Vikan - 07.12.1972, Blaðsíða 74

WINTER
ÞRÍHJÓLIN
vinsælust og bezt. Varahlutaþjónusta
Elnagerðin VALVR
Kársnesbraut 124
setti það svo upp, að það yröi
prófkosning. Og ég held, að það
.hafi verið safnjð, sem lagði mér
til fleiri atkvæði en nokkuð annað.
Ég varð annar i prófkosn-
ingunni, næst á eftir Finni
Jónssyni. En svo kemur annaö til
sögunnar. Það.þiirfti einhvern til
að sjá um alþingiskosnlngar fyrir
Alþýðuflokkinn i ísafjarðar'-
sýslum og kaupstaðnum .Þaðvarð
ofan á að ég tók þetta að mér við
hverjar kosningar, og gekk jafnt
upp f þvi og öllum öðrum
störfum, sem ég hef unnið. Meðan
á þvi stóð, var ekki til fyrir mér
annað en atkvæði. Og þótt það
þyki kannski hneykslanlegt, þá er
það satt, að það var einhvern-
tima, er maður mætti mér á götu,
sá að ég var eitthvað brúna-
þungur og illilegur og spurði,
hvað að mér amaði. ,,Nú,”
svaraði ég, „er það nokkuð
undarlegt að maður sé þungur á
brún, það dó eitt atkvæði i nótt.”
Sko, það er ákaflega mikill
styrkur, meðan maður er að
vinna að málefni, að ekkert annað
komizt að á meðan. Það sama
gildir þegar maður skrifar
bók . . . . Ot i þingmennsku vildi
ég ekki fara, þótt ég hefði senni-
lega átt kost á þvi.”
„Varstu ekki einhverntima i
framboði?”
„Ég fór einu sinni fram i
Barðastrandarsýslu, en þar var
nú ekki mikil atkvæðavon, og hafi
ég unnið þar eitthvað af at-
kvæðum, þá vann ég þau frá Gisla
Jónssyni handa framsóknar-
mönnum. Þú veizt, hvernig það
var, þegar vonlaus var kosningin.
En ég hafði óskaplega gaman af
ferðalögunum, sem fylgdu þessu.
Ég hafði fram að þvi ekkert'
ferðast um Austur-Barðastranda-
sýslu, sem er feykilega fallegt
hérað. Ég hafði góðan hestakost
og hafði mjög gaman af
fundunum. Fundirnir voru ellefu,
og það var eins og þegar ég flutti
fyrirlestrana i Noregi, ég var
alltaf að breyta ræðunum og bæta
inn i þæt\ Detta i hug nýir hlutir.
Gisli Jónsson var mikill
ræðumaður ög ákaflega myndar-
legur maður, en það var eitt, sem
hann átti bágt með að þola, eins
og sumir atkvæðamiklir menn og
skapmiklir. Það var háð og skop.
Og á það lag gekk ég. Ég man til
dæmis eftir einum fundi á
Bildudal, sem byrj.aði klukkan
tvö og hélt áfram til sjö, og svo
krafðist fólkið áframhalds eftir
mat, sem alls ekki var ætlunin.
Svo aö fundurinn byrjaði aftur
hálfniu og stóð til klukkan tvö um
nóttina. En á eftir komu margir
til min og þökkuðu mér meö
handabandi fyrir skemmtunina! ”
Og það eru fleiri en kjósendur i
Barðarstrandarsýslu, sem haft
hafa ástæðu til aö þakka Hagaiin
fyrir veitta skemmtan, þvi að
hann er ekki síður skemmtilegur
sögumaður I mæltu máli en
rituðu, og þar á ofan botnlaus haf-
sjór af fróðleik. Sagnlist
tslendinga er oft þökkuð írsku
ætterni þeirra, og Guömundur
segir fræðimann nokkurn hafa
komizt svo að orði, að hann væri
dæmigerður tri, bæði I útliti og
ekki siður I skaplyndi. Ég drep I
þessu sambandi á aðra þjóð, sem
Vestfirðingar eru oft orðaðir viö.
„Það er alkunna að oft er haft á
oröi. a'ð Vestfirðingar hafi orðið
fyrir talsverðri blóðblöndun út úr
samskiptum við franska
duggara. Hvað segir þú um það? ”
„Ég held ekki að það hafi verið
svo mikið um það. Hinsvegar
mun einhver blóðblöndun hafa
orðið við Englendinga, eftir að
þeir fóru að koma á togurunum,
og eins amerísku lúðu-
veiöarana. En það viröist haía
lánast vel, þetta er myndar- og
dugnaðarfólk, sem út af þeim
hefur komið.”
Talið berst aftur að pólitíkinni á
Vestfjörðum.
„Ég skal segja þér, að ég komst
mikið inn i þessi mál á tsafirði,
þetta voru kreppuárin. Ég hafði
verið við atvinnullfið ungur, og nú
fékk ég mikinn áhuga á að styðja
að þvi að þarna kæmist upp út-
gerð. t þeim tilgangi hafði ég
samvinnu við Finn Jónsson,
Hannibal og ekki sizt Grím Krist-
geirsson, föður ólafs Ragnars
Grimssonar, sem var ákaflega
velviljaður maður og áhuga-
samur og var kannski minn bezti
samstarfsmaður á tsafiröi. Það
varð áður en varði eins konar
tizka að kjósa mig I allan
skrattann, ég var formaður
hafnarnefndar, skólanefndar, I
bæjarráði, formaður togara-
félags, útgerðarfélags sem hafði
fimm báta, varaformaður annars
útgerðarfélags með sjö báta. Svo
var ég formaður kaupfélagsins I
'norðursýslunni og á ísafirði I
ellefu ár. Það var komið svo-
leiöis, að ég gat varla sinnt þeim
störfum, sem ég fékk laun fyrir.”
«. Þegar tillit- til þess er tekið, að
Hagalln hefur verið einhver
mikilvirkasti rithöfundur okkar,
getur maður ekki komizt hjá þvi
að álykta, að starfsorka hans og
starfsvilji hafi veriö talsvert yfir
meðallag. Hann sagði mér, þegar
ég spurði hann úti það, að lengst
af heföi veriö siður hans að fara á
fætur klukkan fimm og vinna að
ritstörfum, unz hinn „venjulegi”
starfsdagur hófst, klukkan niu
eða þar um bil. Hann heldur
áfram:
„Ég get sagt þér sögu til dæmis
um þaö, hvernig litiö var á rit-
höfunda á kreppuárunum og
stuðning við þá. Þegar ég er
búinn að gefa út Kristrúnu i
Hamravik, þá er hringt til mln frá
Reykjavfk og mér sagt það, að ég
sé kominn með tvö þúsund og
fimm hundruð krónur á
Framhald á bls. 80.
74 VIKAN JÓLABLAÐ