Vikan - 17.12.1987, Blaðsíða 47

Hvern fjandann ertu aö
gera núna? hrópaöi Leifur.
Augu hans litu af
pökkunum á rúminu yfir á
opna skáphuröina:
Nú, svo það er bara svona!
Þú ert jólapakkasnuörari,
meö vasaljós og allt.
mínum langt í burtu frá Leifi. Þar að auki
var ég ekkert svangur. Bæði mamma og
pabbi voru alvarleg á svip. Við fengum
biksímat. Það var einn af uppáhaldsréttum
Leifc. Hann fékk sér heilt fjall og úðaði
enskri sósu og tómatsósu yfir. Við hin sát-
um og horfðum á hann á meðan hann
skóflaði í sig.
Leifur var búinn að borða það mesta af
biksífjallinu þegar hann stöðvaði gaffalinn
allt í einu fyrir ffaman munninn á sér og
horfði á okkur:
— Þið eruð svo undarleg! Hvers vegna
borðið þið ekkert? Hvað er að?
Pabbi ræskti sig nokkrum sinnum.
Mamma saug upp í nefið. Ég varð skít-
hræddur, en þegar ég leit á hana þá blikk-
aði hún mig.
— Við höfúm heyrt að þú viljir jólin
burt, sagði pabbi.
— Já, kom svarið um leið ffá Leifi. Við
erum nokkur í bekknum sem höldum því
fram að jólin séu hégómi sem eingöngu
var fúndinn upp til að lokka peninga út úr
fólki. Okkur finnst líka slæmt að við sitj-
um og drekkum og borðum þar til við
erum að springa og rífúm upp pakka með
alls konar óþarfa sem við höfum ekki
nokkra þörf fyrir.
Pabbi kinkaði kolli alvarlegur á svip.
- Þú hefúr alveg rétt fyrir þér, drengur
minn. Það er kominn tími til að við lærum
að spara í þessu landi. Ég er ánægður yfir
því að þér er nú þegar orðið þetta ljóst.
Við viljum gjarnan styðja herferð þina
gegn jólunum. Við erum að vísu búin að
kaupa flestar jólagjafirnar, en við ætlum
að hafa samband við allar verslanirnar og
reyna að fá þær til að taka við pökkunum
tiibaka og svo sleppum við jólunum.
Nú blikkaði mamma mig með báðum
augum.
Leifur lagði gaffalinn frá sér á tóman
diskinn. í örfáar sekúndur starði hann
opinmynntur á pabba og mömmu og síð-
an stökk hann á fætur:
— Fínt! Ég þarf að þjóta. Við ætlum að
hittast í kjallaranum hjá Soffíu og athuga
hvernig gengur með mótmælin.
Mamma og pabbi skiptu því sem eftir
var af biksímatnum á milli sín. Síðan gerð-
um við áætlun.
Næsta dag sat ég tilbúinn inni í her-
berginu mínu, en Soffia var í heimsókn hjá
Leifi. Hún var lengi. Þegar hún drattaðist
loksins burt tók ég vasaljósið mitt og
læddist inn í svefnherbergið. Fyrst dró ég
gluggatjöldin fyrir gluggana og svo dró ég
stól að skápnum. Þegar ég stóð upp á hon-
um þá gat ég opnað efctu hurðina. Þar
lágu allir jólapakkarnir. Að sjálfsögðu
þreifaði ég á þeim öllum. Flestir voru
mjúkir. Ég tók þá niður, einn af öðrum, og
las á merkispjöldin hver ætti að fá þá. Ég
átti þrjá mjúka og tvo harða með bókalagi.
Því miður kom Leifúr alls ekkert inn til
að athuga hvað ég væri að gera. Þess
vegna tók ég stærsta pakkann — sem var til
hans — og henti honum á rúmið hennar
mömmu. Síðan slökkti ég á vasaljósinu og
hoppaði niður af stólnum og lét mig vilj-
andi falla með nokkrum hávaða.
Örfáum sekúndum síðar voru dyrnar
rifnar upp og ljósið kveikt.
— Hvern fjandann ertu að gera núna?
hrópaði Leifur.
Augu hans litu af pökkunum á rúminu
yfir á opna skáphurðina:
- Nú svo það er bara svona! Þú ert
jólapakkasnuðrari, með vasaljós og allt.
Ég reis upp og færði mig til:
— Úr því það verða engin jól þá getur
það ekki gert neitt til þó ég sjái hvað er í
pökkunum
Til öryggis fór ég að snökta:
— Þetta er leiðinlegast fyrir mömmu.
Henni finnst svo gaman að gefa okkur
pakka.
- Pelabarn! umlaði Leifur. Komdu
pökkunum aftur á sinn stað!
— Þessi er handa þér, sagði ég. Viltu
ekki vita hvað er í honum?
— Ertu frá þér!
Áður en ég næði að segja fleira, þá var
Leifúr farinn inn til sín aftur.
Eftir smástund var ég búinn að opna
pakkann. Ég vissi vel hvað var í honum.
Stór leðurjakki með hvítu skinni innan í
og á kraganum. Leifi fannst svona jakkar
æðislegir. Hann var búinn að suða í
minnsta kosti hálft ár um að fa svona
jakka.
Ég fór í jakkann fyrir firaman spegilinn.
Hann var dálítið of síður og hendurnar
stóðu ekki fram úr ermunum.
— Vá, maður! Hann er æðislega flottur!
Rosalega er hann flottur! hrópaði ég mjög
hátt.
Leifúr kom samt ekki.
Þá fór ég inn til hans. Hann sat við skrif-
borðið framan við gluggann.
— Sjáðu Leifúr, sagði ég.
Þegar hann sneri sér loksins við þá kom
strax glampi í augun á honum. Ef ég hefði
ekki vitað að hann var á móti slíku, þá
hefði ég sagt að þau minntu á glitrandi
jólastjörnur.
Hann sat nokkra stund án þess að
hreyfa sig, síðan fór hann að gapa meira
og meira. Með trukki rauk hann síðan úr
stólnum, stökk til mín og fláði af mér
jakkann:
- Maður minn, ofboðslega er þetta
æðislegur gripur, fallegur og stór!
Við kvöldmatarborðið sagði mamma að
hún hefði hringt í allar verslanirnar og að
þær myndu taka við öllum gjöfunum
aftur.
— Gott! sagði pabbi og kinkaði kolli. Þá
erum við semsagt öll sammála um að
sleppa jólunum í ár.
Leifúr snerti ekki matinn, en sat og
trommaði með gafflinum sínum á borðið.
Allt í einu stakk hann honum í stóra
kartöflu.
— Heyriði... eh, byrjaði hann, og ýtti
aumingja kartöflunni um diskinn, ég hef
verið að hugsa um þetta... — þetta
með ... eh... jólin. Og mér finnst af því
að þetta kom dálítið flatt upp á ykkur — og
auðvitað hefði átt að vera búið að vara
ykkur við — ekki rétt — og svo er búið að
kaupa gjafirnar — bara að við sleppum því
að kaupa fleiri.
Leifúr svitnaði.
— Við getum vel haldið jól í ár — lítil jól
— ekki satt! Og beðið — meina ég - þar til
næsta ár með að halda... halda...
- Engin jól! stakk pabbi upp á.
Jólin voru sem sagt haldin heima hjá
okkur. Soffía kom í heimsókn einn jóla-
daginn og sá leðurjakkann hans Leifc. Hún
mátaði hann og sneri sér í honum marga
hringi i Leifs herbergi.
— Veistu, sagði hún mörgum sinnum,
hann er einfaldlega fallegur — og það
verður gott að vera í honum þegar maður
er úti í mótmælagöngu.
Eftir: Th0ger Birkeland
Teikning: Kirsten Hoffmann
Þýöing: Bryndís Kristjánsdóttir
VIKAN 47
L