Fálkinn - 20.12.1930, Qupperneq 24

24
F Á L K I N N
vann í öll árin í þarfir fjelags-
ins, svo þar er andrúmsloftið
gott og íslenskt frá fyrri tíð.
Konungsritari hefir umráð yfir
samtals fjórum herbergjum,
sem eru einkaskrifstofa, annað
herbergi, sem aðstoðarmaður
hans vinnur í, eitt þvotta og
klæðaherhergi og loks geymslu-
herbergi fyrir skjöl og annað.
Hirðlífið hefir það i för með sjer,
að oft og einatt þarf konungs-
ritari að skifta um klæðnað, fara
í einkennisbúning sinn er hann
fer á fund konungsins o. þ. h.
Hafa herbergin öll verið dubbuð
upp, svo vistlegt er þar mjög og
umgangur allur prýðilegur, svo
sem vera ber. Hefir konungsrit-
ari þarna fastákveðinn skrifstofu-
tíma og tekur þar á móti löndum
og öðrum, er erindi eiga við hann.
Jón Sveinbjörnsson er kvæntur
Ebbu Marguerite, dóttur Schier-
becks landlæknis, sem Islending-
ar lengi munu muna og er hún
fædd 19. janúar 1879. Er heim-
ili þeirra, á Svanemosegaards-
vej 23, hið prýðilegasta, m. a.
skreytt mörgum íslenskum mál-
verkum. Meðal þeirra er sjerstak-
lega eitt listaverk, sem vekur að-
dáun gesta, málverk eftir Sigurð
Guðmundsson, föður íslenskrar
málaralistar, málað í Kaup-
mannahöfn 1864.
Þau hjónin hafa ált tvö börn,
Svövu, er þau mistu upkomnu
fyrir nokkrum árum, og Ei’ling,
cand. polit. og starfsmann í ráðu-
neytinu danska. Á hann son er
Kári lieitir. Á sumrin búa- hjón-
in í sumarbústað nyrst á Sjálandi
og hafa þau nefnt húsið „Landa-
kot“. Húsið stendur alveg á sjáv-
arbakkanum, þar sem öll Islands-
skipin fara fram hjá á leið þeirx-a
suður og norður. Er þar dásam-
lega fagurt og þykir konungsrit-
ara þar gott að vera til ánægju
og hvíldar frá liirðstörfunum.
Sá sem þetta ritar, veit það
með vissu, að Jón Sveinbjörns-
son var mjög í vafa um hvort
hann ætti að takast á hendur
konungsritaraembættið, er það
var honum boðið liaustið 1918.
Það sem einkennir hann máske
hvað mest, er það að honurn finst
sjálfum hann aldrei geta gert það
sem hann hefir rneð höndum
nógu vel. Hann er gæddur meiri
sjálfsgagnrýning en alment ger-
ist. Hann krefst mikils af öðrum,
en alls ekki minna af sjálfum
sjer. Það má kallast heppni, að
iiann að lokum valdi þann kost-
inn að verða við beiðninni um
að gerast ritari konungs og ráð-
gjafi um Islandsmálin.
öllum hlýtur að vera það ljóst
hve þýðingarmikið það er að
liafa hæfan mann í þessa stöðu.
Og eigi livað síst á árununx sem
i hönd fara, er búast má við að
sambandið milili Danmerkur og
íslands verði tekið til nýrrar yf-
irvegunar og breytinga að ein-
liverju leyti. Enginn efast um
það, að Jón Sveinbjörnsson muni
þar koma fram sem góður ís-
lendingur. Hann er nefnilega, svo
sem flestir aðrir góðir landar
sem vinna nxeðal framandi þjóða,
íslenskari í anda en margur
„heima“-landinn, og andrúms-
loftið alt íslenskt i kring um
hann.
Jón Sveinbjörnsson er enn
maður á besta aldri og á áreið-
anlega eftir að leysa af hendi
mikið og þarft starf í þágu lancls
og þjóðar. Honum má vera það
styrkur í starfinu að vita að sam-
landar lians hugsa til hans með
hlýjum hug og óska þess, að
hans megi sem lengst njóta við
í hinu margbrotna starfi, sem
hann líklega er best allra landa
fallinn til að inna af hendi.
Það var þýðingarmikið atriði
sem gerðist fyrir tólf árurn, er
ísland vap tekið í rikjatölu og
nafn íslands tekið upp í titil kon-
ungs. Islendingar liafa aldrei átt
konungsritara fyr, en þeir hafa
átt hirðmenn, sem voru í uppá-
haldi hjá konungum fyrir kveð-
skap sinn og sagnafróðleik. Nii
cru tímarnir breyttir og menn-
irnir með. Þess er ekki getið um
.Tón Sveinbjörnsson að hann yrki
drápur eða flokka, en það á hann
sameiginlegt með hirðskáldunum
að hann segir konungi tíðindi
„utan af íslandi“ og skýrir fyrir
lionum innihald laga og tilskip-
ana, sem bíða undirskriftar lians.
Og eins og gefur að skilja er
þetta efni „þurrara“ en innihald
lietjukvæðanna forðum, sem að
jafnaði voru lofkvæði um kon-
unginn sem í lilut átti og skýrðu
frá hreystiverkum hans i orust-
um og lierferðum.
Myndin sýnir setustofu kon-
ungsritarahjónanna i Svane-
mosegaardsvej.
4