Andvari - 01.01.1920, Síða 173

Andvari.] Frá Eiríki Magnússyni og Jóni Sigurðssyni 133
unum, en eg veit yfir höfuð lítið sem ekkert um það mál
að svo komnu, en býst við fregnum um það bráðum.
Eg hefi hitt hér Ólaf Gunnlaugsen'), feitan og árlegan,
lystarlausan fram til miðdegis og bilaðan dálitið til heilsu.
Paö hefir farið ágætlega vel á með okkur, og eg er ekkert
hræddur um, að ekki megi nota hann í okkar þarfir, þegar
á liggur. Hann lætur sem liann [hafi] nóg fé og gefur mér
í skyn, að hann geti brotizt fram til auðs með tímanum.
Eitthvað er hann að specúlera, en það mun vera mest
fyrir hann sjálfan enn sem komið er. Danir ganga hér
eftir honum með grasið í skónum og alls konar góð boð.
En hann gerir sig digran og hefir yndi af [að] prédika
fyrir þeim, hvaða andskotans idíótar þeir sé og ónytjung-
ar; og flestir þeir Danir, er hingað koma frá Höfn, verða
alveg hissa á, hvað þeir séu sjálfir desperat heimalningar,
þegar Olafur hefir séð þá einu sinni. Fað er lika ekki
mannshæfi að eiga við Ólaf, þvi meðan danskurinn segir
tvö orð, er Ólafur búinn að rulla upp stórri bók á öllum
Evrópumálum, svo danskurinn þagnar og glápir. Fað er
gaman að þvi að hafa danskinn hræddan við sig, og þann
dag langar mig til að lifa, að þeir viti hvar eg sé, og standi
heldur geigur af mér en hitt. Ólafur er enn þá bezti ís-
lendingur.-------
-------Margfaldar þakkir fj'rir, að þér hafið borgað
postulanum silfrið«.-------
1) Ólafur Gunnlaugsen var sonur Stefáns Gunnlaugssonar, er var
sýslumaöur i Borgaríiröi og siöan land- og bæjarfógeti i Reykjavik. Ólaf-
nr var dóttursonur Benedikts skálds Gröndals eldra og systrungur Bene-
dikts Gröndals yngra. Hann ól allan aldur sinn utanlands, siðan hann
varö stúdent 1818, og lengst af i París og lézt þar 1894. Séö hefi eg bréf
lrá lionum til Gröndals yngra (i eigu frú Ilelgu Gröndal Edilonsson i
Hafnaríiröi), og sýna þau, að liann liefir eigi týnt inóðurmáli sínu, þótt
hann dveldist svo lengi Ijarri fósturjörö og frændum. Seinustu bréf til
frænda lians eru rituð skömmu lyrir andlát lians. Hann. fékst við blaða-
mensku. Hefir honum veriö létt um að nema mál og tala. En svo er að
sjá, sem liann hafi ekki veriö aö sama skapi djúpliugsaður, »Hann er
orðinn býsna frakkneskur og skrifar aldrei nema liáðw, ritar Eirikur
ao/*> *65. Heíir Ólafi þar kipt i kynið, Jikzt móðurfööur sinum og svstrung
sinum.