Vikan - 17.12.1987, Síða 38

„Ég hélt að hún ætti við að sá
staður væri í sama gæðaflokki
og þessi,“ segi ég.
„Ég hélt að hún ætti við að
kokkurinn þar væri einnig
drukkinn," hlær Bubbi.
Er við göngum út segir Þor-
leifur heimspekilega: „Hún hef-
ur unnið of lengi í síld þessi.“
Bubbi snýr sér við í dyrunum
og kallar stúlkuna til sín. Brosið
fyilir enn andlit hans.
„Heyrðu elskan ég ætla að
segja þér frá smá bömmer. Þessi
maður þarna," segir Bubbi og
bendir á mig, „er blaðamaður
fyrir Vikuna. Hann skrifar þetta.“
Stúlkan æpir og fórnar
höndum.
Við göngum aftur í kvöldloft-
ið og fylgjum leiðbeiningum
stúlkunnar. Þorleifur er þungt
hugsi: „Heyriðið strákar, ætli
þetta hafi verið kokkurinn sem
við flugum með hingað?".
.Afhverju varstu að hrella
stúlkuna?" spyr ég Bubba.
„Það er allt í lagi að stríða
þessu liði svoldið," svara hann.
Staðurinn sem okkur ber að
er nýtt hótel í bænum, Hótel
Þórshamar. Við göngum þar inn.
Bakvið borðið í móttökunni
stendur miðaldra kona með
yndislega ömmuleg gleraugu.
Hún virðir okkur fyrir sér með
ströngu kennara augnaráði.
Bubbi spyr hvort hægt sé að
fá að borða á hótelinu.
,Já það held ég nú,“ segir hún
stolt. „og hann er góður matur-
inn hérna."
Við göngum inn í matsalinn.
Þar sitja við borð eitt Megas og
grannvaxinn dökkhærður strák-
ur, Hjörtur, sem séð hefiir um
undirbúning tónleikanna. Þeir
hafa lokið við kvöldmat sinn.
Við setjumst hjá þeim. Þar sem
það eru óskráð lög að tónlistar-
menn tjá sig ekki um hvorn ann-
an opinberlega verður megnið
af samræðunum við borðið látið
kjurrt liggja.
Þjónustustúlka kemur með
matseðla fyrir okkur. Við Þor-
leifur fáum okkur fisk, ég skötu-
sel qg hann steinbít en Bubbi
pantar piparsteik. Hann spyr
stúlkuna hvort hún eigi ekki
eitthvað sykurlaust að drekka
með. Stúlkan segist ætla að at-
huga það.
Bubbi og Megas fara að ræða
saman um tónleika þess síðar-
nefnda kvöldið áður.
„Þeir voru alveg sjúkir," segir
Megas með sinni skemmtilegu
áherslu á síðasta orðið. „Ég var í
latex buxunum mínum."
,Já ég frétti af því,“ segir
Bubbi og hlær.
„En svo skipti ég um og... “
38 VIKAN
„Heyröu elskan ég
ætla að segja þér frá
smá bömmer. Þessi
maður þarna," segir
Bubbi og bendir á
mig, „er blaðamaður
fyrir Vikuna. Hann
skrifar þetta."
Stúlkan æpirog fórn-
ar höndum.
Þjónustustúlkan kemur að
borðinu og segir Bubba að þvi
miður eigi hún ekkert annáð en
hundónýtt appelsín. Það sé farið
allt gos úr því. Hið strákslega
bros kemur á andlit hans.
„Heyrðu elskan má ég segja
þér smábömmer," segir hann og
hallar sér að stúlkunni, bendir á
mig: „Þessi maður þarna er
blaðamaður á Vikunni og skrifar
þetta."
„Það verður að hafa það, segir
stúlkan og lætur sér ekki
bregða. Hún bætir því síðan við
að til sé dósa TAB í kælinum.
„Ég get ekki drukkið dósa
TAB með piparsteik," segir
Bubbi.
.Afhverju ekki, Bubbi,“ drafar
Megas. .Jónas Kristjánsson seg-
ist alltaf gera það.“
Á endanum sættast Bubbi og
stúlkan á stóra kók.
Við höfum rétt tíma til skófla
í okkur matnum fyrir „sándtestið“
eða hljóðprufuna. Er við kom-
um aftur í Vinaminni eru með-
limir karlaklúbbsins að bera síð-
ustu pappakassana fulla af sæl-
gætispokum út í bíl.
Bubbi og Megas fá aðstöðu til
að hafa fataskipti í litlu þröngu
eldhúsinu sem er inn af aðal-
salnum í Vinaminni. Ákveðið er
að Bubbi komi fyrst fram. Síðan
Megas og í lokin þeir báðir
saman. Bubbi fer að taka sig til,
klæðist rifrium gallabuxum og
hlýrabol. Tattóið á upphand-
leggjunum sést vel. Hann tekur
dós með hárgeli upp úr plast-
poka.
„Nei ertu með svona,“ segir
Megas glottandi.
,Já þetta er ekta stöff, sama og
rastafararnir nota,“ segir Bubbi
og rekur opna dósina undir nef-
ið á Megasi. Megas hnusar af
dósinni.
„Vá, Bubbi, maður smyr þessu
ekki í hárið heldur borðar það,“
segir Megas.
,Já, þetta er kókósfeiti," segir
Bubbi, snýr sér við og tekur lít-
inn álsívalning upp úr brjóst-
vasa skyrtu sinnar. Úr honum
tekur hann þéttvafinn Havana-
vindil... „Ég er líka með einn
svona,“ segir hann við Megas.
Megas tekur vindilinn og þef-
ar af honum: „Þetta reykir mað-
ur ekki Bubbi. Þetta tekur mað-
ur í nefið,“ segir hann.
Frábærir tónleikar
í miðjum flutningi sínum hef-
ur Bubbi orð á því hve gott
hljóð er í salnum þar sem um
120 manns sitja. Hann leikur við
hvem sinn fingur og segir sögur
á milli laga.
„Ég ætla að taka hérna næst
fyrir ykkur lagið Beitingarblús
og það er svoldil saga á bakvið
þetta lag. Þannig var að árið
1971 gafst borgin upp á mér og
ég átti um tvo kosti að velja.
Fara í eitthvert unglingafangelsi
eða fara út á land.
Ég valdi Bolungarvík.
Þarna kynntist ég mínu fyrsta
verbúðarlífi en dag einn kom
maður til mín og sagði: Heyrðu
strákur. Viltu græða pening.
Ég fékk dollaramerki í augun
og sagði já.
Þá skaltu koma þér á sjóinn
og ég veit um pláss, segir mað-
urinn. Ég labbaði með mannin-
um niður á kajann og þar við
bryggjuna lá báturinn Hafirún.
Maðurinn sagði mér að báturinn
væri gerður út á grálúðu en vildi
að öðru leyti ekki segja mér
neitt um vinnuna um borð.
Sagði mér bara að koma mér í
skipið. Ég fór um borð og áður
en ég hafði gengið mörg skref
gaus þessi mikli fiiykur upp úr
skipinu en ekki varð aftur snúið.
Ég var orðinn beitingamaður.
Fyrstu 15 dagana í túrnum lá
ég fyrir í koju og ældi, og ældi.
Þá kom einn af skipverjunum
niður í kojuna og sagði: Heyrðu
farþegi, það er kominn tími til
að þú gerir eitthvað hér um
borð.
Ég fór upp á dekk og byrjaði
að beita. Brátt voru fingur mínir
orðnir eins og fimm pylsur á sitt
hvorri hendi.
Loksins hafði ég beitt mitt
fyrsta bjóð.
Er ég kastaði því út, fór það í
einum hnút. Það tók mig afgang-
inn af deginum að greiða úr
flækjunni.
Beitingarblús...“
Gott klapp.
Bubbi tekur gömul og ný lög
sín og er klappað ákaft upp í
lokin. í uppklappinu tekur hann
Þorleif með sér á sviðið og þeir
byrja á Cocksucking blues
gömlu lagi þeirra Mick Jagger
og Keith Richard sem var bann-
að á sínum tíma vegna klám-
fengins texta. Gestirnir kunna
vel að meta lagið.
Megas kemur næst fram á
sviðið og er hreint sjúkur, ef
nota má hans eigin orð, tekur
skemmtilega blöndu af gömlum
og nýjum lögum, Lóa, Lóa,
Krókudílamaðurinn, Reykjavík-
urnætur....
Og saman í lokin byrja þeir
Bubbi, Megas og Þorleifur að
kynda undir salnum með laginu
Þúsund þorskar. Er þeir koma
yfir í Fatlafól er allur salurinn
farinn að klappa og syngja með.
Tónleikarnir heppnast frábær-
lega vel.
Eftir tónleikana sitjum við í
auðum salnum og bíðum eftir
að uppgjörinu Ijúki svo við
komumst af stað. Hjörtur og
Megas fara að segja frá því að
þeir hafi einnig í fyrstu farið á
sama veitingastaðinn og við,
áður en þeir fóru á hótelið að
borða.
„Við komum þarna inn og var
vísað til sætis," segir Megas og
dregur seiminn á hverju orði.
„Það var svona kleinulegur
kvenmaður við feitispottana og
annar sem kom og talaði við
okkur. Sagði að kokkurinn væri
fyrir sunnan og að við gætu ekk-
ert fengið að borða nema djúp-
steikta ýsu... kannski."
Síðasta orðið er sagt með
þannig áherlsum að við spring-
um úr hlátri.
Á leiðinni út á flugvöll eru all-
ir í mjög léttu skapi enda ástæða
til miðað við viðtökurnar. Bubbi
er búinn að koma Havanavindl-
inum fyrir milli varanna en
kveikir ekki í. Er við komum á
flugvöllinn sjáurn við að það er
önnur flugvél og annar flugmað-
ur sem flýgur með okkur til
Reykjavíkur.
„Nei, þetta er Dóri, maður,“
kallar Bubbi um leið og hann
sér flugmanninn. „Þetta er sá
besti í bransanum."
Skömmu eftir flugtak tekur
Bubbi við stjórntækjunum og
fær að fljúga vélinni alveg að
lendingunni í Reykjavík. Hann
tekur grunna dýfti á leiðinni og
skömmu fyrir lendinguna tekst
honum að framkvæma nokkuð
krappa beygju án hnökra. Um
leið og vélin kemur að brautar-
endanum segir Bubbi um leið
og hann sleppir stýrinu: ,Jæja
nú máttu taka við heinni." Dóri
lendir vélinni fagmannlega.
Við göngum af vellinum og
setjumst upp í jeppann hjá Þor-
leifi. Hann kveikir á útvarpinu. Á
Stjörnunni er verið að leika lag-
ið „Dögun" af samnefhdri plötu.