Vikan - 07.12.1972, Blaðsíða 48

ræBasvipinn á Brian.
— Þetta er bara handa mér
einni, hvaö ætlið þið að fá?.-
Max brosti......
Söguiok i næsta blaði.
VINUR MINN JOSS
Framhald af bls. 35.
1 byrjun desember sagði Joss
Christopher fréttirnar, meö
barnslegri gleöi, sem ekkert
megnaði að kæfa, ekki einu-sinni
napur vindurinn. Hann flýtti sér
að ganga með miöana, kom svo
aftur til Christophers, hallaði sér
að dyrunum og það skein i
mjallahvltar tennurnar.
— Herra Shand i klúbbnum er
búinn að velja jólaleikritið, þaö er
um vitringana þrjá og Jesú-
barnið, og ég á aö leika einn
vitringinn. Hann virtist hækka
um tvær tommur, þegar hann
sagði þetta og hann var mjög
konunglegur ásýndum.
— Herra Shand sýndi mér
myndir af fötunum og Lallie ætlar
að sauma kyrtilinn, hann á aö
vera siður og gylltur á lit. . . .Og
hann benti niður á tærnar á sér
með hendinni sem var laus — Og
hann á aö bera gullskrin. Hann
rétti vel úr sér og teygöi fram
hendurnar, með lófunum upp.
— Ætlar þú að koma? spurði
Joss og naut að sjá aðdáunina i
augum drengsins. — Þetta verður
á Þorláksmessu og ég fæ miða
handa vinum mlnum.
— Þakka þér fyrir, ég kem,
sagði Christhoper.
Hann varð samt dálitiö
órólegur, þegar hann hugsaði til
móöur sinnar, hún vissi ekkert
um Joss. Hann talaöi aldrei um
hann heima hjá sér, vegna þess
aö einu sinni hafði hann heyrt
móður sina segja við einhvern I
simann, að hún væri ekki hrifin af
þessum klúbbi. sem Alan Shand
stæði fyrir, klúbbi fyrir þeldökka
iólkið, sem kúldraðist saman 1
þröngum og niðurnlddum
kofunum, hinum megin I
borginni, - vitlausu megin. Hún
kallaði þetta fólk rekaviðinn hans
Alans Shand, meö mestu fyrir-
litningu. TVisvar hafði þurft að
kalla lögregluna til kúbbsins, en
Joss sagði Christopher að það
hefði ekki veriö þeim þeldökku aö
kenna, heldur hefðu það verið
strákar I leöurjökkum, sem hefðu
valdið óeiröunum. Þeir heföu
verið meö steina og gamlar hjól-
hestakeöjur og ekiö um hverfiö á
vélhjólum, með ægilegum
hávaða.
Christopher andvarpaði og
hugsaði að þetta væri allt öðru
visi meö móöur hans. Hún vissi
ekki hvernig Joss var, henni
fannst þaö vera einhver af hans
likum, sem hafði myrt föður
hans.
Hann hugsáði, eins og i draumi,
um atburðiná þennan daginn.
Herra Shand haföi beöið hann að
hinkra við og tala við sig eftir
skólatima. Hann hafði hálfvegis
búizt við þvi að herra Shand hefði
tekið eftir þvi að hann var ekki
svo eftirtektarsamur þennan dag,
en sú var ekki raunin. Alan Shand
sagði:
— Gætir þú ekki hugsað þér að
leika litið hlutverk i jólaleiknum.
sem ég er að æfa I klúbbnum?
Mig vantar dreng, til aö leika
geitahirði.
Það var auövitað ekki satt,
hann gat fengið tvo fyrir einn i
hvert hlutverk, án þess að þurfa
að fara út fyrir klúbbinn. En
Shand fannst þessi drengur þyrfti
að fá þetta hlutverk. Það myndi
verða honum til góðs.
Hann heyrði gleðihljóminn i
rödd Christophers.
— Þakka yður hjartanlega
fyrir, þaö vil ég gjarnan. Joss,
vinur minn, verður. einn af
vitringunum. Hann sagði mér það.
I morgun, hann er miðasali I
strætisvagninum.
Vinur minn. Joss. Hverskonar
foreldra átti þessi drengur?
hugsaði Alan undrandi. Ekki
þannig að skilja að hann heföi
nokkuö á móti þeirri vináttu, þvi
að hann þekkti Joss. En það leit út
fyrir aö þetta væri mjög
mikilvægt fyrir drenginn.
— Já, þá er þaö i lagi, sagði
Alan snöggt. — Látum okkur nú
sjá, þú býrð I Radnor Drive, er
það ekki? Ég ek alltaf þá leið.
Segðu móður þinni aö ég skuli aka
þér heim, klukkan niu, þegar
æfingum er lokið.
Hann sá að það kom allt i einu
hik á drenginn.
— Hvað er að? spuröi Alan.
Christopher ók sér og horfði
niður á tærnar á sér.
— Mér datt i hug aö mamma
min er ekki hrifin af negrum. Það
getur veriö aö hún vilji ekki leyfa
mér að gera þetta.
— Ég skal koma viö íijá henni
og tala við hana i dag. sagði Alan
og hugsaði svo gæti verið að
móðir drengsins hefði heyrt
um rósturnar i klúbbnum. — Ég
skal segja henni að þetta sé ekki á
neinn hátt hættulegt.
En Christopher losnaði ekki við
efann. Hann gekk hægt heim að
húsinu, sem virtist mannlaust.
Móðir hans sat alla daga við
skrifborðið. Hún skrifaði greinar,
eitthvaösem hún kallaði ritdóma.
Hún las bækur, sem aörir höfðu
skrifað og sendi svo greina sinar
til herra Atherfield, sem var
útgefandi. Hún hafði skýrt þetta
fyrir Christopher, einu sinni,
þegar hann spuröi hvað hún væri
að gera. Hann var mjög hreykinn
af þvi hve móðir hans væri
dugleg.
Ruth Perry kom fram i
anddyrið, þegar hún heyrði i
Christopher. Hún tók af sér
gleraugun og nuddaði nefið með
hnúunum.
— Sæll, Chris. Hefir verið
gaman i skólanum i dag? spurði
hún, eiginlega vélrænt.
— Já sagði hann. rólega, en
honum fannst sem sandur væri i
hálsinum á sér, svo hann gat
ekkert annað sagt. Hann dró það
á langinn, að segja henni frá
þessu meö leikritið, þvi svo lengi
sem hún þyrfti ekki að svara, var
svolitil von.
En svo gat haíin ekki beðið
lengur. — Herra Shand spuröi
hvort ég vildi ekki vera með i
leikriti, sagðihann. — Hann hefir
skrifað það sjálfur.
— A að leika það i skólanum?
Hvaöa hlutverk átt þú að leika?
— Nei, það er ekki i skólanum,
það er i klúbbnum, sagði hann.
Hún setti tepottinn frá sér, með
nokkuð ákveönum dynk og hristi
höfuöið. *
— Égkannastbæði viö klúbbinn
hans Alans Shand og lika viö skrif
'hans. Hann hrósar sér af þvi aö
vera ekki vanabundinn. Ég hefi
lesið nokkrar greinar hans, þær'
eru vel skrifaöar, en ... .Hún
þagnaöi, henni var ljóst aö
Christopher hlustaöi ekki á hana.
Hann leit á hana, eins og hún
heföi rekið hann út úr paradis og
þótt þaö væri ekki .beinlinis
rökrétt, þá var hún reið út i Alan
Shand, fyrir að hafa skapaö þetta
ástand.
— Hann kemur og talar við þig
mamma. Kemur I dag, sagði
Christopher. — Mig langar svo
mikib til aö vera með i þessu
leikriti. Negrarnir eru ?vo góöir.
Þeir eru ekki allireins og þeir
sem voru meö pabba. Joss til
dæmis. Hann selur miðana i
strætisvagninúm og hann er vinur
minn. Hann á að leika einn af
vitringunum i stykkinu.
Hún hlustaöi á hann, en það var
sem hvert orð, sem hann sagði,
orsakaöi henni kvöl. Drengurinn
hugsaöi að þetta væri eins og
venjulega, hún hlustaöi aldrei á
það sem hann sagði.
—Joss, sagöi hún hægt. — Talar
þú við hann?
— Auðvitaö. Hvérnig ættj ég
annars aö vita ailt um leikritiö?
Hann veit sv^ margt. Hann segir
mér oft frá þvi hvar hann bjó
áður.
— Þú átt ekki að tala við fólk,
sem þú þekkir ekki sagði hún
ákveöin
— En ég þekki hann. Ég hefi
þekkt hann lengi, hrópaði hann.
Hún hlustaði ekki á hann. Hann
gekk frá teborðinu út I dimman
garöinn. Það var nistandi kalt.
Hann sá glampa i tvö gul augu og
kötturinn hennar frú Percival
stökk niöur af giröingunni og
nuddaöi sér upp við fætur hans.
Christopher lyfti kettinum upp og
þrýsti honum að sér. Kötturinn
mjálmaöi og beitti klónum, en
eftir andartak var hann farinn að
malá. Þaö deyfði svolltiö sorg
drengsins aö finna þessa viður-
kenningu: kötturinn tók mark á
honum, en þaö gerði móöir hans
■ ekki. Hún horfði á hann og talaöi
við hann, stundum eins. og hann
væri fullorðinn maður, en hún
þarfnaöist hans ekki. Hún myndi
aldrei skilja hve mikið honum
væri I mun aö fá að vera meö I
jólaleiknum.
Hann bar köttinn inn i
viðarskýlið og settist með hann á
pokahrúgu. Kötturinn hvildi
þunglega i örmum hans og malaöi
af ánægju. Þaö væri gaman að
eiga hann, hugsaöi drengurinn,
eiga hann alveg útaf fyrir
sig.Kötturinn myndi vera honum
til huggunar, þegar erfiðast væri,
hann gæti flúið til hans, hann gæti
passaö hann og haft ábyrgð á
honum. Einu sinni áður hafði
hann tekið köttinn með sér inn i
viðarskýliö og gefið honum
mjólk. En þá komst frú Percival
að þvi og hún var reið, kvartaöi
þaö viö móöur hans. Og móðir
hans hafði sagt honum aö ef hann
héldi kettinum hjá sér, þá væri
það sama og að stela og þá var
honum ljóst að hún skildi ekki
neitt. Hann hafði aðeins ætlað að
haia köttinn hjá sér svohtla
stund.
— Chris! Hvar ertu? Móðir
hans kom gegnum garöinn meö
vasaljós I hendinni. Hún sá hálf-
opnar dyrnar og opnaöi þær upp á
gátt.
— Hvað I dauðanum ertu að
gera? CKris, þú mátt ekki fara
með köttinn hennar frú Percival
hingað inn, það veiztu vel, sagöi
hún hvasst.
Kötturinn deplaöi augunum
framan i ljósiö, stökk úr faðmi
hans og smeygði sér út um
dyrnar.
— Mér þykir vænt um hann,
sagði Christopher, — ég vildi óska
að viö ættum kött.
— Komdu inn, sagði frú Perry
rólega. — Þú ert i vondu skapi, er
það ekki? Vegna þess að ég vil
ekki leyfa þér að fara i klúbbinn?
En mér finnst nú ekki það vera
staður fyrir dreng eins og þig,
Chris. Ég er hissa á herra Shand,
hann ætti aö skilja þetta betur.
Það hafa verið svo miklar róstur
þar — og öll þessi slagsmál.
— Það eru ekki meðlimir
klúbbsins, sem byrja að slást. En
ég veit aö það er ekki eingöngu
þessvegna, sem þú vilt ekki leyfa
þaö, svaraöi hann reiðilega. —
Það er bara vegna þess að þau
eru svört. Ég kann vel við fólk
eins og Joss.
Framhald á bls. 56
48 VIKAN JÓLABLAÐ