Æskan - 01.10.1970, Blaðsíða 39

Það var reyndar ekki fyrr en á flugvellinum rétt áður en ferðin hófst, að þær hittust ferðafélagarnir Valhildur Jónasdóttir (vinstra meg-
in á myndinni) og Sóley Jóhannsdóttir (til hægri).
mælitækjum, tökkum og handföngum, sat Skúli Magnússon flug-
stjóri vinstra megin en Ámundi Ólafsson flugmaður hægra megin,
en fyrir aftan Ámunda Ásgeir Magnússon flugvélstjóri. Skúli bauð
stúlkunum sæti í stól fyrir aftan flugstjórasætið og spurði, hvernig
þeim líkaði ferðalagið. Þær létu báðar í Ijós hrifningu yfir fluginu
og yfir því að fá tækifæri til þess að koma til Lundúna. „Þar verð-
um við tæpa tvo tima,“ sagði Skúli, en síðan fræddi hann þær
um að veðrið í London væri gott, sólskin og hæfilega heitt fyrir
Islendinga, sem koma þangað í fyrsta sinn. Ekki fóru stúlkurnar
út í flugtæknileg atriði í viðræðum sínum við Skúla, en hann
benti þeim á það helzta í flugstjórnarklefanum og lét þess getið,
að gaman yrði að prófa, hvort þær myndu þetta, ef þau yrðu sam-
ferða heim eftir Lundúnadvölina.
Eftir að stúlkurnar komu í sætin aftur í farþegarýminu litu þær
( blöð og létu fara vel um sig. Flugfreyjumar voru á þönum fram
og aftur léttstígar og brosmildar. Þau flugu yfir skýjum og sólin
skein glatt inn um gluggana og í farþegarýminu var glampandi
sólskin. Brátt heyrðist í hátölurum i farþegarýminu orðsending
frá flugstjóranum. Þar var Skúli kominn og sagði nú farþegunum
frá því, að nú væri flogið yfir Hebrideseyjar og brátt yrði flugið
lækkað. Fleira sagði Skúli um veðrið í London, en ekki tóku
stúlkurnar sérlega mikið eftir framhaldinu, því þær reyndu báðar
að sjá eyjarnar, sem um var talað, og sjál Gegnum rof í skýjum
sáust eyjarnar og blátt hafið, sem var óvenjulega stillt, því
hvergi hvítnaði á báru. Brátt var komið inn yfir Skotland, og þær
sáu hvassbrýnd fjöll og djúpa dali og sums staðar vötn. Þetta
gæti vel verið hluti íslands, sagði Sóley, en þegar sunnar dró
breyttist landslagið. Undirlendið var meira og grænna, og viða
sáust stór flæmi, þar sem akrar og gróin tún skiptust á, og sums
staðar voru trjálundir og leifar af skógi. Yfir norðanverðu Eng-
landi lá skýjahula, en brátt nálgaðist „Gullfaxi" Lundúni og um
leið sást betur til landsins. Enn var flogið yfir vel gróin landbún-
aðarhéruð og litlar borgir, og brátt voru þau yfir heimsborginni.
Þótt sól skini af heiðum himni, lá samt móða yfir borginni, en
samt sáu stúlkurnar ána Thames, þar sem hún liðaðist gegnum
borgina, og hinar mörgu brýr. Þær sáu hvolfþak St. Pauls kirkj-
unnar og nýtízkulegar háar byggingar, sem voru því líkastar að
þær ættu alls ekki heima innan um þessi gömlu og virðulegu hús.
Og brátt renndi „Gullfaxi" niður að ílugbrautinni og var lentur.
Það kom i Ijós, að Sóley var ekki með rétt vegabréf, en ekki
höfðu þau neinar áhyggjur þess vegna. Því mundi verða kippt i
lag, þegar á land kæmi. Flugvélin stanzaði spölkorn frá flug-
stöðvarbyggingunum og farþegarnir gengu út. Þær sáu, að söngv-
ari Led Zeppelin kom út með heljarmikið skinn undir hendinni.
Farþegarnir gengu upp f einkennilegan bíl, sem var raunverulega
bíll með stórum dráttarvagni aftan í, og þarna var setið og staðið
511