Vikan - 31.10.1963, Síða 71

I
— Guð minn góður, hvað ertu
að gera, drengur?
Hún koni æðandi, en ég var
ekkert að gera. Ég bara stóð
þarna og var svolítið að reyna
að sparka í gamla manninn. Mér
kom ekki til liugar, að hann
væri dauður.
Halla varð náföl snöggvast,
en síðan dökknaði hún strtx. Ur
þvi hún spurði, sagði ég henni
eins og var um það, hvers vegna
skeggið á Dodda gamla var svona
blautt. Annað sagði cg ekki og
hefði helzt ekkert viljað segja.
Hún brosti. Jafnvel hún gat hro;>
að. Svo athugaði hún gam'a
manninn vandlega, lilustaði eftir
andardrætti hans, studdi liendi
á brjóst lians. Signdi hann á
ennið hrjóst og vangana báða.
— Scgðu þeim Torfa og Sveini
að koma lieim um leið og þú
ferð, sagði hún.
Með þeim orðum lók hún af
sér svuntuna og breiddi hnna
yfir andlit gamla mánnsins.
Þarna lá lirnn svo, en við fórum.
— Við vorum hara að tala
saman. lig gerði ekkert, sagði ég
veikróma og skjálfraddaður.
Hún svaraði því ekki, ver
annars hugar. Mér þótti ein-
kennilegt, að hún skyldi einskis
spyrja um, livernig þe.ta vildi
til.
— Við vorum að tala um,
þegar hann var ungur og svo-
leiðis, ])á leið hann bara út af,
sagði ég.
— Þeir fara oft skyndilega,
sem alltaf hafa verið liraustir.
Annars var liann búinn lengi að
finna til síns dauðameins. Hún
sagði þetta einkar þægilega og
hlýlega og j)á setti að mér grun-
inn.
— Fyrst stundi hann svolitið
og hað guð að hjálpa sér, svo
leið hann útaf, sagði ég og mér
fannst ég bæta um fyrir mér og
fyrir honum, ef hún tryði því,
að hann hefði dáið með fallegri
orð á vörum en liann gerði.
— Þessa skuld verðum við öll
að gjalda, sagði hún og allt
var undarlegt sein hún sagði.
Hún sagði, að ég skyldi koma
með henni inn í kjallarann. Ég
gerði það. Ég hefði gert allt,
sem hún sagði mér að gera. Hún
hellti hoffmannsdropum i syk-
urmola og sagði mér að éta. Ég
gerði það, Mér fannst hún horfa
mjög rannsakandi augum á mig.
Hún fór með mig inn i búr sitt,
hellti undanrennunni í stórt
glas hálft, fyllti síðan glasið með
rjóma. Hún sagði mér að drekka
þetta, skar síðan þykka sneið af
jólaköku og sagði mér að éta.
Ég gcrði þetta og var ekki i
neinum vafa. Hún klappaði mér
á öxlina, þegar ég fór, klappaði
mér vingjarnlega á öxlina og
sagði:
— Taktu þetta ekki svona
nærri þér, góði minn. Öll getum
við farið snögglega. Þú jafnar
j)ig á þessu hráðum.
WWÍMáÍMÍWWWWÍimiiiiliimiiiiniMIWX
SMIMOTO n

REMINGTON
REMINGTON RAFMAGNSRAKVÉLIN ER FULLKOMN-
ASTA RAKVÉLIN í DAG, HEFUR STÆRRI SKURÐ-
FLÖT EN AÐRAR RAKVÉLAR OG ER ÞVÍ FLJÓT-
VIRKUST OG VEITIR AUK ÞESS ÁNÆGJU VIÐ
RAKSTURINN.
REMINGTON ER ÓSKADRAUMUR HÚSBÓNDANS.
Útsölustaöir í Reykjavík: Verzlunin Luktin, Snorrabraut, Verzlunin
Ljós, Laugavegi, Pennaviðgerðin, Vonarstræti, Rakarastofan, Aust-
urstræti. — Akranesi: Úra- og skartgripaverzlun Helga Júlíussonar.
Akureyri: Amaróbúðin.
Laugavegi 178
•>v :c-i
Sími 38000
Aldrei hafði hún verið svona
þægileg við mig j)essi kona. Ég
fór heim á Bógatýr og hvergi
var eirð að finna. Hestur-
inn var hamslaus og allur ann-
an en áður. Ég liafði enga stjórn
á honiim. Ég hafði ekkert þrek til
þess að koma við í mýrinni hjá
Torfa og hef enga liugmynd um,
livernig það fór. Það var aldrei
nefnt. Ég fór heim með mína
yfirþyrmandi kvöl og gat engum
sagt hana. Ég sagði ])að móður
minni og ég sagði það öllum,
að gamli maðurinn hefði liðið
útaf og beðið guð að hjálpa sér,
þegar hann dó. Ég vonaði að
liann sæi það við mig, að ég
hætti þannig um fyrir honum.
Ég gat ekki sagt móður minni
liver atvik urðu, þó að oft kæmi
mér það til hugar. Mamma átti
ekki skilið að ])jást vegna mín,
en það hlaut hún að gera, ef
ég segði lienni, hvilíkur óhappa-
maður ég var. Kvölina bar ég
cinn. Hennar vegna hrökk ég
upp i svitabaði marga nóttina
við aðsókn og illa drauma.
Hennar vegna þorði ég livergi
einn að vera, þegar skyggja tók,
og þó að bjart væri, var ég aldrei
öruggur i einveru. Þó var það
aðeins fyrstu dagana eftir þenn-
an voðalega atburð, að í mér var
geigur við gamla manninn. Vel
gat verið, að hann hyggðist
liefna sín og tæki upp á því að
fylgja inér dauður. En ég lækn-
aðist fljótt af þessu. Þó að ég
hefði að visu orðið til að stytta
honum aldur, þá var þetta allt í
góðu gert og við báðir jafn-
sekir. Var það ekki áreiðanlega
þannig? Ég spurði hann stund-
um að þessu, en hann svaraði
mér aldrei. Ég varð hans aldrei
var. Það fylgdi mér lifandi
draugur.
Svört augu húsfreyjunnar á
Krossi fylgdu mér. Ég vissi, að
hún hafði séð, hvernig ég fór
með gamla manninn og hún var
mér þakklát fyrir, að ég losaði
hana við hann. Svört þakklætis
og yfirliylmingaraugu Höllu á
Krossi fylgdu mér.
Það hafði um skeið verið fátt
á milli mömmu og Höllu á Krossi
en Halla gat aldrei án móður
minnar verið, ef eitthvað stóð til
og nú stóð til jarðarför og þá
gerði hún mömmu boð að finna
sig. Það mátti við ýmsu búast,
þegar mamma fór að hjálpa
Höllu við að undarbúa jarðar-
förina. En það gerðist ekkert.
Halla þagði. í brjósti mér þró-
aðist vitfirrt liatur til þeirrar
vondti konu. Ég reyndi að forð-
ast liana, en það var ekki alltaf
liægt. Kannski þótti mér þó
verst að finna í eigin brjósti
Framhald á bls. 74.
VIKAN 44. tbl. —