Vikan - 07.12.1972, Blaðsíða 41

FRAMHALDSSAGA EFTIR
DOROTHY DANIELS
2. HLUTI
Ég hefði sjálfsagt verið óskaplega spennt, ef
kringumstæðurnar hefðu verið aðrar, þvi að
sannarlega var ég i mjög óvenjulegum erinda-
gjörðum. En i bili hugsaði ég ekki um annað en það,
að það sem ég ætlaði að fara að gera gat haft i för
með sér, að móðir min yrði tekin föst..
Burgess rlkisstjóra, sagði ég
einbeittlega. - Og ég get borgað
farið.
- Þú ert nokkuð ung, sagði hann
meö fleðubrosi, - til að vera að
feröast .ein. Sjálfsagt frá New
York?
- Já, játaði ég. - En ég er nógu
gömul til að sjá um sjálfa mig.
Viltu eða viltu ekki flytja mig
heim til ríkisstjórans?
- Kostar einn dal, sagöi hann.
En þá er ekki bið meðtalin.
- Ég ætla ekki aö láta þig biða
neitt, sagði ég.
- Hehe, þú gætir nú kannski
komiztáaðra skoðun, stúlka min.
Þú gætir viljað komast burt miklu
fyrr en þú heldur.
Hann talaði i gátum og
framkoman var ósvifin, en ég lét
sem ég tæki ekki eftir þvi. Ég
klifraði upp i aftursætið, þvi að ég
ætlaði sannarlega ekki aö þiggja
neina hjálp hjá honum. Þegar ég
var sezt, færði hann sig til i sætinu
og greip taumana.
- Upp með þig, Gæzka! sagði
hann við hrossiö. Þegar við
vorum komin á hreifingu, leit
hann um öxl. - Ef þú sendir eftir
mér uppá far til baka, þá kostar
þaö tvo dali.
- Ég efast um, að ég þurfi
nokkuð á þér að halda, svaraði ég
rólega.
- Þú ert talsvert örugg með
sjálfa þig, er þaö ekki?
Ég virti hann ekki svars, þvi að
mér var farið að finnast þessi
ósvifni hans óþolandi, en hann gat
bara ekki þagaö.
- Búin aö þekkja rikisstjórann
lengi?
- Ég hef aldrei séö hann, sagði
ég og það var einkennilegt að
segja um sinn eiginn föður.
Hann sneri sér við og leit nú
vandlegar á mig. Og um leið
hvarf af honum þetta ibyggna
bros og hæðnissvipurinn
Afsakið, ungfrú, mér
skjátíaðist vist.
Nu poitisl eg vita-, hvað að baki
þessu lægi. - Kemurðu svona
fram vil allar stúlkur, sem ætla
að fara að vinna hjá rikis-
stjóranum?
Honum virtist bregöa við fyrst,
en svo hló hann. - Sumar þeirra
eru nú talsvert snefsnar, frú. Þær
bera enga viröingu fyrir gömlum
manni og reyna að komast
billega. En ég sé, að þú ert engin
vinnustúlka eöa eldabuska, og
þar sem engin börn eru þarna,
geturðu ekki veriö kennslukona.
Þetta var eins og tækifæri af
himnum sent til að fræðast eitt-
hvað um heimilisfólkið. - Mér
skilst, að þarna hafi ein-
hverntima verið barn, sagði ég.
- Stendur heima, frú. Það er
sagt, að henni hafi verið rænt. En
ég held nú bara, að hún hafi dottiö
i ána og borizt út i sjó. Það eru
afskaplega háir klettar þarna
kring um Skuggagil.
- Er þetta stórt hús?
-Hreinasti kastali. Þannig litur
það út. Sumir segja, að þar séu
fimmtlu herbergi. Þar eru baðker
og regnvatnsböð, sem rigna yfir
mann ef staöið er undir þeim.
Ég þagði um stund og leit kring
um mig. Ég vissi, að þetta var
endinn á Catskillsfjöllunum og ég
tók eftir ávölu hæðunum og háu
tindunum, sem voru svo háir, að
þeir virtist beinlinis ná til himins.
Þetta var landslagiö, sem
Washington Irving hafði samið
um þessar dásamlegu sögur
sinar. Margir héldu, að litli
maöurinn I sögunum heföi
raunverulega átt hér heima.
Það voru bóndabýli fram með
veginum og ööruhverju veifaði
einhver til okkar og ég veifaði á
móti og var fegin, að fólk skyldi
vera svona vingjarnlegt.
- Heldurðu að rikisstjórinn
sigri? spurði ekillinn.
- Sigri? sagði ég og skildi ekki
neitt.
Hann er að bjóða sig fram til
öldungadeildarinnar, er þaö
ekki?
- Nú það? Það veit ég ekki. Ég
er litið inni i pólitikinni.
- Það. er jafngott, tautaði hann.
Kvenlolk á ekkett erindi I
pólitikina. Það á að vera heima
og passa heimilið og krakkana.
Láta okkur karlmennina um
pólitikina.
Ég kinkaði bara kolli afþvi að
mér var alveg sama um þetta. Ég
hafði miklu mikilvægari efni við
að fást, enda þótt ég lyfti brúnum
hugsi er ég leit á ekilinn. Kannski
gæti hann upplýst mig eitthvað
um Sam og Noru Burgess.
- Er rikisstjórinn góöur maður?
spuröi ég kæruleysislega.
- Það er nú eftir þvi, hvernig
það er tekiö, s'agði ekillinn. Nú
var hann orðinn sannfærður um,
að ég væri einhverskonar gestur,
en ekki tilvonandi vinnukona.
- Hvernig það? sagði ég.
- Hann er talinn vera ágætis
rnaöur þegar hann er aö klappa
hornefjuöum krökkum, sem
pabbar þeirra halda á, þvi að þá
klappar rikisstjórinn þeim og er
um leiö búinn að fá atkvæöi. Eða
þaö getur þýtt, að hann græði
peninga -og þá er hann lika talinn
góður maöur. En ef hann mætir
andspyrpu eða er plataður, getur
hann verið eins og grenjandi ljón.
- Hvernig litur frú Burgess út?
Þú ert áreiðanlega
bláókunnug, er þaö ekki?
- Nei, við skulum segja, að ég sé
skyldmenni, sem hefur ekki séð
þau árum saman.
- Einmitt. Og hvoru þeirra ertu
skyld?
- Báðum, sagði ég brosandi.
• Hann hugsaði sig um þetta
andartak. - Þú ert ekkert opinská,
finnst þér það? Jæja, ég er vist
heldur ekki nein skrafskjóða. En
um frú Burgess veit ég vist álika
mikið og aörir, sem sé sama og
ekkert. Hún er ekki mikið út á við.
- En hún var nú rikisstjórafrú,
minnti ég hann á. Og þá varö hún
aö koma fram.
- Já, kannski þá. En ekki
lengur. Ég er ekki að segja, að
hún sé ekki fin frú. Hún reigði sig
og var afskaplega mikilmennsku-
leg þegar hún var I rlkisstjóra-
höllinni, hef ég heyrt. Jæja,
bráðum fer hún Gæzka fyrir
næsta horn og þá færðu að sjá
Skuggagil.
- Ég vona, að það sé skemm-
tilegra en nafniö gefur til kynna,
sagði ég.
-. Ojæja, það er dálitiö
draugalegt I myrkri. Ég hef nú
aldrei séð það almennilega
sjálfur, eða- ekki neitt, sem ekki
er hægt að búast við að sjá á
svona stað, enda kem ég þar
sjaldan. Það er ofmikið af trjám
og skuggum fyrir minn smekk.
Ég er bóndi. Ég held upp á tré, ef
eitthvert gagn er að þeim, en
annars hegg ég þau niður. Og ég
hef sveimér ekkert brúk fyrir
marmaramyndir bara til aö
glápa á þær.
Gæzka fór nú fyrir hornið og ég
sá hátt og þunglamalegt járnhlið
aö höllinni. Ot frá þvi lá múr-
veggur, þráðbeint milli grannra
Framhald. á bls. 9i.
JÓLABLAÐ VIKAN 41