Andvari - 01.01.1920, Qupperneq 48

8
Þjóðmálafundir 1843—1843
lAndvari*
það miklu fljótara, en fús sag| ðist] hann til að láta
fundarmenn sjálfa sk[era] úr þessu máli. Herra Kon-
ráð sagði [,að nú] væri tíminn svo s[kammur, að
hann entist | ekki til að velj[a nefnd, er rannsaka
skyldi svo mikið stórmál fyrir alþingji, þar sem fundir
eru [svo sjaldan haldnir] hjá oss, en til merkis [um,
að þetta værij ekki af sérgirni fyrir [sér, kvaðst hann]
verða að láta fundarmenn [vita það], að hann gæti
ekki tekið [við kosningu í] í nefndina, þó hann væri
kosinn. [Forseti kvjaðst hafa gleyrnt að geta þess,
[að það væri siðurj á Englandi, að menn gætu [lagt
til við stórm |ál, að bætt væri við nefndina [þeim mönn]-
um, er þeir vildu hafa í nefnd[ina með sér.] Magn-
ús Eiríksson11) sagði, að af [því að þetta væri prijn-
cips spursmál, væri hann á [Konráðs] máli, en kvaðst
óhræddur [að varpa þessu] á Jón Sigurðsson. Herra
Repp hélt [enn fram sínu] máli, og þókti honum öllu
óhætt [, því að allt af) mætti bæla aukanefndar-
mönnum [við. Jón Sigjurðsson sagði, sig langaði ekki
til [að komast íj nefndina, en kvaðst þó vera [á]
máli forseta, því fundarmönnum [væri] jafnan hægt
að vera viðbúnir að mæla á móli nefndinni, ef þeim
líkar ekki, og kvaðst hann því verða að fylgja for-
seta-tillögum. Jóhann Halldórsson og Konráð báðu
forseta að leita atkvæðis; líka bætti herra Iíonráð
því við, að sér fyndist ekki þörf á að binda sig eftir-
leiðis við vissa reglu um þetla mál, því það kjmni
að haga í annað skipti sem ekki hagar nú. Forseti
sagði, að nú væri að skera úr, hvað margir skyldu
silja í nefndinni, |fæ]rri en þrír [nefndarmenn sagði}
hann, að varla gæti verið. Prófasturin[n hélt, að ekki
veitti af 5, því að | ef framsögum|aður væri svo, að
hann vildi] engum við bæta [, þá væri ekki hægt að