Menntamál - 01.04.1961, Side 57

MENNTAMÁL
47
nema bylting öldunnar
sem rís og fellur
á hafinu
nema bylting vindsins
í korni þúsund akra
bylting hvíslandi regnsins
í hlustir moldarinnar
bylting sólarinnar
bylting stjarnanna
nema bylting mannsins
í lijarta mannsins.
Og Dagur Sigurðarson byrjar ljóð sitt Til úngra skálda
þannig:
Vísindin
liafa svívirt mánagyðjuna
flekkað föla arma hennar
Skáldin vakna við vondan draum
Hvað sem annars má segja um þessi dæmi, þá er eitt
víst: það leynir sér ekki að þar mæla skilgetin börn síns
tíma — að vísu umkomulaus börn í ógnum þrunginni ver-
öld sem þó glíma af djúpri alvöru við manninn og örlög
hans. Það eru stóreygir ungir heimsborgarar, komnir úr
afdölum og af útskögum, sem þannig tjá hug sinn. Kenna
má þó bæði heimafengið ívaf og persónulegan tón. Tákn
aldahvarfanna spanna milli vélar og lyngilms, málmfugl-
anna og fjallagrasanna í svuntunni, vísinda og mánagyðju,
stríðs og byltingar. Dauðinn horfir inn um gættina — er
mér ofvaxið þetta fallvalta líf?
Það væri synd að segja að nú sé hörgull á stórkostlegum
yrkisefnum sem kalla á þrotlausar tilraunir í formi. En
hið æðsta gildi skáldskapar hefur aldrei verið fólgið í
dýrleika hringhendu né dulmáli atómljóðs, heldur þeim
ævarandi tilgangi að bjarga manninum frá andlegri tor-
tímingu. Ég held að fyrir lítið komi að tala við skáld um
list þeirra. Þeim er varla sjálfrátt þegar þau grípa neist-