Menntamál - 01.09.1936, Blaðsíða 43

MENNTAMÁI.
121
í'ylgd, fylgja, fylgdi, fvlgt; volgur, velgja, velgdi, velgl
o. s. frv. (1 á undan; hversvegna?). Þá liljóSlaust b, remb-
ast, rembdist, rembst; kambur, kemba, kembdu, kembt,
o. s. frv.
Að lokum samanburðaræfingar, þegar hvert atriði er,
að dómi kennarans, fullæft.
XII. kafli Réttritunaræfinganna er um y, ý og ey.
Orðalistinn gæti t. d. verið: Finnið livaða orð með y eru
hljóðvarp af þessum orðum: sofa, loka; lund, sund; fljót-
ur, ljótur; hús, mús; auga, laug o. s. frv.
Þá mætti hafa annan orðalista, þar sem spurt væri,
hversvegna ætti að skrifa þessi orð með y, ý eða ey, t. d.
kýs, spýta; nyti, sykki; smýgur, flýgur; teygja, drevma
o. s. frv. —
Þá ætti að láta hörnin finna orð, sem ríma saman, t. d.
nótt, rólt, sótt, drótt, fljótt, skjótt, ljótt, mjótt, þótt. Sé
um sagnir að ræða, má láta hörnin skrifa kennimyndir
þeirra t. d. fenna, fenndi fennt; brenna, brenndi, brennt;
kenna, kenndi kennt; renna, renndi rennt; þjóta, þaut,
þutu, þotinn; skjóta, skaut, skutu, skotinn; njóta, naut,
nutu, nolinn; vinna, vann, unnu, unnið; spinna, spann,
spunnu, spunnið. (Mörg börn mundu laka sögnina finna
með, þar sem hún rímar eins í riafnhætti. Kennimyndir
hennar eru: finna, fann, fundu, fundinn, og ber að skrifa
fundu, fundinn með einu n. Yarast skyldi kennari að tala
(mikið) um þetta eina n í sambandi við hin orðin, sem öll
liafa tvö n, slíkt gæti ruglað börnin og tafið fyrir að aðal-
reglan um tvöfaldan samhljóð festist). —
Með þessu móti fá hörnin að hugsa, sjá, tala, heyra og
skrifa orðin.
Aðalreglan í öllu þessu verður að vera, að dvelja jafn-
an mest við hið almenna, en minna við undantekningar
og taka þær helzt sér.
Benda skvldi börnum á, að við notum mörg orð, er