Vikan - 04.12.1969, Síða 28

i :

vM-'-ýý
%

HPltt
«1111
Ww&
' >
ímm.
undanþágu, því ég skemmdi ekki
málið. Það er alveg hörmung að
heyra hvernig sumt þetta unga
fólk talar. Og svo liggur við að
maður verði að leysa niður um
það til að gera sér grein fyrir
því hvort það er karl eða kven-
maður sem maður er að tala við.
Og þegar stelpurnar fara að
safna skeggi, sem er varla langt
undan, þá hætti ég að fylgjast
með“
Þú talaðir áðan um það þegar
þú slasaðir þig fyrst; hefur þú
slasað þig oft síðan?“
„Ójá, það er nú ekki laust við
það. Einu sinni var ég á ferð uppi
í Hvalfirði, í vondu veðri um
nótt, og þá veit ég ekki fyrr en
Fyrst verð ég nú að greiða mér, ef
þetta á að verða eitthvað almcnnilegt.
einhver manntuska keyrir mig
niður og fótbrýtur mig.
Og hann var sko ekkert að
hafa fyrir því að hjálpa mér
neitt, sá mæti maður, ónei. Hann
henti mér aftur á bak og keyrði
burtu. Og ég mátti ríða alla leið
í bæinn.
Tveimur dögum síðar var ég
svo eitthvað að eiga við hest, og
þá sló hann mig með báðum aft-
urfótunum undir hökuna og tví-
kjálkabraut mig. ÍÉg lét það ekki
á mig fá, og reið áfram, en undir
vikulok var ég á þvælingi upp
við Kjalarnes, og r,þá flæktist
hesturinn í Bretavír og fældist,
lenti útí skurði og þá hryggbrotn-
aði ég. Ég reið þó í síma og sagði
lækninum að ég væri hryggbrot-
in, en hann trúði mér ekki og
kom ekki fyrr en löngu síðar.“
Ég leyfi mér nú að efast um
sannleiksgildi þessara orða, því
það þykir mér ótrúleg þrekraun
að sama manneskjan fótbrotni,
tvíkjálkabrotni og hryggbrotni
—- allt í sömu vikunni, en Sig-
ríður þykkist við og stendur fast
á sínu: „Ég var nú engin dúkka
hér áður fyrr, og er ekki enn.
Þetta var fyrir 25 árum, og þið
getið bara spurt hann Sigurð Ól-
afsson. Hann veit allt um þetta
mál.
Jú, ég hef nú svo sem lent í
hinum og þessum hrakningum,
og alltaf sloppið lifandi. Guð ætl-
aði mér ekki að verða úti á
Stórasandi og hann ætlaði mér
ekki að drukkna þarna fyrir
norðan um árið.“
„Drukkna.. •?“
„Já, það var árið eftir að ég
kom af Stórasandi. Þá var ég
búin að vera á ferðalagi allt
sumarið, og var á bæ norður í
landi. Þetta var í ágústlok, og
veðrið alveg dásamlega fallegt.
Þarna við bæinn er vatn, og einn
maðurinn á bænum var að koma
að landi eftir að hafa verið að
draga silung allan daginn. Ég
bað hann að róa með mig einn
hring um vatnið. Þetta var bara
lítil kæna, og hann fór að henda
fiskinum upp á bakkann. Svo tók
hann árarnir og setti fjöl aftur í
skutinn á bátnum, og lét mig
setjast þar. Og áður en ég veit
af, ýtir hann bátnum frá og læt-
Ég fer ekki einu sinni út í fiskbúð án
þess að hafa skotthúfuna á kollinum.
ur mig reka aleina út á vatnið.
Að hugsa sér að fullorðnir
menn geti látið svona. Já, hann
gerði þetta bara af bölvun sinni
og óþverra- og hrekkjaskap. Nú,
ég mátti sitja í bátnum þangað
til klukkan þrjú um nóttina, í
nístandi kulda, og söng Sjó-
mannavalsinn til að halda á mér
hita, „ÞaðgefurábátinnviðGræn-
land . . .“
Hún ruggar sér og hefur stung-
ið höndunum undir lærin; hún
situr á þeim. Öðru hverju stekk-
ur hún upp og fer inn í næsta
herbergi, þaðaln sem hún svo
kallar í okkur og hefur lítið fyr-
ir því að halda sér við söguþráð-
inn eða spurningarnar.
„Það er bara alveg óskaplegt
með þetta fólk hér í bænum. Það
hugsar ekkert. Ég skal bara segja
þér það væni minn, að þegar ég
kom heim klukkan eitt í nótt, þá
Það er töluvert fyrirtæki að greiða
þetta hár; flétta það, hnýta og greiða.
var opið hús út á hlað. Það er
sko ekki nema von þó ég sé
nötrandi úr hræðslu þegar ég er
að koma heim í myrkrinu. Og
hingað kemur aldrei neinn. Ég
gæti verið dauð og úldin hér í
marga mánuði, án þess að nokk-
ur vissi um það.
Já, ég fór í Gúttó í gærkvöldi.
Ég var nú ekki búin að fara út
að skemmta mér í tvö ár, svo ég
dreif mig bara í gær .... Auð-
vitað fór ég ein. Ef ég ætlaði að
fara að bíða eftir því að einhver
kæmi hér til að fara með mig, þá
mætti ég svo sannarlega bíða
lengi. Annars er varla hægt að
tala um Gúttó lengur, það er bú-
ið að rífa það allt og eyðileggja.
En þessi höll þeirra er ágæt. Ég
dansaði þar við einn manninn af
bæjarskrifstofunum; skottis og
vals, en þá var ég orðin assgoti
móð. É'g hef nefnilega ekki dans-
að í tvö ár, og svo sveiflaði hann
mér svo rækalli hratt.“
Já, hún er ekki dauð úr öllum
æðum, gamla konan, þótt hún
sé orðin rúmlega sjötug, og það
eru ekki mörg ár síðan hún barg
28 VIKAN-JÓLABLAÐ