Vikan - 07.12.1972, Qupperneq 68

baðstofudyrnar og presturinn á
eftir henni. Hann gekk til Grims,
rétti höndina og sagði: „Sæll
vertu, Grimur bóndi”. „Sæll”,
sagði Grimur og tók i hönd presti
Abigael visaði presti til sætis vif
boröið gagnvart Grimi, sjálf fói
hún að tina af sér klúta og skjól-
flikur.
Þögn varð i stofunni nokkra
stund, eins og enginn hefði neitt
að segja. Presturinn strauk hnén i
ákefö og horfði niður á gólfið, eins
og honum væri mikið niðri fyrir.
En Grimur strauk skeggið og
virtist rólegur, og var hálf-
kæringur og þrjózka i svipnum.
'68 VIKAN JÓLABLAÐ
inni”, sagði Grimur og bjóst að
opna gluggann. ,,Nei, nei. þess
gerist ekki þörf. Mér er ekkert of
heitt”, flýtti prestur sér að segja.
Slðan staðnæmdist h*ánn, leit til
Grims og mælti:
■ 1 „Ég kom hingað, Grimur minn,
eftir beiðni konu þinnar, til að
laga, ef hægt væri, snurður þær,
sem henni virðist vera komnar á
þráðinn nú upp á siðkastið”.
„Rokknum hefur verið snúið
heldur hratt I morgun, býst ég
við”, sagði Grimur og glotti.
„t gærkveldi lika og jafnvel
fyrr”, sagði prestur.
„Hún hefur nú verið svo slæm
af gigtinni, að spuninn hefur
gengið litið undanfarið”, sagði
Grimur.
„Þú skilur vonandi hvað ég á
viö”, sagöi prestur og hnyklaði
brýrnar.
„Ef þú meinar eitthvað annað
en orðin þýða, þá fylgist ég ekki
með. Ég kann ekki rósamál”,
sagði Grimur. Hann studdi oln-
bogunum á hnén og saug
þráalega upp I nefið.
„Ég skal tala ljósara”, mælti
prestur. „Erindi konu þinnar til
min var að fá mig til að tala við
þig fyrir sina hönd um......”
„Við höfum getað talað saman
vitnalaust allt fram.að þessu”,
greip Grimur fram i.
„Kona þin hefur þunga ákæru á
þínar hendur að bera, svo þunga,*
að slikt er ekki samboðið þér sem
kristnum manni, ef sönn
reynist”, hélt prestur áfram.
„Það að vera i þingum við vinnu-,
konu sina, er engum húsbónda
sæmandi, ekki að minnsta kosti
þeim, sem guð hefur gefið eins
góða konu og þér, Grimur minn.
Mér þótti slæmt að heyra þetta,
m ekki von á slíku I minum
sofnuði. Krafa konu þinnar er, að
Signý fari héðan strax i dag, og
kem ég til að styðja hana i þvi, ef
sönn reynist þessi ákæra”.
„Ég kannast ekki við, að neitt
óheiðarlegt hafi átt sér stað”,
sagði Grimur.
„Til hvers fóruð þið fram I
hlöðu i r^4tt?” spurði Abigael i
æsingi.
„Það er seint að spyrja að þvi
nú, þegar allt er komið I bál og
brand, Hefðir þú látið svo lítið að
tala við mig i nótt eða morgun, þá
hefði ég getað leiðrétt allan
mjsskilninginn og vitleysuna. Um
þetta þarf ekki meira að tala og
er bezt, að hver gjaldi sinnar
flónsku”, sagði Grimur og stóð á
fætur.
Þá kom Signý i baðstofudyrnar
ogsagði: „Þaðer óþarfi að rifast
út af mér, ég er farin og vérið þið
sæl, og ég þakka fyrir mig”.
Enginn tók undir kveðju
hennar, en Grimur bað hana að
biða andartak. Hann tók peninga
úr kúfforti og fékk henni.
„Þetta er of mikið, þar sem ég
fer á miðju ári”, sagði Signý.
„Kaldur I dag”, sagði prestur
loks og leit út um gluggann.
„Þolandi verður hann um
hádegið, fyrst lasburða kvenfólki
var fært bæja á milli i
birtinguna”, sagði Grimur og leit
út undan sér til konu sinnar.
Aftur varð þögn, ömurleg og
óviðfeldin. Og þó var sem
hvislandi ómur liði um
baðstofuna, af hugsunum
þessarra þremenninga og þvi
þvi sem lá I loftinu á milli þeirra.
Prestur stóö á fætur og fór að
ganga um gólfið. Hann dró þungt
andann og púaði við.
„Það er máske vont loft hér
HEILDVERZLUN
PÉTURS PÉTURSSONAR
Suðurgðtu 14 - Sími: 210 20
„Það er ekki þér, að kenna, svo
þú átt þitt kaup”. sagði Grimur.
„Svoskalég lána skiðasleðann
minn undir dótið þitt”.
Þau hurfu fram úr dyrunum.
Þegar Grlmur hafði látið dótið
á sleðann, var hann hugsi um
stund. Svo gekk’hann inn i bæinn
og sagðist ætla að ná I spotta.
Hann fór inn I hlöðu, tók vélina
upp úr heyinu og vafði poka utan
um. Siðan gekk hann til dyra. I
bæjardyrunum voru þau prestur
og Abigael að tala saman.
Grimur tók pokann utan af
gerseminni og mælti: „Þetta er
nú ólánseplið, sem öll þessi ósköp
hefur skapað. Ég hefi ekki oft
glatt konuna mina með
jólagjöfum og býst ekki við að
reyna það oftar”. Hann gekk
fram á varpann og setti vélina á
sleðann.
„Það er bezt, að þú, Signý min,
eigir þennan grip. Ég vil ekki
hafa hann i minum húsum. Hann
getur orðið þér til gagns, þótt
hann lánaðist ekki hérna i
Hólshúsum”.
Roði hljóp yfir andlit Signýjar,
og augun tindruðu. „Ég tek þetta
ekki i mál”, sagði hún, „mér
dettur ekki Ihug að þiggja þetta”.
,,Þú getur selt skömmina. ef þú
vilt ekki eiga hana. Það getur
orðiö nokkur uppbót á atlætinu",
sagði Grimur.
Signý strauk hendinni yfir
augun, gekk svo til Grims, lagði
handleggina um hálsinn hans og
kyssti hann rembingskoss.
Þá heyrðist gráthljóð úr
bæjardyrunum. Abigael tók
báðum höndum fyrir brjóstið og
hvarf inn göngin. Prestur gekk
tiðum skrefum suður fyrir bæjar-
hornið. Signý hvarf með sleðann
fram af varpanum, en Grimur
setti hendur á bak og rölti i áttina
til hesthússins.
„Ég er vist ekki borinn til
höfðingsskapar?” tautaði hann.
GUÐMUNDUR
HAGALlN
Framhald af bls. 39.
„Já, þetta skeði i raun og veru.
Þaö var maður, sem Magnús hét
Kristjánsson, hann reri frá
Selárdal, feikna duglegur maður
og afbragðs skytta Þvi að þegar
bændur hættu að geta skutlað, þá
fóru þeir aö skjóta. Ug urðu sumir
afbrigða góðar skyttur. Þessi
Magnús hrakti togara burt úr
firöinum með rifflinum sinum, en
sjálfur varð hann um siðir að
flýja úr Selárdal. Hann var
barnamaður, en hann flúði ekki
burt úr firðinum, heldur flutti
hann sig innst inn i botn Geir-
þjófsfjarðar og bjó i Langabotni,
þar sem Gisli Súrsson hafðist við.
Þar bjó Magnús fjárbúi, og svo
hafði hann nokkrar tekjur af
smokkfiski, sem kemur að visu