Vikan - 31.10.1963, Side 17

ur. Hann hafði ekki annað sér til ynd-
isauka þessar vikur, sem hann var hjá
okkur, en áflogin við mig. Eínhvern
tíma hafði hann fengið æfingu í áflog-
um. Ég hafði ekki í fullu tré við hann.
Hann var harðleikinn. Stundum fór
hann illa með mig, hnoðaði mig sam-
an upp i rúmi sinu, náði á mér liaus-
taki, Iagðist ofan á mig, kleip mig í
klofið og liló dátt og innilega. — Nú
fékkstu aldeilis dosið, sagði hann og
hló meira. Þá fauk stundum í mig
og mér lá við að segja honum, liver
hann var. Ég gerði Það ekki. Hann
var einmana, gamall maður. Það lá
stundum sæmilega vel á honum eftir
áflogin og þá sátum við saman i góðri
einingu, unz við höfðum hvilt okkur
og gátum byrjað á ný. Hann raulaði
þá fyrir munni sér einhverjar gamlar
visur. Ég reyndi að spyrja um bernsku-
ár lians í Þingvallasveitinni, en hann
vildi ekki tala um þau. — Og oft var
maður harinn, sagði hann. Fyrir aust-
an átti hann einhver skyldmenni, en
alít var í óvissu um það fólk. Hann
átti þar einlivers staðar tvo bræður.
Með aðstoð föður míns gat hann
reiknað ut, að fimmtíu og sex ár væru
síðan hann hefi nokkuð af þeim frétt.
Þeir voru báðir eldri en liann, efnis-
menn og höfðu það áreiðanlega gott.
Hann liafði sjálfur komið að austan
með prestinum og hafði verið í þess-
ari sveit síðan. Jú, jú, hann mundi allt,
sem gerzt liafði fyrir austan, en þáð
var ekki til þess að segja frá því. —
Oft var maður svangur og alltaf var
maður barinn. Með aðstoð föður míns
gat liann reiknað út, að orðin voru
Þau sjötíu og fimm árin hans í þess-
ari sveit. Þeir gáfust upp við að reikna,
hve rnörg voru orðin árin hans á
Krossi, en rúmlega fimmtíu voru þau
áreiðánlega. — rúmlega fimmtíu,
ætli ekki það, ajæja? sagði hann. Auð-
fundið var, að honum var þvert um
geð að tala um þetta. Það eitt skipti
máli frá sjónarmiði hans, að lijónin á
Krossi þóttust ekki geta haft hann
lengur fyrir þá meðgjöf, sem hrepp-
urinn treysti sér til að borga. Hann
nefndi þetta ekki, en áreiðanlega var
lionum raun að því að vera fátæku
sveitarfélagi þung byrði. Þáð var það,
sém ég mátti ekki fyrir nokkra muni
segja við hann, Þegar í mig fauk. Það
eina, sem hann fékkst til að tala um,
varðandi sína eigin ævi, var það, hve
gott hefði verið hjá gömlu hjóiiunum
á Krossi. Hann þurfti enga aðstoð til
að reikna, að þrjátíu og þrjú hefðU
verið árin hans hjá þeim. Torfa og
Höllu nefndi hann ekki á nafn, en hjá
þeim hafði hann verið síðan og til
þeix-ra vildi hann komast. Hjá okkur
eirði hann ekki, nema þær stundir,
sem ég flaugst á Við hann. Hánn réyndi
eftir mætti að látá ökkur ekki verða
vör við grát sinn. fór út undir fjós-
vegg og grét þar, grét einnig á næt-
urnar í bóli sínu. Við urðum þess vör.
Móðir mín sagði, að honum væri ekki
sjálfrátt, vesalings gamla mánninum.
Hann var orðinn dálítið sljór og kalk-
aður. Því var það, að móðir mín tal-
aði við Torfa. Það hlýtur að hafa ver-
ið erfitt fyrir hana, vegna Þess sem
á undan var gengið.
Torfi bóndi á Krossi og Sveinn son-
ur hans ristu torf í flóanum vestan og
sunnan túnsins. Ég í'eið melgöturnar
ofan flóans og nær fjallinu. Þeir
horfðu á mína för milli þess þeir bogr-
uðu að torfristunni. Ef til vill voru
þeir ekki að horfa á mig, aðeins að
hvíla sig. Ég sá glytta í pollana þar,
sem þeir höfðu rist, og ég sá vatnið
hripa úr torfunum og glitra í sólar-
geislunum, þegar Sveinn dró þær upp.
Það var ofskynjun, því að spölurinn
til þeiri-a var svo langur. Ég sá, þeg-
ar Sveinn brýndi torfljáinn, því að
handleggui-inn dinglaði eins og í lausu
lofti og svo blikaði á ljáinn, Þegar
hann sneri lionum í hendi sér. Ég
tók eftir þessu, vegna þess að það
var mér áhyggjuefni, að þeir skyldu
vei-a þarna. Það var mjög heitt :i
veðri, blá sólmpða inn til fjallanna
við dalbotninn, — og það var júní-
dagur.
Ég var með í vasanum hréf við-
vikjandi smalamennsku á afi'éttinum
áður en rekið yrði á fjaþ. Vissulega
átti Torfi að fá þetta bréf og síðan
bændurnir fyrir innan. En það var
ekki víst, að Torfi segði mér að
skreppa með bréfið heim til hans, ef
ég fengi honum það þarna i mýrinni.
Það var ekki víst. — Skítt og í helvíti,
liugsaði ég og annað eftir þvi.
Ég reið móskjóttum hesti, sem hét
Bógatýr. Ég hafði aldrei fyrr komið
honum á hak. Vormaðurinn okkar
átti liestinn. Þennan morgun liöfðu
Þeir farið í skóg að sækja hrís. Til-
ireyting frá vorverkunum lieima og
aví lá vel á Jóa vormanni. Hann
iagði, að ég skyldi fara á klárnum,
úr því að hann hefði verið rekinn
tieim með hinum hestunum. Annað
eyra Bógatýs var hvítt, Framan við
annan bóginn var hvít rönd upp í
mitt faxið. Annað livort var nafn
hestsins dregið af þessari rönd eða
það var komið úr einhverri sögu.
Hann var apalgengur, sögðu þeir, sem
Svört augu húsfreyjunnar á
Krossi fylgdu mér. Hún
hafði séS, hvernig ég fór
með gamla manninn.
Hver var að segja, að
bernskuárin væru ár
gleðinnar?
Framhald á bls. 67.