Vikan - 31.10.1963, Side 43

A
ÞAÐ VAR
STUNDUM
ERFITT
Það fór saman, að Vikan fæddist, og að þau Bárður ísleifsson arkitekt og
Unnur Arnórsdóttir gengu í hjónaband. Það birtist mynd af „ungu hjónunum“
í fyrsta tölublaðinu og skýrt frá þessu tiltæki þeirra, og þess vegna fannst okkur
mjög viðeigandi að skreppa til þeirra aftur eftir 25 ár og vita hvernig tíminn
hafði farið með þau, og þá ekki sízt til að vita hvort fyrstu árin hefðu verið
eins erfið og hjá Vikunni ...
„Þetta var ekki eintómur dans á rósum, skaltu vita,“ sagð Bárður „Þetta
var á krepputímum —• síðustu árin fyrir stríð — erfitt með atvinnu, peninga
og ekki sizt húsnæði.“
— Varla hefur þú verið í atvinnuerfiðleikum? Er ekki alltaf geysimikil
eftirspurn eftir arkitektum?
„Jú það er það núorðið, en því var ekki að heilsa þá. Að vísu fór ég svo
til strax i fasta atvinnu hjá Húsameistara rikisins, og hefi verið þar alla tíð
siðan, en það er óhætt að segja að það hafi ekki verið beint biðröð hjá
húsateiknurum þá. Við vorum liklega eitthvað sjö eða átta, en mönnumi þótti
alveg óþarfi að vera að leita til arkitekta, til að fá teiknuð hús. Húsasmiðirnir
gerðu það þá oftast sjálfir. — En svo fór þetta a^ breytast smátt og smátt.“
-—■ Þú hefir semsagt farið í fasta atvinnu strax. Hvað var kaupið þá?
„Það voru fjögur hundruð krónur á mánuði. Það þætti ekki gott kaup i dag
um í óttalegum vandræðum í ein fjögur ár. Þá var
það bara fyrir kunningsskap, að við fengum að vera
í einu lierbergi af fjórum, þar sem átta manna fjöl-
skylda bjó. Síðan urðum við að fara þaðan, þegar
heimilisfólkinu fjölgaði, og fengum þá fyrir náð
og miskunn leigt eitt sáralitið herbergi — liklega
ekki stærra en svona 2x3 metrar. Og þar kúldr-
uðumst við, sváfum og borðuðum og Bárður vann
þar við teikningar .. .“
„En það var ekki svo slæmt,“ bætti Bárður við,
„þvi ég var þá byrjaður á þessu húsi, sem við er-
um ennþá í, og lifðum alltaf i voninni um að kom-
ast í það.“
— Þú hefur auðvitað teikn-
að það sjálfur. Vannst þú við
bygginguna?
„Nei, ekki handtak. Vinnuafl-
ið var ekki svo dýrt að það
borgaði sig fyrir mig.“
— Þú hefur verið ný-útlærð-
ur, þegar þið giftuð ykkur?
„Já, ég var á Kúnstakademi-
unni i Kaupmannahöfn og út-
skrifaðist þaðan 1935.“
— En frúin?
„Ég var skrifstofustúlka hérna
í bænum, og vann mér inn 75
krónur ú mánuði tii að byrja
með.“
— Hvernig var það svo með
þægindi, Unnur, fyrstu búskap-
arárin ... lirærivél og þvotta-
vél?
„Nei, nei, nei — ekki aldeilis.
Það var ekki einu sinni til í
orðabókinni, livað þá annað,
Nei, maður stóð bara við bal-
ann og hafði þvottabretti. Kola-
kynt miðstöð — útvarp —
sími.“
—- Og komuzt þið vel af með
þetta kaup ?
„Einhvernveginn bjargaðist
það,“ sagði Bárður. „Ég þurfti
að vísu að borga námsskuld,
en það var ekki svo slæmt.“
„O-jæja. Þrjú hundruð sjötíu og fimm krónur á
ári. Það fór í það heilt mánaðarkaup. Það munaði
um það.“
er ég hræddur um.“
„Af þvi borguðum við 115 krónur í húsaleigu,“ sagði Unnur „og tuttugu og
fimm i ljós og hita, samtals 140 krónur.“
— Og hvers konar húsnæði var það?
Frú Unnur spilar á píanóið, Bárður og Finnur hlusta á.
Unnur varð fyrir svörum: „Það voru óskaplegir erfiðleikar að fá hús- j’Já* a® vísu. Við vorum i 15 ár að borga skuldina."
næði. Við vorum að vísu heppin fyrst í stað, þvi Bárður teiknaði hús sem — Hvað heldurðu, Bárður, að húsið hafi svo
við fengum leigt í tveggja herbergja íbúð. En svo misstum við hana og átt- verið dýrt uppkomið? Framhald á bls. 57
VIKAN 44. tbl. —