Vikan - 04.12.1969, Síða 13

'■ :
: ■■

aði víst margur maðurinn, voru gluggatjöld, sem jafn- héla á þremur, en fjórðu in var ekki alveg kulnuð út
sem fór þar hjá. Og heldur an voru driflivít og hrein. rúðuna hafði hann þitt með i þeim. Það var svo hljótt
var eyðilegt þarna á heið- Geirþrúður hét konan, sem andardrætti sínum, svo að þarna inni, að þegar trékloss-
inni jafnvel að sumarlagi, átti kotið og garðinn; en á hún var orðin alauð. Hann arnir iians glumdu við gólf-
ekki var unnt að neita þvi. vegum hennar var dreng- heið eftir Geirþrúði gömlu. ið, fannst honum sem það
Urð og lyngmóar, en á stöku lmokki, að nafni Vöggur. Hún hafði lofað honum að mundi heyrast um alla heið-
slað birkirunnar og dverg- Aðfangadag jóla hafði koma lieim með heilt hveiti- ina. Hann setlist nú á hlóða-
fura, það var allt og sumt, Geirþrúður gamla lagt af hrauð, eina hunangsköku og steinana og tók að hugsa um
sem augað gladdi þarna á stað í hiti um morguninu til eitl kóngaljós úr kaupstaðn- það, hvort lmnangskakan,
heiðinni. En kofinn var nógu þess að kaupa í húið til jól- um, því að nú var aðfanga- sem hann ætti að fá, væri
vistlegur svona á sína vísu. anna í hinu afskekkta sveita- dagur jóla. En ekkerl sást með liaus og fjórum fótum,
Þótt vegghrúnirnar væru þorpi. Nú var komið undir enn til hennar. hornum og klaufum. Og
orðnar mosavaxnar af elli, sólarlag og ekld var hún enn Nú var sólin gengin und- liann fór líka að liugsa um
voru innviðirnir ófúnir og komin lieim. Vögg litla var ir, og skýin úti við sjóndeild- það, hvernig snjótittlingun-
héldu úti kulda og súg. Og farið að þykja einmanalegt í arhringinn voru á litinn eins um og öðru smáfygli mundi
strompurinn á torfþakinu kofanum. Og allt var svo og fegurstu rósjalindar, en líða um jólin.
var hæði breiður og bústinn. kyrrt og hljótt um endilanga rósrauðum bjarma sló á----------------------
Á sumrin líktist þakið heiðina. Ekki hafði heyrst i fannirnar. Svo fór að smá- Ekki er gott að segja
grænni, glitofinni flosábreiðu cinni einustu sleðabjöllu all- draga úr litskrautinu; ]>að hversu lengi Vöggur muni
og í garðholunni fyrir fram- an liðlangan daginn og eng- dimmdi æ meir og meir og hafa setið svona, er hann
an bæinn spruttu jarðepli, inn á ferðinni. fannirhar urðu svo kuldalega heyrði bjölluhljóm. Sá hann
gulrófur og kál, en við gerð- Vöggur lá á hnjánum, blárauðar að lit, eftir því sem þá eittlivað svart kvika á
ið gullmura, valmúa og rós- studdi olnbogunum á borð- dimmdi upp yfir. snjónum langt í burtu. Það
ir. Þar óx og apalviður, og ið og horfði út um gluggann. Og alltaf dimmdi meir og nálgaðist óðmn, og hærra og
undir honum var ofurlítill Fjórar voru rúðurnar í meir inni í kofanum. Vögg- hærra lét í bjöllunum.
bekkur. Fyrir glugganum glugganum, frostrósir og ur gekk að hlóðunum; glóð- Framhald á bls. 69.
VIIvAN-JÓLAHLAÐ 13