Æskan - 01.10.1970, Blaðsíða 4

Oður
til
vorsins
Vorið er komið, vakir um strönd og dal
varmi i lofti, ilmar börkur og strá.
Andvari þíður leikur um sólarsal,
söngfuglakliður ómar um loftin blá.
Fossarnir kveða, leika sér lömb í mó,
litfögur blómin skarta við jarðarbarm.
Lœkirnir hjala, grösin gróa i tó,
grœnkar i varpa, þróttur flæðir um arrn.
Andi þinn vakir, fegurð í brjósti býr,
brosandi gengur œskan um fjall og grund.
Grœðandi máttur vorhugans vermir hlýr,
vaxtarins drottinn rikir um hceð og sund.
Skúli Þorsteinsson.
— En hvers konar hlutverk heldur þú að þér falli bezt?
— Þegar ég var í skóla, fannst mér gaman að gllma
við skapgerðarhlutverk. Nú finnst mér ég ekki geta dregið
ákveðnar línur yfir þau hlutverk, sem ég vil einkum glíma
við — þau eru svo mörg og mismunandi og ekki hægt
að segja ákveðið um það, hvað eru skapgerðarhlutverk
og hvað ekki.
— Nú ert þú ung og upprennandi leikkona. Hvaða hug-
myndir gerir þú þér um leikhúsmál á islandi?
— Ég vil gera allt óformlegra — ég vil að fólk komi í
leikhús eins og það er og það horfi á leikrit, sem taka
þjóðfélagsmál fyrir — ég vil hafa leikhúsin pólitískari en
nú er — og ég vil láta áhorfendur taka á vissan hátt þátt
í því, sem er að gerast á sviðinu.
— En nú hefur þú sungið talsvert — hvað getur þú
sagt mér um sönginn?
— Ég lít á hann sem aukaáhugamál — leiklistin er það,
sem ég vil helga krafta mína. Kannski syng ég lika af
því að það er hægt að fá peninga fyrir það, segir Kristin
og brosir.
— Af hverju byrjaðir þú að syngja?
— Kannski var það vegna þess, að ég hafði snemma
mikið dálæti á Joan Baez, enda hef ég líka sungið mikið
af lögunum hennar opinberlega.
— Hvenær komstu fyrst fram sem þjóðlagasöngkona?
— Það var árið 1966, þegar ég var reyndar 16 ára —
og ef ég man rétt, þá var það á Jaðri. Ég lék þá sjálf
undir á kassagítar, og mikið var ég taugaóstyrk áður en
ég kom þar fram. En þegar ég byrjaði að syngja, hvarf
þessi taugaspenna — ég varð róleg, mér leið vel. En mér
hefur ekki tekizt að losna við taugaspennuna áður en ég
kem fram — sannast sagt finnst mér hún alltaf ágerast.
Hins vegar hverfur taugaóstyrkurinn oftast nær, þegar ég
byrja að syngja.
— Nú ert þú búin að syngja inn á tvær hljómplötur?
— Já, ég fór lil London 1967 og söng þar inn átta lög
fyrir UF-útgáfuna, sem Jón Lýðsson var með — en það
fór allt saman út um þúfur. Þess vegna var það ekki fyrr
en haustið 1968, sem fyrri fjögurra laga platan mín kom
út. Það var Tónaútgáfan, sem gaf hana út. Ég er nú ekki
ánægð með hana — finnst ég hefði átt að geta betur. Hins
vegar er ég ánægðari með hina plötuna, sem SG-hljómplöt-
ur gaf út í sumar.
— Hlustar þú mikið á annars konar tónlist — klassíska
til dæmis?
— Já, það geri ég stundum. Ef maður fer virkilega að
hlusta á klassíska tónlist, hefur maður ánægju af henni.
Mér finnst afslappandi að hlusta á hana. Hún kemur manni
lika til þess að hugsa. Eðlilega hlusta ég líka á pop-tónlist
— en mér finnst hún fara meir út í líkamann. Af flytjend-
um poptónlistarinnar hef ég mest dálæti á Rolling Stones
og Led Zeppelin. Ég fór á hljómleika Led Zeppelin hér í
sumar— það er skemmtilegra að hlusta á þá af hljómplötu.
Tíminn leið óðfluga. Við snerum okkur frá tónlistinni —
og nú var „Stundin okkar" næst á dagskrá:
— Það er mesti misskilningur, sagði Kristin, að við
Klara, sem kynntum þáttinn í fyrra, höfum haft umsjón
með honum aleinar. Það eru þeir Tage Ammendrup og
Andrés Indriðason, sem sjá um efnissöfnunina og valið.
Ég les bara inn — jú, og að sjálfsögðu reyni ég stundum
að finna sjálf eitthvað í þáttinn, sögur eða annað.
— Er ekki gaman að vinna að þessu?
— Jú, mér finnst það mjög gaman, og ég vona, að
krakkarnir hafi líka gaman af þættinum. T. d. er samstarfið
við hann Fúsa flakkara anzi skemmtilegt — og ég ætla að
nota tækifærið og biðja krakkana að vera nú duglegir í vet-
ur að senda Fúsa flakkara bréf, sagði Kristín að lokum.
Viðialinu var lokið. Ég hafði ekki eytt kvöldstundinni til
einskis . .. og með þá fullvissu, að þessi stúlka — Kristín
Ólafsdóttir — sem stóð þarna fyrir framan mig, er eitt
þeirra ungmenna, sem hugsar til þess að þurfa ekki að
láta aðra hugsa fyrir sig — ungmenni á uppleið — kvaddi
ég hana með kærri þökk íyrir viðtalið. — EB.