Vikan - 07.12.1972, Síða 66

ARISTO
léttir námið
Með aukinni stærðfræðikennslu og vaxandi
kröfum nútíma tækniþjóðfélags er sérhverjum
námsmanni nauðsynlegt að vera búinn full-
komnum hjálpargögnum við námið.
Aristo reiknistokkurinn er gerður fyrir náms-
fólk með kröfur skólanna í huga.
Aristo reiknistokkur á heima í hverri skóla-
tösku.
PENNAVIÐGERÐIN
Ingólfsstræti 2. Sími 13271.
í\ /1/^JSJ M
SKARTGRIPIR
.=a
. JÖLAGJÖFIN f ÁR
Modelskartgripur er gjöf
sem ekki gleymist.
- SIGMAR OG PÁLMI -
Hverfisgötu 16a. Sími 21355
haföu ekki hátt”, hvlslaði hann og
læddist niður tröppurnar. Signý
smeygði sér I miUipilsiö og fór á
eftir honum. Grimur var þá
kominn inn I búriö og var að
kveikja á ollutýru.
„Sæl vertu, Signý mln, og fyrir-
gefðu ómakið”, sagði Grlmur.
„Ráöíeggðu mér nú blessuð mln,
hvar ég á að geyma þessa
gersemi til jólanna. Blessaður
humallinn hún Abba mln má ekki
hafa hugmynd um þetta fyrr en á
jólunum”, og hann benti á
glansandi kassann, sem stóð á
búrbekknum.
Augu Signýjar ljómuðu af
hrifningu, og hún fór að strjúka
móðuna af kassanum.
„Er óhætt að geyma þetta i
fjárhúsunum”? hélt Grimur
láfram. „Heldurðu ekki að blessuð
kerlingin min veröi hrifin?” „Jú,
það verður hún áreiðanlega”,
sagði Signý. ,,Og nú skaltu fara
með vélina inn i fjóshlöðu og
grafa hana ofan i heysfalið t>ar
er svo þurrt, að hún ætti ekki að
skemmast þessa daga sem eftir
eru”.
„Altént ertu eins ráðagóð”
sagði Grímur. „Blessuð komdu
með týruna og hjálpaðu mér”.
Að svo mæltu gengu þau til fjós-
hlöðunnar, sem var áföst við
eldhúsiö, klifruðu upp á heystálið,
og þar gróf Grlmur gersemina og
breiddi vandlega ofan yfir.
......Gigtarólukkan haföi látið
með verra móti I Abígael þetta
kvöld, og svo fannst henni
hálfkalt I rúminu, þegar hún var
háttuð. Þaö vantaöi blessaðan
bóndaylinn, og þessi nýbreytni,
að Grlmur var ekki heima, var.
þvi valdandi að hún gat ekki
sofnað. Hún heyrði undirganginn,
þegar Rauðka dró sleðann upp á
gaddfrosinn hlaðvarpann, og hún
heyrði lika greinilega þegar
Grimur opnaði hurðina. En hvað
hann sagði við Signýju gat hún
ekki heyrt, þó hún stæöi á öndinni.
,,Hvað gat hann viljað Signýju
fram I bæ um hánótt?”
Þetta gat hún ómögulega skilið.
Einhver ónotakennd greip hana,
sem hún gat ekki gert sér grein
fyrir hvernig væri háttaö. Hún
beiö og hlustaöi og heyrði ekkert
nema hjartsláttinn I sjálfri sér.
„Hvað gátu þau verið að gera —
og það svona lengi?” Hún þoldi
ekki mátið lengur, heldur vafði
utan um sig ábreiðuna og hökti
fram. Hvergi var ljós, og hún
þreifaði sig fram göngin. Jú —
skfmú lagöi úr hlöðuganginum.
Þangað læddist hún og gægðist
inn. Og hvaö sá hún? Grlm,
brosandi og voteygðan, að tlna
töðustrá af millipilsi Signýjar.
Ablgael sortnaöi fyrir augumj
og hún fékk suðu fyrir eyrun. .
Þaö var með naumindum að
hún kæmist inn I baðstofuna og
upp i rúmið. Henni fannst setn
eitthvað hefði slitnað innan I
brjóstinu á sér. Hún þurfti að taka
á öllum kröftum til að stilla sig.
Hún sneri sér til veggjar og
titraði öll frá hvirfli til ilja. Signý
kom inn og hreiðraöi sig i mestu
rólegheitum undir sænginni.
Abigael hlustaði.
Ekki var óstyrkurinn mikill á
Signýju — andaði jafnt og rólega
eins og ekkert hefði i skorist.
Abigael fannst hjartað vera
komið upp I hálsinn á sér, þar
barðist það um og spriklaði. eins
og silungur I neti. Og nú kom
Grimur inn. Hann kveikti á
kertisskari á borðinu og fór að
gera matnum skil. Hann virtist
rólegur eins og belja á bás. Það
var vist ekki mikil
sektarmeðvitund hjá þeim
hjúum.
Grimur afklæddi sig, hallaði
sér út af og slökkti ljósið Hann
sneri sér að henni og klappaði á
öxlina á henm Hun lézt sola
Grimur strauk lófanum um
vanga hennar. Aldrei hafði henni
fundist þetta handtak ógeðslegt
fyrr: Það fór hrollur um hana.
„Komdu sæl, heillin min”,
sagði hann með innilegu hvisli.
Hún gat ekki talað. Henni var
ómögulegt að taka þessari bllðu
hans. Hún hristi til öxlina, eins og
hún vildi losna viö þá byrði, sem á
henni hvildi, og brast I grát.
Grimur var dálitla stund að átta
sig á þessu. Af hverju gat
menneskjan verið með sút og
volæði? Jú. Náttúrlega hafði hún
orðiö vör viö leröalag Signyjai' og
var nú orðin hrædd um hann. En
hún hlaut að jafna sig á þessu I
nótt. Og eftir þvi sem Grímur
varö rólegri fannst honum, að
Abigael hlyti að stillast llka. Og
þó svo færi nú ekki, þá hlaut hún
aö verða því glaöari á jólanóttina
sem húa var hræddari þessa
daga, sem eftir voru.
Hann sneri sér því frá þessu
óvinnandi musteri. Og með gleði
gjafarans I hjartanu og höfðing-
skaparhræringar bak við eyrað
sofnaði hann......
Abigael grét hljóðlega nokkra
stund. Við það sefaðist hún. Loks
hættu tárin að renna, og hún gat
fariö að hugsa skýrar og reyndi
að telja sér trú um aö ekkert væri
að óttast. Signý- hafði aldrei
fengiö orð fyrir að vera gála. Hún
var orðin rúmlega fertug og hafði
aldrei verið við karlmann kennd.
Og ekki hafði Grlmur veriö
mikið I stúlkusnatti um dagana.
Þótti alveg einstaklega stilltur á
unga aldri, og þá var ekkert
llklegí, aðhannfæri að taka upp á
þessu nú. Honum hafði vist ekki
komið til hugar að gifta sig fyrr
en hún orðaði það við hann að
fyrra bragði. Enjhverju var að
treysta? Hver gat sagt um það?
Þetta gat komiö yfir þau eins og
skúr úr heiðríkju, þegar minnst
varði. Hvað gátu þau veriö að
pukra fram I hlöðu um hánótt?
66 VIKAN JÖLABLAÐ