Vikan - 13.06.1991, Blaðsíða 42

Hjúkrunarkonurnar stóðu í röð upp við vegginn
og störðu á hann. Þær minntu hann allt í einu á
krákur á símalínu, krákur sem störðu niður á
eitthvað bjart og skínandi, eitthvað til að gogga í
og naga sundur.
„Farið að svara sjúklingunum ykkar," sagði
hann reiðilega og þeim brá þegar þær heyrðu
raddblæinn. Hann fór að haltra í átt að lyftunni svo
þær gætu komið kjaftasögunni af stað. Hann var
þreyttur. Honum var illt í fótunum. Það var eins og
væru glerbrot í mjaðmaliðunum. Hann langaði
uþþ í rúm.
11. KAFLI
« | *
„Hvað ætlarðu að gera?“ spurði Sam Weizak.
„Guð, það veit ég ekki,“ sagði Johnny. „Hvað
sagðirðu að væru margir þarna niðri?“
„Um það bil átta. Einn þeirra er frá Associated
Press. Og það er fólk frá tveimur sjónvarpsstöðv-
um með myndavélar og Ijós. Framkvæmdastjóri
spítalans er þér reiður, Johnny. Honum finnst þú
hafa verið óþekkur."
„Vegna þess að það var að kvikna í húsi?“
spurði Johnny. „Þetta hlýtur að hafa verið ansi
slakur fréttadagur."
„Hann var það reyndar ekki. Ford beitti neitun-
arvaldi á tvær tillögur. PLO sprengdi upp veitinga-
hús í Tel Aviv. Og lögregluhundur þefaði uppi tvö
hundruð kíló af maríjúana á flugvellinum."
„Hvað eru þeir þá að gera hér?“ spurði Johnny.
Þegar Sam kom inn með þær fréttir að fréttafólk
væri að safnast saman í anddyrinu hafði hans
fyrsta hugsun verið hvað móðir hans segði um
þetta. Hún var í Pownal með föður hans, að búa
sig undir pílagrímsferðina til Kaliforníu, sem átti
að hefjast í næstu viku. Hvorki Johnny né föður
hans fannst góð hugmynd hjá henni að fara í
þessa ferð og fréttin um að sonur hennar væri
orðinn skyggn gæti orðið til þess að hún hætti við.
í þessu tilfelli óttaðist Johnny þó að það gæti verið
verri kosturinn.
Á hinn bóginn - þessi hugsun blómstraði
skyndilega í huga hans af fullum krafti innblást-
ursins - gæti það sannfært hana um að hún ætti
að hefja lyfjatökuna aftur.
„Þeir eru hér vegna þess að það sem gerðist er
frétt,“ sagði Sam. „Þetta hefur alla burði sígildrar
fréttar."
„Ég gerði ekkert. Ég bara ... “
„Þú sagðir bara Eileen Magown að kviknað
væri í húsi hennar og það reyndist rétt,“ sagði
Sam mjúklega. „Svona nú, Johnny, þú hlýtur að
hafa vitað að þetta myndi gerast fyrr eða síðar.“
„Ég sækist ekki eftir umfjöllun," sagði Johnny
ákveðinn.
„Nei. Ég var ekki að ýja að því. Jarðskjálfti sæk-
ist ekki eftir umfjöllun en samt er skrifað um hann.
Fólk vill vita svona."
„Hvað ef ég neita einfaldlega að tala við þá?“
„Það er ekki góður kostur,“ svaraði Sam. „Þá
fara þeir og birta fáránlegar sögusagnir. Svo
kasta þeir sér yfir þig þegar þú ferð af sjúkrahús-
inu. Þeir ota hljóðnemum upp í andlitið á þér eins
og þú værir þingmaður eða mafíuforingi."
Johnny íhugaði málið. „Er Bright þarna niðri?"
„Já.“
„En ef ég bið hann að koma upp? Hann gæti
fengið söguna og sagt hinum hana.“
„Þú gætir gert það en hinir yrðu afar óánægðir.
Og óánægður blaðamaður yrði óvinur þinn. Nixon
gerði þá óánægða og þeir tættu hann í sig.“
„Ég er ekki Nixon," sagði Johnny.
Weizak brosti geislandi. „Guði sé lof,“ sagði
hann.
„Hvað leggur þú til?“ spurði Johnny.
. 2 *
Blaðamennirnir stóðu upp og tróðust nær þegar
Johnny kom inn í vesturanddyrið. Hann var í hvítri
skyrtu, opinni í hálsinn og gallabuxurnar voru of
stórar á hann. Hann var fölur en rólegur. Örin eftir
sinaaðgeröirnar voru greinileg á hálsinum. Flass-
Ijósin blossuðu upp svo hann kipptist við af sárs-
auka.
„Hægan! Hægan!" hrópaði Sam Weizak.
„Þetta er sjúklingur í afturbata. Hann óskar eftir
að gefa stutta yfirlýsingu og ætlar að svara nokkr-
um spurningum ykkar - en aðeins ef þið hagið
ykkur sómasamlega. Færið ykkur nú aftar og leyf-
ið honum að anda!“
Kveikt var á tveimur skærum sjónvarpsljós-
kösturum svo anddyrið baðaðist ójarðnesku Ijósi.
Læknar og hjúkrunarkonur söfnuðust saman í
dyragættinni til að fylgjast með. Ljósin skáru
Johnny í augun og hann sneri sér undan. Honum
leið eins og þetta gæti allt verið draumur.
„Hver ert þú?“ hrópaði einn blaðamannanna að
Weizak.
„Ég er Samuel Weizak, læknir þessa unga
manns og nafnið mitt er stafað með tveimur X-
um.“
Það braust út almennur hlátur og andrúmsloftið
varð ofurlítið léttara.
„Hver er yfirlýsing þín?“ kallaði einn blaða-
mannanna.
„Hún er svona,“ sagði Johnny. „Sjúkraþjálfar-
inn minn heitir Eileen Magown. Ég kann vel við
hana og hún hefur verið að hjálpa mér að vinna
upp styrk. Ég lenti í slysi og ... “ Ein sjónvarps-
myndavélin kom nær og honum fipaðist andartak.
....og ég var orðinn mjög veikburða. Það var
eins og vöðvarnir hefðu fallið saman. Við vorum
að Ijúka við tímann í morgun þegar ég fékk á til-
finninguna að kviknað væri í húsinu hennar. Það
er að segja, svo ég sé nú nákvæmari..." Jesús,
þú hljómar eins og fáviti! „Ég fann að hún hafði
gleymt að slökkva á gasinu og að það var að
kvikna í eldhúsgardínunum. Svo við fórum bara
og hringdum á slökkviliðið og það var allt og
sumt.“
Það varð andartaks hlé meðan þau meltu þetta
- Ég fann þaö á mér og það var allt og sumt - og
svo kom spurningaflóð, allt blandaðist saman í
merkingarlausan klið. Johnny leit bjargarlaus í
kringum sig, fannst hann ringlaður og berskjald-
aður.
„Einn í einu!“ hrópaði Weizak. „Réttið upp
hönd! Voruð þið aldrei í skóla?“
Hendur fóru á loft og Johnny benti á David
Bright.
„Viltu kalla þetta dulræna reynslu, Johnny?“
„Ég vil kalla þetta tilfinningu," svaraði Johnny,
„Þegar ég lauk við magaæfingarnar tók Eileen í
hönd mína til að hjálpa mér upp og þá vissi ég
þetta bara.“
Hann benti á einhvern annan.
„Mel Allen frá Sunnudagsþóstinum í Portland.
Var þetta eins og mynd? Sástu fyrir þér mynd?“
„Nei, alls ekki,“ sagði Johnny en gat í raun og
veru ekki munað hvernig það hafði verið.
„Hefur þetta hent þig áður, Johnny?" spurði
ung kona í buxnadragt.
„Já, nokkrum sinnum."
„Gætirðu sagt okkur frá hinum atvikunum?"
„Nei, það vil ég helst ekki.“
Einn sjónvarpsfréttamannanna rétti upp hönd-
ina og Johnny kinkaði kolli til hans. „Fékkstu þessi
hugboð fyrir slysið og dauðadáið sem á eftir
fylgdi?"
Johnny hikaði.
Herbergið virtist grafkyrrt. Sjónvarpsljósin voru
heit á andliti hans, heit eins og hitabeltissól. „Nei,“
sagði hann.
Annað spurningaflóð. Johnny leit ráðþrota á
Weizak aftur.
„Hættið! Hættið!” beljaði hann. Hann leit á
Johnny þegar dynurinn dvínaði. „Er þessu lokið,
Johnny?"
„Ég skal svara tveimur spurningum í viðbót,"
sagði Johnny. „Svo ... þetta hefur verið langur
dagur hjá mér... Já, frú?“
Hann benti á holduga konu sem hafði troðið sér
á milli tveggja ungra blaðamanna. „Hvern útnefnir
Demókrataflokkurinn til forseta næsta ár?“ sagði
hún glymjandi röddu.
„Það get ég ekki sagt þér,“ sagði Johnny, ein-
læglega undrandi á spurningunni. „Hvernig ætti
ég að geta sagt þér það?“
Fleiri hendur fóru á loft. Johnny gaf hávöxnum,
alvörugefnum manni í dökkum jakkafötum merki.
Hann steig eitt skref áfram. Það var eitthvað yfir-
máta settlegt við hann.
„Ég er Roger Dussault frá Sólinni í Lewiston og
mig langar til að vita hvort þú hafir nokkra hug-
mynd um hvers vegna þú ættir að hafa jafn-
óvenjulegan hæfiieika og þennan ... það er að
segja ef þú hefur hann. Hvers vegna þú?“
Johnny ræskti sig. „Eins og ég skil spurningu
þína... ertu að biðja mig að réttlæta eitthvað
sem ég skil ekki. Það get ég ekki gert.“
„Ekki réttlæta. Aðeins útskýra."
Hann heldur að ég sé að blekkja þau. Eða að
reyna það.
Weizak stillti sér upp við hliðina á Johnny. „Ætli
ég megi svara þessu,“ sagði hann. „Eða reyna að
42 VIKAN 12. TBL. 1991