Vikan - 13.06.1991, Blaðsíða 38

því hann haföi keypt handa henni annan hring
áöur en þau flugu heim. Henni haföi þótt þetta of
vandræðalegt til aö segja nokkrum frá því, jafnvel
ekki móöur sinni.
„Hvernig ... ?“
„Hann var of stór,“ sagöi Johnny. „Þú varst að
pakka, manstu ekki, Sara? Hann var úti aö kaupa
eitthvaö og þú varst að pakka. Hann var aö
kaupa ... kaupa ... ég veit það ekki. Þaö er á
dauða svæöinu."
Dauða svæðinu?
„Hann fór út og keypti minjagripi. En hvernig
gastu vitað aö ég týndi hr... “
„Þú varst aö pakka. Hringurinn var allt of stór.
Þú ætlaðir aö láta laga hann þegar þú kæmir
aftur. En þangaö til, þá ... þá ... “ Hann brosti til
hennar. „Þú tróöst salernispappir í hann!“
Það fór ekki á milii mála hve óttaslegin hún var.
Hún starði á hann, nærri dáleidd. Hann ereins til
augnanna, með þennan kalda sviþ sem hann
hafði þegar hann burstaði hjólið um kvöldið. Hvað
kom fyrirþig, Johnny? Hvað ertu? Blá augu hans
voru orðin nær fjólublá og hann virtist vera víðs
fjarri. Hana langaði aö hlaupa. Það virtist vera aö
dimma í herberginu, eins og hann heföi rifið efni
raunveruleikans, dregiö sundur hlekkina milli for-
tíöar og nútíðar.
„Hann rann af fingri þínum,“ sagði hann. „Þú
varst að setja rakdótið hans í hliðarvasa og hann
rann af. Þú tókst ekki eftir því fyrr en síðar og þess
vegna hélstu aö hann væri í herberginu." Hann
hló og hláturinn var hvellur - ekki eins og hlátur
Johnnys - heldur kuldalegur... kuldalegur.
„Hvaö þið leituöuö. En þú þakkaðir honum. Hann
er enn I töskuvasanum. Allan tímann. Farðu upp
á háaloft og gáöu, Sara.“
Einhver missti vatnsglas á ganginum fyrir utan
og bölvaði þegar þaö brotnaði. Johnny leit í átt aö
hljóðinu og augu hans skýrðust. Hann leittil baka,
sá stíft og stóreygt andlit hennar og setti upp
áhyggjusvip.
„Sagði ég eitthvað sem ég átti ekki að segja,
Sara?“
„Hvernig vissirðu þetta?“ hvíslaði hún. „Hvern-
ig gastu vitað þessa hluti?"
„Ég veit það ekki," sagði hann. „Sara, mér
finnst leitt ef ég ... “
„Ég ætti að fara, Dennis er hjá bamapíu."
„Allt í lagi. Fyrirgefðu að ég skyldi skelfa þig.“
„Hvernig gastu vitað þetta um hringinn rninn?"
Hann gat ekkert nema hrist höfuðið.
. 7 .
Þegar hún var komin fram hálfan ganginn á fyrstu
hæðinni fór hún að finna til skringilegheita í
maganum. Hún fann kvennaklósettið á elleftu
stundu. Hún flýtti sér inn, lokaði að sér og kastaði
upp af offorsi. Hún sturtaði og stóð svo með lokuð
augu, titrandi en að þvi komin að hlæja líka. Síð-
ast þegar hún hitti Johnny hafði hún líka kastað
upp. Hún setti hendurnar yfir munninn til að kæfa
það sem var að reyna að brjótast út - hlátur eða
kannski öskur. Og í myrkrinu virtist heimurinn
hallast fáránlega, eins og diskur. Eins og spinn-
andi lukkuhjól.
. g .
Hún hafði skilið Denny eftir hjá frú LaBelle svo
húsið var autt og þögult þegar hún kom heim. Hún
fór upp þrönga stigann upp á háaloftið og kveikti á
tveimur berum, dinglandi Ijósaperum. Ferða-
töskurnar þeirra stóðu í stafla í einu horninu. Þær
voru þrjár. Hún opnaði þá fyrstu, þreifaði í hliðar-
vösunum og fann ekkert. Sama með aðra. Sama
með þá þriðju.
Hún dró djúpt að sér andann og andaði síðan
frá sér, fannst hún kjánaleg og varö fyrir svolitlum
vonbrigðum - en aðallega létti henni. Enginn
hringur. Því miður, Johnny. En á hinn bóginn
finnst mér það ekkert miður. Það hefði verið ein-
um of draugalegt.
Hún þurrkaði af höndum sínum, þess albúin að
gleyma þessu. Um leið hvíslaði lítil rödd langt inni
í henni, næstum of lág til að heyra hana: Þetta var
hraðleit, var það ekki? Þig langaði ekki að finna
neitt, var það, Sara?
Nei. Nei, hana haföi ekki langað að finna neitt.
Og ef þessi litla rödd hélt að hún ætlaði að opna
allar töskurnar aftur var eitthvað að henni. Hún
var orðin fimmtán mínútum of sein að sækja
Denny og Walt ætlaði að koma heim í mat með
einn eldri hluthafanna I fyrirtækinu (mjög stór
samningur). Svo þurfti hún að þrífa bæði baðher-
bergin, leggja hárið á sér og baða Denny. Það var
allt of mikið að gera til að vera að flækjast á þessu
heita, skítuga háalofti.
Svo hún opnaði allar töskurnar þrjár aftur og í
þetta sinn leitaði hún vandlega í öllum hliðar-
vösunum. Neðst í horninu á þriðju töskunni fann
■ Það fór ekki á milli mála
hve óttaslegin hún var.
Hún starði á hann, nærri
dáleidd. Hann er eins til
augnanna, með þennan
kalda svip sem hann hafði
þegar hann burstaði hjólið
um kvöldið. Hvað kom fyrir
þig, Johnny? Hvað ertu?
hún giftingarhringinn sinn. Hún hélt honum upp í
Ijósið og las áletrunina inni í honum, enn eins
ferska og hún hafði verið daginn sem Walt setti
hringinn á fingur hennar: WALTER OG SARA
HAZLETT - 9. JÚLÍ 1972.
Sara horfði lengi á hann.
Svo setti hún töskurnar á sinn stað, slökkti og
fór niður. Hún fór úr hörkjólnum sem nú var orðinn
rykugur og í buxur og létta blússu. Hún fór niður
götuna til frú LaBelle og sótti son sinn. Þau fóru
heim og Sara setti Denny inn í stofu þar sem hann
skreið um meðan hún útbjó steikina og flysjaði
kartöflur. Þegar steikin var komin í ofninn fór hún
inn í stofu og sá að Denny var sofnaður á teppinu.
Hún tók hann upp og setti hann í barnarúmið.
Síðan fór hún að þrífa baðherbergin. Og þrátt fyrir
allt, þó klukkan nálgaðist matartímann óðfluga,
hvarflaði hugur hennar ekki frá hringnum. Johnny
hafði vitað það. Hún vissi jafnvel á hvaða andar-
taki hann hafði öðlast þessa vitneskju: Þegar hún
kyssti hann áður en hún fór.
Bara tilhugsunin um hann gerði hana slappa og
skrítna og hún var ekki viss um hvers vegna.
Skakka brosið hans, svo svipaö, líkami hans, svo
hryllilega breyttur, svo rýr og vannærður. Hana
hafði langað til að kyssa hann.
„Hættu þessu,“ tautaði hún við sjálfa sig. Andlit
hennar í baðherbergisspeglinum var eins og and-
lit ókunnugrar konu. Rjótt og heitt og - horfumst
bara í augu viö það - sexí.
Hönd hennar lokaðist um hringinn í buxnavas-
anum og næstum - en ekki alveg - áður en hún
vissi hvað hún var að fara að gera hafði hún fleygt
honum í hreint, blátt vatn salernisskálarinnar.
Hann sökk hægt niður á botn og snerist letilega
um sjálfan sig. Hún hélt sig heyra smáglamur
þegar hann rakst í postulínið á botninum en það
var líklega bara ímyndun. Það var taktfastur slátt-
ur í höfði hennar. Það hafði verið heitt á háaloftinu
og þungt loft. En koss Johnnys - hann hafði verið
sætur. Svo sætur.
Áður en hún gat íhugað hvað hún var að gera
(og þannig leyft skynseminni að taka völdin)
teygði hún sig fram og sturtaði niður. Hún kreisti
aftur augun og þegar hún opnaði þau var hringur-
inn farinn. Hann hafði verið glataður og nú var
hann glataður aftur.
Skyndilega báru fæturnir hana ekki og hún sett-
ist á brúnina á baðkerinu með hendurnar fyrir
andlitinu. Heita, heita andlitinu. Hún ætlaði ekki
að fara að hitta Johnny aftur. Það var ekki góð
hugmynd. Það hafði komið henni úr jafnvægi.
Walt var að koma heim með hluthafa í fyrirtækinu,
hún ætlaði að hugsa um það. Hún ætti að hugsa
um hve heitt hún elskaði Walt og um Denny sof-
andi í vöggu sinni. Og hún ætlaði ekki að hugsa
um Johnny Smith og skakka, heillandi brosið
hans lengur.
* 9 *
Kvöldverðurinn tókst sérlega vel þetta kvöld.
10. KAFLI
. , .
Læknirinn setti Veru Smith á blóðþrýstingslyf sem
hét hydrodiural. Það lækkaði blóðþrýstinginn ekki
mikið en henni fannst hún lasin og veikburða af
því. Hún varð að setjast og hvíla sig eftir að hafa
ryksugað gólfið. Eftir að hafa gengið upp stiga
varð hún að nema staðar og másaði eins og
hundur á heitu síðdegi. Hefði Johnny ekki sagt að
þetta væri henni fyrir bestu hefði hún samstundis
fleygt pillunum út um gluggann.
Læknirinn lét hana á annað lyf og það jók svo
hjartsláttinn að hún hætti að taka það.
„Við lögum þetta hjá þér að lokum, Vera,“ sagði
læknirinn. „Hafðu ekki áhyggjur."
„Ég hef ekki áhyggjur," sagði Vera. „Ég trúi á
Drottin Guð minn.“
„Já, vitanlega. Það er eins og það á að vera."
í lok júní var læknirinn búinn að koma sér niður
á blöndu af hydrodiural og öðru lyfi sem hét aldo-
met - þykkar, gular, dýrar pillur, andstyggilegar.
Þegar hún hóf inntöku þessara tveggja lyfja sam-
an var eins og hún þyrfti að kasta af sér þvagi á
fimmtán mínútna fresti. Hún fékk höfuðverk.
Læknirinn sagði blóðþrýstinginn vera kominn í
eðlilegt horf aftur en hún trúði honum ekki. Hvaða
gagn gerðu læknar eiginlega? Lítið bara á hvað
þeir voru að gera við Johnny hennar, þegar þrjár
aðgerðir, hann var eins og skrímsli með sauma
um alla handleggi og fætur og háls og samt gat
hann ekki gengið nema með göngugrind. Hvers
vegna leið henni alltaf svona illa ef blóðþrýstingur-
inn hafði lækkað?
„Þú verður að gefa líkama þínum nægan tíma
til að venjast lyfjunum,1' sagði Johnny. Það var
fyrsti laugardagur í júlí og foreldrar hans voru í
helgarheimsókn. Johnny var fölur og tekinn.
„Treystu á Guð, Johnny," sagði Vera. „Treystu
á Guð og hann gerir þig heilbrigðan."
„Vera..." byrjaði Herb.
„Segir ekki Biblían, biðjið og yður mun veitast?
Ég þarf ekki að taka þetta vonda meðal og dreng-
urinn minn þarf ekki að láta þessa lækna halda
áfram að pynta sig. Það er rangt, það gagnar ekk-
ert ng það er syndsamlegt!"
Johnny var orðið illt í maganum. Hann var
dauðþreyttur og skyndilega ofsareiður við móður
sína.
„Guð hjálpar þeim sem hjálpa sér sjálfir," sagði
hann. „Þú vilt alls ekki kristna Guðinn, mamma.
Þú vilt anda sem kemur úrflösku og veitir þér þrjár
óskir."
„Johnny!"
38 VIKAN 12. TBL. 1991