Menntamál - 01.09.1936, Blaðsíða 21

MENNTAMÁL
99
iaka menntunarstarf heimilisins með öllu i sínar hendur.
Hann þarfnast samvinnu þess, rétt eins og það leitar að-
stoðar hans. Því getur ekki verið um andstæðu milli
heimilis og skóla að ræða, heldur nánustu samvinnu.
1 báðum lifir hinn sami uppeldisandi, og bæði stefna
að sama marki. Ef bæði gera skyldu sína og sýna hvort
öðru fullan skilning, má vænta glæisilegs árangurs af
menntunarstarfinu. Menntþeginn finnur sjaldan fullnæg-
ingu i skóla eða heimili livoru fyrir sig. í skólanum er
liann um of nemandi vitrænnar þekkingar, á heimilinu
er liann um of kenndrænn einslaklingur. 1 skóla og1
heimili, í þýðri samvinnu beggja, finnur liann fullkom-
inn mennlgjafa.
Vér hirðum eigi að greina nánar frá samvinnu slcóla
og lieimilis í menntunarstarfinu, lieldur leggjum fyrir
oss eftirfarandi spurningu: Eiga skóli og heimili sömu
aðstöðu lil þessarar samvinnu? Svo gæti virzt í fljótu
bragði. Skólinn liefir numið uppeldisaðferðir sínar af
l'oreldrunum og aðstoðar þau nú í uppeldisstarfinu. En
i raun réttri er hér um gagnólika aðstöðu að ræða.
Sést það jafnskjótt og starf beggja er nánar atliugað.
Foreldrarnir eru einráðir um uppeldi þarnsins fyrstu
7—10 árin, og þau sleppa ekki tökum af því,þótt barnið
komi í skólann. Á því skeiði, sem barnið er næmast
fyrir, eru þvi uppeldisáhrif lieimilisins yfirgnæfandi. Að
uppeldi þess býr barnið ævilangt, hvað sem allri skóla-
göngu líður. Móðirin er hinn eðlilegi menntgjafi barns-
ins. Hún menntar það af innri þörf, en er sér menntun-
aráhrifa sinna oft ekki meðvitandi. Afstaða skólans til
menntunarstarfsins er alll önnur. Hann veit um sérstöðu
heimilisins og þýðingu þess. Uppeldisfræðiugurinn veit
eigi aðeins um eigin álirif á menntþegann, heldur einnig
um menntunaráhrif móðurinnar, heimilisins. Hann getur
þvi dæmt um kosti og hresti þessara áhrifa. Af yfirsýni
J)essu leiðir enn fremur, að uppeldisfræðingurinn gétur
7*