Vikan - 04.12.1969, Qupperneq 29

tveimur mönnum frá því að
verða úti á Kaldadal.
Hafði hún þá verið á leið yfir
Kaldadal ásamt mönnunum, er
á þau skall hið versta veður. Þeir
ákváðu að láta berast fyrir um
nóttina, og líkaði Sigríði það
ekki sem bezt, svo hún barði þá
með lurkum til byggða.
„Nú, hvað átti ég að gera?“
segir hún. „Þeir hefðu drepið sig
þarna uppi í óbyggðum. Og ef
menn vilja fara á fylliri, þá eiga
þeir ekki að gera það í vitlausu
veðri á Kaldadal- Já, þeir voru
orðnir blindfullir, skammirnar
atarna!
Nei, ég hef alla tíð verið fana-
tísk á vín, en ég reykti i 40 ár.
Svo fékk ég lungnabólgu þegar
ég varð sextug, og þá hætti ég
alveg að reykja. Upp frá því
fékk ég lungnabólgu á hverju
ári í 10 ár, en þá fannst mér
komið nóg, svo ég hætti því líka.
Hví get ég ekki verið eins og
hestarnir mínir; ekki er nein
óregla á þeim. Nei, ég á engan
hest núna. Ljómi dó fyrir nokkr-
um árum, og var jarðaður uppi
í Borgarfirði.
Ég ætlaði nú að fá hann séra
Einar minn í Reykholti til að
segja nokkur orð yfir honum, en
hann treysti sér ekki til þess, svo
ég varð að hætta við það. En
það var rnikil erfidrykkja eftir
Ljóma, og eins fyrri hestinn sem
ég átti. Þeir voru reyndar hálf-
bræður. Rauður var fyrsta fol-
aldið sem hryssan átti, og Ljómi
það síðasta. Og báðir voru þeir
komnir hátt í þrítugt þegar ég
nrssti þá. Öndvegisskepnur og
félagar."
Húsráðandinn sem benti okkur
á Sigríði sagði okkur margar
góðar sögur af henni — og hafa
þær síðan verið staðfestar af
mörgum sem til þekkja. Eftir
öllu því er hún kjarnakona sem
vill fara sínu fram.
Hún hefur farið ríðandi sjö
ferðir yfir Kjöl og víðar og þá
Ég kæri þig ef þú hættir þessum fjanda ekki.
Svona nú, ég er alveg að verða búin
að þessu.
4
gist á bæjum á leiðinni- Krafðist
hún þá jafnan þess að fá gott
rúm til að sofa í, nægan mat og
ennfremur þess, að hestur henn-
ar fengi að vera laus í túninu.
Einhverju sinni kom bóndinn
til hennar er hún hafði setið uppi
í marga daga, og sagði við hana
að heimilisfólkið ætlaði að fara
að taka upp kartöflur; hvort hún
væri ekki til með að rétta þeim
hjálparhönd.
„Það dugar ekki að vera að
þessu hangsi,“ svaraði Sigga þá,
„ef ég ætla ekki að morkna og
þorna hér, verð ég að fara að
koma mér af stað. Vertu bless-
aður!“
Fylgdi það sögunni, að bónd-
inn hefði vitað á hverju hann
átti von — og hann ekki sá eini
sem svona fór að.
En nú ferðast Jóna Sigríður
lítið ríðandi, heldur sig heima
hjá sér í bænum; brýtur í sér
bein öðru hverju og fer þá á
spítala.
„Ég öklabraut mig illa í fyrra
og var því á spítala um síðustu
jól. Hvar ég verð um þessi jól?
Ja, það kemur þér ekkert við.
Já, ég er búin að gera mikið
um ævina og líður vel. Auðvitað
er komið kvöld, en ég er ánægð
með þetta allt saman. Og ég er
búin að láta ganga frá því, að
borgin á að erfa mig. Ég á sitt
af hvoru: Hnakk og beizli ásamt
hinum og þessum húsgögnum.
Þeim er það ekki of gott, bless-
uðum!“
☆
Hananú! Þá geturðu tekið mynd!
■■

WBll

L
; -

j
1
L