Vikan - 17.12.1987, Qupperneq 41

Jólahangikjötlð var orðlð ainsi kalt þegar við tókum á því og þurfti
talsverð átök til að sneiða það ofan í pott til upphitunar. Snjó-
skófla kom að góðum notum sem skurðbretti.
djúpum sköflum, upp brattar
brekkur. Ferðafélaginn var að
vísu á fjallaskíðum og sveif yfir
allar fyrirstöður, en ég hökti
skref úr skrefi og þyngdin á bak-
inu virtist aukast með hverju
skrefi, sem stigið var. Að löng-
um göngutúrnum loknum blasti
myndarleg snjóhengjan við, sól
skein á lofti og skóflurnar voru
mundaðar af elju. Það leið ekki á
löngu þar til Eiki (ferðafélagi
minn) hvarf inn í hengjuna og
hver skóflugusan af snjó þeyttist
út um lítið opið, sem hafði
myndast. Fyrir utan kom ég
Jólamatseldin gekk vel, þó
aðstaðan væri ekki eins og á
fyrsta flokks hóteli.
snjóhaugnum lengra áleiðis.
Kuldinn sótti að um ieið og
náttmyrkrið, en Eiki var óstöðv-
andi, vildi alltaf stækka og
stækka geiminn í hengjunni.
Mér var farið að verða nóg um,
spáði í að loka fyrir opið svo
hann hætti þessu brölti. Sú
hugsun hvarf þó fljótlega, það
voru þó áltént jólin. Maður varð
að halda geðsmunum í léttara
lagi.
„Kaldur kjúklingur
á aðfangadag“
Eftir nokkurra klukkutíma
mokstur bauð Eiki mér inn í
holuna. Holan var orðin risa-
hvelfing og við bjuggum til rúm
VIKAN 41