Vikan - 07.12.1972, Qupperneq 40

Skuggagil
3. kafli.
Ég gat náö i lest kl. 2.30, sem
mundi koma til Inlake rétt fyrjr
myrkur. Ég bjó mig vandlega,
valdi mér mosagræna kjólinn,
sem viö mamma höföum saumaö
I félagi. Þetta var þröngsniöinn
kjóll, sem sýndi vel vaxtarlagiö,
ef hann var haföur utan fyrir siöu
lifstykki. Kjóllinn var meö
mörgum ljósrauöum hnöppum
eftir endilöngu, var „djarflega”
þröngur, en um leiö þægilegur,
þvi aö fyrir neöan m^ti var pilsiö
meö felíingum aö aftan, svo aö
þaö var þægilegt og gaman aö
ganga i honum. Og þaö sem geröi
hann ennþá þægilegri og djarfari
var þaö, aö hann vantaöi tvo
þumlunga til aö ná til gólfs.
Ég seildist eftir hattinum
mlnum, sem ég haföi sjálf búiö til
og batt bandiö i honum undir
hárhnútinn. Hatturinn var. úr
sama efni og kjóllinn, en kring
um litla baröið á honum haföi ég
saumaö ljósrauöa fléttu og
skreytt kollinn meö litlum
flauelsdoppum. Þetta geröi hann
eftirtektarverðan og snotran.
Töskunetiö mitt var heklaö úr
gráu ullarbandi og fóöraö meö
ljósrauöu silki. Þegar ég haföi
fullvissaö mig um, aö ég væri-
meö hreinan vasaklút, setti ég
peningana mina I netpokann og
smeygöi svo hankanum upp á
úlnliöinn.
Ég heföi sjálfsagt verið
óskaplega spennt, ef kringum-
stæðurnar heföu veriö ööruvisi,
þvi aö sannarlega var ég i mjög
óvenjulegum erindagjöröum.. En
1 bili hugsaöi ég ekki um annaö en
þaö, aö þaö sem ég ætlaöi aö fara
aö gera gat haft þaö I för meö sér,
aö móöir min yröi tekin föst og
sett i fangelsi. Þaö er aö segja ef
Nora og Sam Burgess
viöurkenndu mig dóttur sina. I
fyrsta sinn fór ég nú aö hugsa um,
hvort þau mundu halda mig vera
svikahrapp, og sú hugsun kom
mér beinlínis i betra skap. En
þegar ég tók öskjuna, sem á var
letrað „Jane”, þá fann ég; aö nú
stóöu breytingar á lifi minu fyrir
dyrum, jafnskjótt sem askjan
yröi opnuö. Ég þóttist viss um, aö
i öskjunni væri einhver óhrek-
jandi sönnun þess, að ég væri
Jean Burgess, dóttir Sams og
Noru Burgess. Ég fór varlega
meö böggulinn, afbvi aö um-
búðirnar virtust eitthvað við-
kvæmar, og svo andvarpaöi ég
gekk út.
Hávaöasöm og óhrein járn-
brautarlestin flutti mig noröur
eftir og beygöi siöan og ók fram
meö Hudsonfljótinu. Ég vissi, aö
enn átti ég drjúga leiö ófarha, þvi
aö þetta var meira en tveggja
tima ferö, og ég reyndi að skoða
landslagiö og heröa mig upp fyrir
eldraunina, sem nú stóö fyrir
dyrum.
En það var engin leiö. Ég haföi
um ofmargt aö hugsa, svo sem
þaö, hvernig lif mitt mundi nú
veröa, eftir aö búiö væri aö
•viöurkenna mig sem Jane
Burgess. Þaö gat þýtt sama sem
aö lifa I auöi og allsnægtum i
stóru húsi, á heljarstóru
herrasetri. Það gat þýtt sama
sem aö fá alla kjóla, sem ég vildi,
feröast og sækja óperuna og
leikhúsin. En mér fannst nú samt,
aö allt þetta gæti samt ekki jafn-
azt viö ferðirnar meö mömmu út
á Coneyey eöa ökuferöir upp I
Central Park á veturna, þegar
tjörnin var á Is og gott aö fara á
skautum. Jafnvel gæti þaö ekki
jafnazt viö rólegu kvöldin heima,
þegar viö geröum ekkert annaö
en lesa eöa ræöa nýjustu
tlzkublöðin.
1 kjöltu minni lá böggullinn,
sem mamma haföi sagt mér aö
fara meö til foreldra minna. Ég
vissi ekkert, hvaö i honum var, og
var heldur ekkert forvitin um
innihald hans.
Ég reyndi aö sannfæra sjálfa
mig um, aö mikiö væri ég.
hamingjusöm aö vera dóttir og
einkabarn fyrrverandi rikisstjóra
og liklega tilvonandi öldunga-
deildarþingmanns.
Ég haföi óljósa hugmynd um
útlit Sam Burgess, eftir
blaöamyndum og
kosningafregnmiöum, en aö þvi
er ég bezt gat munað, var hann
mjög glæsilegur maöur. En hann
var bara mér ókunnur. Sjálfsagt
var hann hagsýnn og hygginn
maður, annars heföi hann aldrei
komizt svona vél áfram. Og þaö
var sama sem, aö hann mundi lita
á mömmu - fóstru mlria - sem
glæpakvendi og koma þvl tii
leiöar, aö henni yröi refsaö. Það
var ótrúlegt, aö maöur af hans
gerö mundi skeyta mikiö um
bænir dóttur sinnar, jafnvel þótt
hann heföi hana úr helju heimta.
Þá kallaöi lestarvöröurinn
„Inlake” og lestin vaggaöi og
stanzaöi. Ég var meö enga
feröatösku. Ég ætlaöi ekki aö
hitta foreldra mina meö neinn
farangur, rétt eins og ég gengi aö
þvi vlsu aö veröa viöurkennd og
boöin velkomin. Þegar ég steig út
úr lestinni, óskaöi ég þess heitast,
aö þau kölluöu mig svikahrapp og
rækju mig öfuga burt.
Ég haföi ekki tekiö mikiö eftir
landslaginu, sem þaut framhjá
gluggurium, en nú er ég stóö á
pallinum og lestin ók burt meö
miklu vélaskrölti og gufuhvin, þá
leit ég kring um mig og sá, hve
landslagið var eitthvað tómlegt,
en villt og einkennilega fagurt.
Græni liturinn slövorsins var yfir
öllu og hreina loftiö barst að
vitum mlnum.
Ég var eini farþeginn, sem
þarna fór úr lestinni og þaö var
engin sála á pallinum. En utap
viö pallinn sá ég roskinn mann
meö kúluhatt, svo gamlan, aö
hann var oröinn grænn, sem sat á
ökusætinu á vagninum slnum.
Hann horföi lengi á mig og spýtti
slöan út úr vagninum. Svona var
mér heilsaö I Inlake.
Þaö var ekki annaö aö gera en
nálgast hann og snlkja eöa kaupa
sér far. Annars heföi ég oröiö aö
ganga og hamingjan mátti vita,
hve langt þaö væri. En þaö var
greinilegt, aö eitthvaö varö ég aö
hafast aö, þvi aö klukkan var
oröin næstum fimm og
myrkursins ekki langt aö biöa.
Þegar ég gekk aö vagninum, sá’
ég, hve ræfilslegur maöurinn var.
Hann var aö minnsta kosti hálf-
sjötugur, meö þunnt andlit og
þumlungasitt músgrátt skegg.
Hann var I siðum svörtum
frakka, sem hann hefur llklega
haldiö aö gæfi honum einhvers-
konar viröuleik, en heföi þó veriö
áhrifameiri, heföi hann verið
hreinn. Gúmmlflibba þarf ekki
annaö en þvó meö blautri tusku
og sápu, en hans flibbi var eins og
hann hefði ekki fariö af hálsinum
á honum mánuöum saman. Ekki
haföi hann skeytt um aö setja á
sig hálsbindi, svo aö stlfi hvlti
flibbinn leit úr eins og hann væri
aðeins til þess aö halda höföinu
uppi.
- Ég þarf aö komast heim tií
40 VIKAN JÓLABLAÐ