Vikan - 13.06.1991, Blaðsíða 40

kannski aö segja eða sjá eða finna aftur. Það var
ekki einu sinni svo langsótt að Guð ynni gegnum
hann þó hugmynd hans um Guð væri óljós. Hann
sagði Marie að muna að hann hefði ekki skorið
Mark upp og að hann myndi varla hvað hann hefði
sagt henni. Hún fór skömmu síðar, þerraði augu
sín og skildi Johnny einan eftir með hugsanir
sínar.
* 3 *
Snemma í ágúst kom Dave Pelsen að hitta
Johnny. Aðstoðarskólastjórinn í framhaldsskóla
Cleaves Mills var lágvaxinn maður með þykk gler-
augu. Af öllum þeim sem komu í heimsókn til
Johnnys þetta endalausa sumar árið 1975 var
Dave sá sem minnst hafði breyst.
„Og hvernig hefurðu það svo? [ alvöru?" spurði
Dave þegar þeir voru búnir að heilsast.
„Ekki sem verst,“ sagði Johnny. „Ég getgengið
hjálparlaust. Ég get synt. Ég fæ stundum höfuð-
verk, rosalegan, en læknarnir segja að ég geti
búist við að það haldi áfram. Kannski það sem ég
á eftir ólifað."
„Má ég sþyrja þersónulegrar sþurningar?"
„Ef þú ætlar að sþyrja hvort mér rísi hold
ennþá," sagði Johnny glottandi, „þá er svarið ját-
andi.“
„Það er gott að vita en það sem ég vildi vita er
hvort þú getir borgað þetta?“
Johnny hristi höfuðið. „Ég hef verið á spítalan-
um í næstum fimm ár. Enginn nema milljóna-
mæringur gæti borgað það. Foreldrar mínir
komu mér inn í eitthvert fylkisstyrkt þrógramm."
Dave kinkaði kolli. „Ég þjóst við því. En hvernig
komstu hjá því að vera sendur á fylkissjúkrahús?
Þau eru ömurleg."
„Læknarnir Weizak og Brown sáu til þess. Og
það er aðallega þeim að þakka að ég er kominn
þetta langt áleiðis. Ég var... tilraunadýr, segir
Weizak. Það var dælt í mig bætiefnum meðan ég
var í dáinu. Weizak segir þá hafa haldið í mér líf-
inu með látum. Þeir hefðu ekki getað notað mig til
neins hefði ég farið á fylkisspítala svo þeir héldu
mér hér.“
„Þar hefðu þeir í mesta lagi snúið þér við á sex
tíma fresti til að koma i veg fyrir legusár," sagði
Dave.
Johnny hristi höfuðið hægt. „Annars held ég að
ég tryllist ef einhver leggur tii að gerð verði enn
ein aðgerð á mér. Og ég verð haltur og mun aldrei
geta snúið höfðinu alla leið til vinstri."
„Hvenær færðu að fara héðan?"
„Eftir þrjár vikur ef Guð lofar."
„Og hvað þá?“
Johnny ypþti öxlum. „Ég fer líklega heim. Til
Pownal. Móðir mín verður í Kaliforníu og við
pabbi getum nýtt tímann til að kynnast upp á nýtt.
Ég fékk bréf frá bókaforlagi í New York. Þeir halda
að það gæti verið efni í bók í því sem henti mig.
Ég ætla að skrifa nokkra kafla og úrdrátt. Kannski
geta þeir selt hugmyndina. Peningarnir myndu
koma sér vel.“
„Hafa aðrir fjölmiðlar sýnt áhuga?“
„Bright frá Fréttablaðinu í Bangor langar að
koma til Pownal og tala við mig en ég fæ ekkert
fyrir það og satt best að segja er ég að leita eftir
því. Sparifé foreldra minna er uppurið. Pabbi veð-
setti húsið í stað þess að fara á eftirlaun, selja það
og lifa af vöxtunum."
„Hefurðu íhugað að fara að kenna aftur?“
Johnny leit uþp. „Er þetta tilþoð?"
„Ekki er það lifrarkæfa."
„Ég er þakklátur," sagði Johnny. „En ég verð
ekki tilbúinn í seþtember, Dave.“
„Ég var ekki að hugsa um september. Þú hlýtur
að muna eftir vinkonu Söru, Anne Strafford?"
Johnny kinkaði kolli. „Hún á von á barni í des-
ember svo okkur vantar enskukennara fyrir fjóra
bekki."
„Ertu að gera mér bindandi tilboð, Dave?“
„Bindandi."
„Það erfjári fallegt af þér,“ sagði Johnny hásum
rómi.
„Til fjandans með það,“ sagði Dave léttmáll.
„Þú varst fjári góður kennari."
„Get ég fengið að íhuga það í tvær vikur?“
„Þangað til fyrsta október, ef þú vilt,“ sagði
Dave. „Ég held að þú yrðir fær um að vinna að
bókinni líka-ef hún verðurað raunhæfum mögu-
leika.“
Johnny kinkaði koll.
„Og það er ekki víst að þú viljir vera í Pownal of
lengi," sagði Dave. „Þér gæti þótt það ... óþægi-
legt.“
Það sem kom fram á varir Johnnys varð hann
að bæla niður:
Ekki iengi, Dave. Sjáðu til, móðir mín er við það
að skjóta sig í höfuðið núna. Hún notar bara ekki
byssu til þess. Hún fær slag bráðlega. Hún verður
dauð fyrir jól nema við faðir minn fáum hana til að
■ „Þið megið einnig hafa
eftir mér að ég held að
þessi maður hafi nú alveg
nýjan mannlegan eigin-
leika eða mjög fornan.
Hvers vegna? Ef ég og
starfsfélagar mínir skilj-
um ekki heila maurs, get
ég þá sagt ykkur hvers
vegna? Ég get það ekki.“
taka inn lyfin sín aftur og ég held að það takist
ekki. Og ég er hluti af þvi - hve stór hluti veit ég
ekki. Ég held að ég vilji ekki vita það.
Þess i stað svaraði hann:
„Flýgur fiskisagan, ha?“
Dave yppti öxlum. „Mér skildist á Söru að móðir
þín hefði átt erfitt með að aðlaga sig. Hún lagast,
Johnny. íhugaðu þetta þangað til.“
„Ég geri það. Ég ætla í rauninni að segja já
með fyrirvara núna. Það yrði gott að fara að kenna
aftur. Að komast aftur í eðlilegt horf.“
„Þú ert minn maður,“ sagði Dave.
Eftir að Dave fór lagðist Johnny á rúmið og
horfði út um gluggann. Hann var örþreyttur. Kom-
ast aftur í eðlilegt horf. Einhvern veginn héit hann
ekki að það myndi nokkurn tíma eiga eftir að
gerast.
Hann fann að hann var að fá höfuðverk.
* 4 *
Sú staðreynd að Johnny Smith vaknaði úr dauða-
dáinu með eitthvað aukreitis komst loksins í blöð-
in og birtist á forsíðu undir nafni Davids Bright.
Það gerðist tæpri viku áður en Johnny fór af spít-
alanum.
Hann var í sjúkraþjálfun, lá á bakinu á gólfdýnu.
Á maga hans hvíldi sex kílóa bolti. Sjúkraþjálfar-
inn hans, Eileen Magown, stóð fyrir ofan hann og
taldi magaæfingarnar. Hann átti að setjast uþp tíu
sinnum og var að berjast við áttunda skiptið. Svit-
inn streymdi niður andlitið og örin á hálsinum voru
dökkrauð.
Eileen var lágvaxin kona með grannan, harð-
undinn líkama, geislabaug af krulluðu rauðu hári
og djúp græn augu. Með skipunum, dekstri og
kröfum hafði hún breytt honum úr rúmliggjandi
manni, sem varla gat haldið á vatnsglasi, í mann
sem gat gengið án þess að notast við staf og farið
fram og til baka yfir spítalalaugina á fimmtíu og
þremur sekúndum - ekki ólympiutími en ekki
slæmt. Hún var ógift og bjó í stóru húsi í gamla
bænum með köttunum sínum fjórum. Hún var eit-
ilhörð og „nei“ var ekki svar í hennar huga.
Johnny féll afturábak. „Nei,“ stundi hann. „Ó,
ég held ekki, Eileen."
„Upp með þig,“ hrópaði hún. „Upp! Upp! Þrjár í
viðbót og þá færðu kók! Upp!“
„Urrrrrrgrah!" hrópaði Johnny og píndi sig í átt-
undu. Hann hrundi niður aftur, kreisti sig svo upp
einu sinni enn.
„Frábært!'1 hrópaði Eileen. „Ein í viðbót, ein í
viðbót!"
„OOOARRRRRRRUN!" æpti Johnny og settist
upp í tíunda sinn. Hann féll aftur á dýnuna og lét
boltann renna burtu. „Ertu nú ánægð? Öll innyflin
í mér eru laus, þau fljóta um í lausu lofti innan í
mér. Ég fer í mál við þig, helvítis frekjan þín.“
„En það smábarn," sagði Eileen og rétti honum
höndina. „Þetta var ekkert miðað við það sem ég
ætla að gera næst.“
„Gleymdu því,“ sagði Johnny. „Næst geri ég
ekki annað en að synda í... “
Hann leit á hana, undrunarsviþur breiddist yfir
andlit hans. Hann greip þéttar í hönd hennar þar
til handtakið varð svo fast að það olli sársauka.
„Hvað er að, Johnny? Er það þursabit?"
„Guð hjálpi mér,“ sagði Johnny lágt.
„Johnny?"
Hann hélt enn um hönd hennar og horfði á
hana fjarrænn á svip. Það gerði hana. óstyrka.
Hún hafði heyrt ýmislegt um Johnny Srrlith, sögur
sem hún hafði ekki tekið neitt mark á. Hann átti að
hafa spáð því að syni Marie Michaud myndi
batna, jafnvel áður en læknarnir voru alveg vissir
um að þeir vildu leggja í hina áhættusömu
aðgerð. Önnur saga tengdist Weizak lækni;
Johnny átti að hafa sagt honum að móðir hans
væri ekki dáin heldur byggi á Vesturströndinni. Ei-
leen tók ekkert mark á þessum sögum. En núna
gerði það hana hrædda hvernig hann horfði á
hana. Það var eins og hann væri að horfa inn í
hana.
„Er allt í lagi með þig, Johnny?" Þau voru ein í
sjúkraþjálfunarherberginu. Stóru tvöfqldu dyrnar
út að sundlaugarsvæðinu voru lokaðar.
„Hjálþi mér,“ sagði Johnny. „Það er eins
gott... já, það er enn tími."
„Um hvað ertu að tala?“
Þá var eins og hann vaknaði. „Hringdu í
slökkviliðið," sagði hann. „Þú gleymdir að slökkva
á gasinu. Það er að kvikna í gluggatjöldunum."
„Hvað ... ?“
„Loginn kveikti í viskustykkinu og viskustykkið í
gardinunum,11 sagði Johnny óþolinmóður. „Vertu
fljót að hringja í þá. Viltu að húsið þitt brenni til
grunna?"
„Þú getur ekki vitað ..."
„Gleymdu bara því sem ég ekl^ get vitað,"
sagði Johnny og greip um olnboga hennar. Hann
fékk hana af stað með sér og þau gengu yfir að
dyrunum. Johnny haltraði eins og ávallt þegar
hann var þreyttur. Þegar þau komu að hjúkrunar-
kvennaherberginu voru þar tvær hjúkrunarkonur
að drekka kaffi og sú þriðja var að tala í símann.
„Ætlar þú að hringja eða á ég að gera það?“
Sþurði Johnny.
Eileen var í upþnámi. Hún hafði vaknað og soð-
ið sér egg, klætt sig eftir morgunmatinn og ekið í
vinnuna. Hafði hún slökkt á gasinu? Vitanlega
hafði hún gert það. Hún mundi ekki sérstaklega
eftir að hafa gert það en það var vani. Hún hlaut
að hafa gert það.
„Johnny, ég veit ekki hvar þú fékkst þessa
hugmynd ... “
„Allt í lagi, þá geri ég það.“
[ litla hjúkrunarkvennaherberginu voru raðir af
Ijósum sem lýstu þegar sjúklingur ýtti á kallhnapp-
inn sinn. Þrjú þeirra blikkuðu. Hjúkrunarkonurnar
tvær héldu áfram að drekka kaffi og tala um ein-
40 VIKAN 12. TBL. 1991