Menntamál - 01.12.1969, Blaðsíða 20

226
MENNTAMÁL
lítið sitt með hvorum hætti, þá tel ég þá báða mjög góða
kennara. Og báðir lögðu sig fram við að leiðbeina okkur
— og það var ekki þeirra sök, þó við lærðum ekki meira
en raun varð á. Þar var um að kenna allt of stuttum
skólatíma og fáurn æfingatímum, en þetta er nú bæði
gömul og ný saga. Eins og við vitum hefur æfingakennsl-
an, eða réttara sagt ófullnægjandi æfingakennsla, alltaf
verið höfuðverkur íslenzkrar kennaramenntunar.
Nú, unr vorið gengum við undir kennslupróf, en vegna
þess hve við vorunr nrörg, var kennslugreinum fækkað
niður í tvær það vor, og við drógum um efni stuttu áður
en við gengum upp.
— En hvað unr bóklega námið?
—Freysteinn Gunnarsson kenndi íslenzku, og það fór
mikill tími í að lesa fornmálið með orðaskýringum og öðru
slíku, svo lærðum við málfræði, stafsetningu og skrifuðum
ritgerðir. Kennaraprófinu í íslenzku var þannig lráttað á
þessum árum, að skrifaðar voru tvær ritgerðir, önnur rit-
gerðin var æviniega um sögulegt efni, en hin uppeldis-
fræðilegs eðlis. í þetta skiptið var sögulega ritgerðin um
Egil Skallagrímsson, en sú uppeldisfræðilega var, að mig
minnir, orðuð eitthvað á þessa leið: Hvaða kröfur ber
að gera til kennarans. Við fengum fjóra tíma til að skrifa
hvora ritgerð. Að auki var munnlegt próf í íslenzku; mað-
ur las einhvern texta og átti að skýra hann. Það voru gefn-
ar tvær einkunnir í íslenzku. í reikningi og dönsku var
bæði munnlegt og skriflegt próf, en ein einkunn gefin.
í (illum lesgreinunum voru eingöngu munnleg próf.
— Var danska eina erlenda málið, sem kennt var?
— |á, og minna kennt í dönsku þá í Kennaraskólanum
en ég hafði lært tii gagnfræðaprófs, sama gilti um reikn-
ing.
— Svo jretta hefur verið létt fyrir þig.
— [á, ]jað var mjög létt, þegar til kom og maður fór
að sjóast. Náttúrlega stóð ég miklu betur að vígi varðandi