Vikan - 07.12.1972, Síða 39

Hjá veröndinni utan viö glæsilegt og hlýlegt heimili þeirra aö Kleppjárnsreykjum, semTieitir á
Mýrum.
varðskipinu. Ég var nú svo
ungur þá, að ég fylgdist ekki vel
með hvað fram fór, nema að þeir
settu upp einhver merki i nesi
utan við túnið, sem hægt var að
miða útfrá, hvort togari væri i
landhelgi eða ekki. Og svo man
ég eftir þvi, að þessi gullbúni
maður gaf mér tvær krónur.
En annars voru þeir ekki
vinsælir, varðskipsmennirnir.
Þvi var almennt haldið fram, að
þeir hefðu fyrirskipun um að
hlifa togurunum.”
„Fyrirskipun - frá hverjum?”
„Frá dönsku stjórninni.
Seinna var ég eitt sinn á leið með
varðskipi til Reykjavikur - eftir
að ég kom til Seyðisfjarðar. Þá
tóku þeir tvo togara á leiðinni.
Og ég man eftir að dátarnir og
yfirmennirnir léku þá á als oddi,
fannst svo'gaman að þessu. Þá
sagði mér lautinant á skipinu,
eða gaf mér i skyn, að það væri
Viö ritvélina situr Hagalin lengst af dags, en
gerir helzt hlé á þvi starfi til aö rabba viö
gesti, spila rommi — eöa taka í nefiö.
alls ekki ætlazt til þess, að þeir
tækju mikið af togurum, þvi að
þá kæmu strax fyrirspurnir og
mótmæli i brezka þinginu, og þá
væri fleskið og smjörið og eggin
Danánna i voða.”
„Svo að landhelgisbrjótarnir
hafa ekki að jafnaði haft mikið
aðóttast.”
„Nei. En þama i Arnarfirði.
voru svona á haustin fjörutiu
bátar, og svo komu kannski þrir-
fjórir togarar, og þeir sópuðu
ekki bara fiskinum og skófu
botninn, heldur fóru þeir með öll
veiðarfærin lika. Þetta var gjör-
samlega eyðileggjandi fyrir
byggðina, og þetta eyddi þessa
firði. Til dæmis i þessari sveit,
þar sem ég er uppalinn, þar voru
hátt á þriðja hundrað manns,
þegar ég var drengur. En nú
minnir mig að ibúatalan þar sé
eitthvað um fimmtiu, og þar
með teljast allir vélstjórarnir og
þeirra fjölskyldur i aflstöðinni
við Mjólkárnar i Arnarfjarðar-
botninum. Nú, eins er það þar
sem Hannibal er sýslunefndar-
maður - og ég held oddviti - i
Ketildælahreppi, sem er beint á
móti, mig minnir, að það séu á
milli þrjátiu og fjörutiu manns
þar, en þar var áður ekki færra
fólk en i hinum hreppnum. Svo
að þetta er þessi sögulegi réttur,
sem þeir kalla svo, Bretarnir.
„Þú lætúr Sturlu i Vogum
snúast gegn brezkum
landhelgisbrjóti með byssu, og
þykir vist engum mikið þótt i
raun hafi verið gripið til slikra
aðgerða gegn aðilum, sem i raun
réttri voru að leggja héraðið i
auð:”
Framhald á bls. 68.
JÓLABLAÐ VIKAN 39