Æskan - 01.10.1970, Blaðsíða 11

FmÉirtpr
Lilja Bergþórsdóttir.
að var verið að ferma elzta barnið, og fjölskyldan var að koma frá
kirkjunni. ,,En hvað presturinn talaði fallega til ykkar fermingar-
barnanna. Ég vildi óska, að þið mynduð öll heilræðin, sem hann
gaf ykkur, og færuð eftir þeim, þá mundi ykkur vel farnast í lífinu,"
sagði móðirin um leið og hún tók varlega af sér slæðuna til að rugla ekki
vel lögðu hárinu.
,,Hnuh!“ heyrðist frá fermingarbarninu, hávaxinni, Ijóshærðri stúlku, en
nú spillti fýlusvipur annars laglegu andliti hennar. Hún fór úr kápunni sinni
og henti henni geðvonzkulega á stól um leið og hún sagði:
„Kápan hennar Stinu er miklu fallegri en mín, ég er viss um, að ég fer
aldrei f þessa kápu oftar, hún er svo gamaldags."
„En Tótý mín,“ sagði móðirin, „þú veizt, að þetta var dýrasta kápan,
sem þú mátaðir, þú varst ekki ánægð með neina aðra."
Faðirinn stóð við svefnherbergisdyrnar, þær höfðu verið læstar siðan
í gærmorgun, og ekkert barnanna hafði fengið að koma þar inn. Hann
hlustaði þegjandi á samtal þeirra mæðgnanna og hugsaði um alla vinnuna,
sem þau foreldrarnir höfðu lagt á sig til að geta haldið sómasamlega upp
á þennan dag. Hann langaði mest til að leggja sig og sofa áhyggjulaus
I sólarhring, hann var búinn að vera snapandi aukavinnu hingað og þangað
undanfarna mánuði, og konan hafði unnið úti hálfan daginn. Samt hafði
hvorugt þeirra getað fengið ný föt, vegna þess að þá hefðu þau orðið