Æskan - 01.10.1970, Qupperneq 21

því að nú tók drengurinn í bandið og
dró saman opið um hálsinn á Tuma.
,,Ég trúi ekki þvi, sem þú segir,“
sagði strákur. „Þú fórst víst ekki hing-
að [ neinu góðu skyni, og ég ætla að
láta þig muna eftir því.“ Og svo hélt
strákur í bandið og dinglaði pokanum
þangað til Tumi bað veinandi um vægð.
„Til hvers fórstu þá i pokann?"
spurði strákur.
„Blessaður góði,“ sagði Tumi, „ég
ætlaði rétt að sjá, hvað væri í pokan-
um. Slepptu mér nú út, góði, ég skal
aldrei gera þetta oftar."
„Jæja, mundu þá eftir þvi,“ sagði
strákur, opnaði pokann og steypti Tuma
á höfuðið út úr honum og hljóp svo
aftur til leiks síns.
Tumi skreiddist heim á leið og verkj-
aði í hvern sinn lim. „Svei mér, ef ég
skal sletta mér fram í það oftar, sem
mér kemur ekki við,“ sagði hann við
sjálfan sig.
6En til allrar ógæfu var hann
búinn að gleyma þessu að
fáum dögum liðnum. — Einn
morgun var mamma hans að
búa til eggjahræru á eldhús-
borðinu, og rétt þegar hún var búin að
hræra mjólkinni saman við, vildi ein-
hver finna hana. Tumi vissi ekkert,
hvað hún hafði verið að gera, svo að
undir eins og hún var komin út úr
eldhúsdyrunum, fór hann að klifrast
upp á borðið, og fór þar um allt skim-
andi til þess að komast að þvf, hvað
um væri að vera. Hann kom þá brátt
auga á hræriskálina, en var ekki nógu
hár til þess að geta gægzt upp yfir
skálarbarminn og brann nú í skinninu
af forvitni að vita, hvað í skálinni væri.
Þar lá gaffall á borðinu skammt frá,
og dró Tumi hann og velti að skál-
inni og tókst loks að reisa hann á rönd
þar við hliðina á henni. Og nú gekk
Tumi upp á tindana á gafflinum eins
og stiga og gat loks gægzt upp yfir
skálarbarminn með því að tylla sér
á tá.
„Hvað skyli þetta geta verið?" hugs-
aði Tumi með sér. „Ég ætla að skoða
það betur.“ Og svo henti hann sér á
magann upp á skálarbarminn, eins og
þegar drengur hoppar á hestbak.
Þarna vó hann salt á barminum og
laut áfram og teygði sig eins og hann
gat, til þess að ná með fingrinum í
þessar gulrauðu rjómaflautir. En nú fór
illa fyrir Tuma, því allt í einu fer hann
yfrum og beint á höfuðið ofan í eggja-
hræruna. i sama bili kemur móðir hans
inn og tekur sleifina til þess að gefa
hrærunni síðustu áréttinguna áður en
hún hellti henni i formið og setti hana
á eldavélina. En þá sér hún allt í
einu, að hræran fer að gusast og þeyt-
ast upp um alla skálina og í háa loft,
alveg eins og af sjálfu sér, án þess
nokkur fingur hreyfði þar nokkurn hlut.
Hún starði stundarkorn steinhissa á
þetta, en því næst hrópaði hún há-
stöfum á bónda sinn sér til hjálpar og
hélt, að hér væru galdrar f eða skoll-
inn sjálfur. En aumingja Tumi var al-
veg að kafna, því að hann stóð þarna
bjargarlaus á höfði í vellingnum, og
hann fyllti augu hans, eyru og nasir og
fór upp í hann og ofan í kok. En því
meira, sem hann spriklaði og brauzt
um, þvi meir þeyttist vellingurinn, og
þvi hræddari varð mamma hans, því
svo mikið þeyttist utan um hann af
hrærunni, að ekkert sást f hann, og
allra sízt datt mömmu Tuma í hug, að
hann gæti verið þar innan i gusunum.
En þegar hræringurinn hélt áfram að
gusast og herti heldur á sér, þá vildi
hún fyrir enga muni hafa þetta lengur
í húsi sínu, flýtti sér að opna glugg-
ann, tók skálina og hvolfdi öllu út um
gluggann úr henni og niður á götuna.
LESENDURNIR SKRIFA
Kæra Æska. Ég a'tta að senda
ykkur mynd af mér með lamb-
ið mitt. En ég á tvær kindur,
sem eru hjá afa mínum. Og er
þetta lambið undan annarri.
En kindurnar minar lieita Alft
og Frænlta. Afi heldur í lamb-
ið með mér, því ég get það
ekki einn, ég er 2ja ára, þegar
myndin var tekin. En ég er
samt áskrifandi að Æskunni.
Og finnst gaman, þegar Bjössi
bolla er lesinn fyrir mig.
Vertu blessuð, Æska mín.
Karl Heimir Einarsson,
Ásbyrgi, Stöðvarfirði.