Vikan - 04.12.1969, Qupperneq 96

PIERPONT ClR
ALLAR NÝJUSTU GERÐIR
GÓÐAR OG
NYTSAMAR
JÓLAGJAFIR
Sendi gegn póstkröfu
HELGI GUÐMUNDSSON
LAUGAVEGI 96 - SIMI 22750
LÓÐAKLUKKUR
STOFUKLUKKUR
ELDHÚSKLUKKUR
(með transistorverki)
TÍMASTILLAR
VEKJARAKLUKKUR
B Ú S L 0 Ð
Hvíldarstóll
ný gerð
á snúningsfæti
með ruggu.
BUSLOÐ
HÚSGAGNAVERZLUN
VIÐ NÓATÚN — SlMI 18520
— Ég skal bíða eftir herra Troy,
ef húsmóðirin vill það, sagði Liddy.
Ég get setið inni á herbergi mínu,
en ég er ekkert hrædd við Fanny.
— Nei, sagði Batsheba viðutan.
— Það er ekki nauðsynlegt. Farðu
bara að hátta. Ég bíð hér sjálf.
En þegar Liddy var að ganga út,
sneri Batsheba sér snöggt við. —
Liddy, var Fanny hér ( gær?
O, þessi flóttalegu augu, sem
aldrei vildu mæta augnaráði henn-
ar! Hvað var það sem allar konurn-
ar voru svo sammála um að halda
leyndu, og allir vissu, nema hún
ein? Hvað var það sem þær vildu
ekki segja henni?
— Já, það held ég, sagði Liddy
hljóðlega.
— Hvert var þá banamein henn-
ar? Hvernig gat hún dáið í nótt, úr
því hún var hér í gær? Svaraðu
mér!
Ef hún gæti aðeins séð svipinn
í augum Liddyar, en stúlkan stóð
og horfði þrjózkulega niður fyrir
sig, og Batsheba sá að hún ýmist
roðnaði eða fölnaði.
— Þetta er svo voðalegt, hvísl-
aði stúlkan. — En ég trúi ekki öllu
sem sagt er, svo ég vil helzt ekki
segja neitt.
Batsheba saup hveljur. f huga
hennar toguðust á stoltið og ör-
væntingin.
— Unnustinn, — unnustinn henn-
ar, — var hann ekki hermaður?
— Jú, hvlslaði Liddy, — í sömu
sveit og herra Troy.
Stúlkan leit aðeins upp, það var
allt og sumt. Batsheba kreppti hnef-
ana og sneri sér við.
— Jæja, sagði hún, og reyndi að
láta ekki bera á því hve óróleg hún
var. — Þú getur farið i rúmið.
Liddy hikaði, en Batsheba vildi
losna við hana. Hún vildi vera ein.
Ein með Fanny, sem lá þarni í kist-
unni.
Batsheba hélt á logandi kerti.
Fyrir eyrum hennar hljómaði
klukknahringing, og hún heyrði
raddir hvísla: unnusti hennar . . .
í sömu herdeild . . . og hann hef-
ur stúlku á hverjum fingri
Fanny horfin Fanny á þess-
um slóðum í gær. . Stúlkan sem
Frank var að tala við f hesthúsinu
. . . hún sem staulaðist burt
Fanny? Fanny?
Batsheba læddist niður stigann,
með kertið i hendinni, og opnaði
dyrnar að herberginu, þar sem
Fanny lá í kistu sinni. Það hafði
verið kveikt á kerti við höfðagafl
kistunnar, og einhver hafði líka
sett þar litla krús með blómum.
Batsheba setti kertið frá sér á kistu-
lokið, en hún gat einhvern veginn
ekki komið sér til að biðja fyrir
hinni látnu. Hún gekk fram og aft-
ur um gólfið og kreppti hnefana,
og fyrir eyrum sér heyrði hún þess-
ar hvíslandi raddir, óhugnanlegan
boðskap. Hún kraup á kné við kist-
una og þurrkaði af sér tárin. Það
hafði staðið eitthvað undir nafni
Fannyar á kistulokinu, hún sá að
bað voru nokkur orð, skrifuð með
krít, en svo verið þurrkuð út.
Hún reyndi að stauta sig fram úr
því . . . og skyndilega fannst henni
sem hún myndi kafna. Á næsta
augnabliki ískraði í nöglunum í lok-
inu, þegar Batsheba reyndi að ná
þvi af með eldskörungnum. Hún
varð að vita vissu sína
Lokið losnaði.
Það var friður yfir ásjónu Fanny-
ar í dauðanum, og við hlið hennar
lá litla, látna barnið hennar.
— O, guð, hjálpaðu mér, and-
varpaði Batsheba, — hjálpaðu okk-
ur öllum!
Hún fann kulda dauðans í sínum
eigin líkama, en hún gat ekki grát-
ið. Hún sneri hægt við, tók blómin
úr krúsinni. Hún stakk blómunum
varlega í hár Fannyar, eins og hún
væri að biðja hana fyrirgefningar.
Nokkru síðar heyrði hún fótatak
í anddyrinu og hún vissi að Frank
var kominn heim. Fyrsta hugsun-
hennar var að leggja á flótta, en
hún gat ekki flúið. Hann var þung-
stígur, þegar hann kom inn, og
sperrti upp augun, þegar hann sá
kistuna.
— Hver er þetta? spurði hann,
hásum rómi.
Hann mátti ekki koma svo ná-
lægt að hann sæi Fanny! Að minnsta-
kosti vildi hún sjálf ekki vera við-
stödd. Batsheba varð að komast
burt. Hún mjakaði sér að dyrunum,
en hann greip í handlegg hennar.
— Þú verður kyrr!
Hann dró hana með sér, þegar
hann gekk að kistunni og leit nið-
ur. Hann fölnaði. Andlit hans varð
jafn náfölt og andlit látnu stúlk-
unnar I kistunni, og hann sleppti
Batshebu.
Hann beygði sig yfir kistuna og
kyssti látnu stúlkuna innilega.
Batsheba kiknaði. Hún gat ekkí
afborið að vera áhorfandi að þess-
ari sorg hans. Hann mátti ekki hafa
þessar tilfinningar gagnvart annarri
konu. Hún hljóp til hans og þrýsti
sér upp að honum.
— Ég elska þig, rödd hennar var
ónotalega hvell f kyrrðinni. — Ég
elska þig miklu heitar en hún gerði.
En hann stjakaði henni frá sér.
Andlit hans var sem höggið í stein,
þegar hann leit á þessar tvær hljóðu
verur í kistunni.
— Fyrir augum guðs á himnum,
Fanny, ert þú konan mfn, eina ást-
in mín.
— Nei, kjökraði Batsheba. — Nei,
ég er konan þí.n
— Ekki á þennan hátt, sagði
Frank. — Þótt Fanny sé nú látin, þá
er hún mér meira virði en nokkru
sinni áður, meira virði en þú get-
ur nokkru sinni orðið, eða nokkur
önnur kona
☆
— Ekki er allt sem sýnist . . . var það
ekki það, sem þú ætlaðir að segja?
96 VIKAN-JÓLABLAÐ