Vaka - 01.09.1929, Blaðsíða 52

178
KRISTINN E. ANDRÉSSON:
[vakaJ
gengum að jafnaði 6—7 stundir á dag. Um miðjan dag-
inn hvildum við okkur um þrjár klukkustundir. Tók
oft tvo tíma að kaupa í pottinn og sjóða matinn. Við
skiftum mcð okkur verkum við eldamennskuna. Helzt
völdum við stað, þar sem við gátum baðað okkur,
meðan soðnaði í pottinum. Til matar höfðum við oft-
ast nær ávexti og kálmeti og ýmisskonar grauta. Þjóð-
verjarnir voru beztu matreiðslumenn, enda höfðu þeir
ferðast þarna um áður og kunnu að búa til flesta rétti,
sem tíðkast suður þar. Við vorum með afbrigðum lyst-
ugir á ferðalaginu, og gerðumst oft langleitir í pcttinn,
áður en Iauk suðunni, og skein óþolinmæðin af ásjón-
um okkar. Það mun margur, er slík ferðalög fer, geta
sagt eins og karlinn: Þar varð ég mat mínuin fegnastui',
þegar ég fékk hann. Aldrei stigum við í þessari ferð
fæti inn í gistihús, aldrei i vagn eða bifreið, og ekki í
járnbrautarlest nema þá leið, sem áður er getið. Oftast
lágum við í tjaldi um nætur, en reyndar oft í hlöðum
og stöku sinnum undir berum himni. Ferðakoslnaður
allur frá 4. ágúst til 7. sept. var rúm 60 mörk eða um
65 krónur.
Sumir vildi ef til vill nefna ferðalag þetta tilbreyt-
ingarlítið. Við gengum dag eftir dag; upp fjöliin að
moi'gni, niður að kvöldi. Fjöllin og dalirnir sé i raun
og veru sjálfum sér lík. En það er misskilningur. Menn
sjá daglega nýja og nýja fegurð. Sjónin gleypir ekki
allt í einu, menn koma auga á það í dag, er menn sáu
ekki í gær. Fjölbreytni náttúrunnar er takmarkalaus.
Fyrir mér er nú ferðalagið sem draumur. Ég hugsaði
um það eitt að njóta, teiga ilman blóma og trjáa, lauga
mig í skini sólar, opna hugann fyrir fegurð náttúrunn-
ar, láta unað hennar flæða um mig. Um einstaka þætti
þessa draums er mér allt óljósara. Ég á heildaráhrifin
og það er mér nóg.
En eitt er það, sem alltaf varpar skugga á ferðina:
endurminningin um þjáningar þær, er íbúar þessa fagra