Menntamál - 01.09.1936, Qupperneq 27

menntamAl
105
anum afi veita foreldrum nægan kosl góðra uppeldisrita,
er svali þekkingarþrá þeirra og glæði hana jafnframt.
Þetta jnætti eigi að eins takast, heldur hlyti einnig að liafa
mjög hætandi álirif á allt uppeldi, ef rétl væri að farið;
því að fáar hneigoir krefjast jafn eindregið menntunar
sem uppeldishneigðin. Þannig gæli j)\'i háskólinn eignast
hein áhrif á uppeldi vaxandi kynslóða, gæli glætt allt, sem
bezt er og göfugast í fari þjóðarinnar, gæti unnið samúð
liennar, liylli og traust.
Erfiðleikar þeir, sem þjóð vor á nú við að etja, neyða
liana lil rækilegrar sjálfsíhugunar. Það væri barnalegt
að vænta þess, að „kreppa“ nútímans hverfi bráðum. Hún
á sér langa sögu og mun lengi standa. Hver menningar-
l>jóð keppist nú við að hrvnja sig sem bezt gegn henni. í
þessari grein hefir verið hent á hið óhjákvæmilega skil-
yrði fvrir þvi, að vér íslendingar getuin sigrast á erfiðleik-
unum: göfgandi menntun vaxandi kynslóða. Þvi að æskan
ein er ]>ess um komin, að leysa vandkvæði þjóðarinnar og
frelsa liana frá ógnandi hættu. Því cr það æðsta skylda ís
lenzkra menntamanna að veita foreldrum skilyrði til
þjóðlegs heimauppeldis og glæða og frjóvga uppeldisvil-
und þjóðarinnar. Hver þjóð verður að trúa og trcysla á
æsku sína! Slíkt traust veitir þrek til að rísa undir byrði
erfiðleikanna og glæðir trú ó bjartari og betri framtíð.
Framtíðarhamingju hverrar þjóðar má hezt ráða af um-
önnun þeirri, er bernska og æska njóta. Því að í hernsk-
unni birtist ódauðleg sál þjóðarinnar.
Lcipzig, marzmánuði 1936.
Síðan eg rilaði grein þessa, hefi eg átt kost á að kynnast
þeim áhuga fyrir bættum menntunarskilyrðum, er nú rík-
ir almennt meðal kennarastéttarinnar. Hefði mér að vísu
borið að gefa nokkru meiri gaum því stigi, sem málið er
nú komið á, en einstök atriði voru mér líll kunn sakir