Vikan - 31.10.1963, Síða 16

Hann var hjá okkur hálfa þriðju viku um vorið. Síðan fór hann aftur að Krossi.
Hann undi ekki hjá okkur, eigraSi um bæinn og festi ekki hugann viS nokk-
urt starf. Allt, sem hann snerti og vera átti til nokkurs gagns, kuSlaSist x hönd-
um hans. Foreldrar mínir höfðu verið horium samtíða fyrir nokkruin árum.
var hánn svona klaufskur þá, sögðu þau. Stundum grét liann. Það var
móðir mín, sem talaði yið Torfa á Krossi. Varla hefur lienni vex’ið ljúft að
gera ÞaS. Reyndar var hún aldi-ei feimin við Torfa. Tox-fi kom og sótti gamla
manninn til okkar. Þetta gerSi liann í óþökk konu sinnar og þá sögðum við,
að alltaf væi'i Torfi artarlegur inn við beinið.
Gamli maSurinn fór fi'á okkur hvarnxaþrútinn og rauðeygður. Hái'iS var slétt
og sítt, þverskorið við hnakka og Það var alveg iireint, þegar liann fór frá
okkur. Skeggið var stuttklippt og gisið. Hár og skegg var á litinn, eins og lxvitt
tog, gulnandi af vindi og sól. Hann kvaddi okkur klökkur og þó var tilhlökk-
unarglampi í augum hans, sem hann sagði blind, en voru víst sjáandi. Hann
fór og við sögðum að þangað sækti klái'inn, senx hann væri kvaldastur.
Þegar iiann var farinn, saknaði ég lians. En ég var einnig reiður við liann.
Brottför hans var niðui'lag fyrir heimili okkar.
Hann var áttatíu og níu ára og liefði átt að geta sagt mér ýmislegt frá
sinni löngu ævi. Hann gerði það ekki. Meðan hanri var lijá okkur, urðum við
leikfélagar á þann lxátt, að hann striddi mér og ég stríddi honum. Sá var að-
slöðumunur okkar, að liann mátti segja allt við mig, en ég ekki allt við hann.
Móðir min sagði, að ég mætti ekki særa hann. Hann var einmana, gamall mað-
HALIA
A|(R0ggl
Smásaga efftir
rithöfund
Telkning: Baltasar