru þeir sagðir kulvísir og hefðu eigi þol
til að lilaupa fyrir hundasleða. Hann kvað það gleðja