Menntamál - 01.09.1936, Qupperneq 22

100
MENNTAMÁL
haft óbein áhrif á menntun barnsins fyrir miölun móð-
urinnar. Hver nýtur uppeldisfræðingur skoðar það sem
skyldu sína, að neyta þessara óbeinu álirifa sem hezt.
Höfuðrit Pestalozzis um uppeldi heitir: „Hve móðir
menntar hörn sin“, en hann reit einnig margar hækur
með lieitinu: „Bók handa mæðrum“. Uppeldisfræðing-
urinn nemur að vísu af mæðrunum, en hann kennir
þeim einnig og leiðheinir, með því að skýra fyrir þeim
sálarliíf og hneigðir harna þeirra, menntunarhneigð
sjálfra þeirra og uppeldismöguleika. Þetta er í raun og
veru annað höfuðhlutverk kennara. Sýnir það glögglega
gerólíka aðstöðu þeirra og foreldra gagnvart menntun-
arstarfinu. Kennaranum her eigi aðeins að annast mennt-
un harnsins, að því leyti, sem bein álirif lians ná, lieldur
á hann að veita menntunarstraumi uppeldisvisindanna
inn í hug mæðra og feðra, svo að allir verði samtaka
við liið mikla afrek: andlega og líkamlega göfgun og
fullkomnun bernsku og æsku. Samstarf skóla og heim-
ilis verður þvi að eiga upptök sín í þroskaðri menntun-
arvitund kennara og stjórnast af henni. Allur árangur
af starfi skólanna sjálfra er undir ])ví kominn. Æðsta
hlutverk islenzkra uppeldisfræðinga er að rila „bækur
handa mæðrum“. Þeir eiga að hera heimilunum uppeldis-
fræði nútímans í ræðu og riti, greypa hana inn í vitund
Jjjóðarinnar, gefa henni lif og magn. Þeir eiga að sjá
þjóðinni fyrir uppeldislega menntuðum kennurum, er
mennti börnin og miðli heimilunum af þekkingu sinni.
Þjóðin þarf að skilja, að liver einstaklingur er henni jafn
dýrmætur og barnið móðurinni og á því kröfu til fyllstu
umönnunar.
í slíkri samvinnu er ekki að ræða um neinar andstæður
milli heimilis og skóla. Sá andi, sem ljær báðum orku
sína, er menntunarandi og menntunarvilji þjóðarinnar.
Engu fær einstaldingurinn áorkað, ef eigi lifir i honum
andi heildarinnar. Þjóðin ein á hina miklu siðgæðisorku,