Æskan - 01.10.1970, Blaðsíða 40

ferð inn I borgina. í fyrsta sinn komu stúlkurnar nú í tveggja
hæða strætisvagn, og því ekki að fá sér sæti á efri hæðinni. Þar
var útsýnið betra. Þau óku yfir brýr og undir brýr og gegnum
langan undirgang, en síðan upp á uppbyggða bílabraut, sem lá
jafnhátt húsaþökunum. Bíllinn stanzaði við flugafgreiðsluna við
Cromwell Road, þar sem flest öll flugfélög, sem til Lundúna
fljúga, hafa afgreiðslu fyrir farþega sína. Þau náðu f leigubíl og
óku niður í South Kensington til gistihússins.
Eftir að hafa hvílt sig um stund, tekið upp úr töskunum og
komið sér fyrir var haldið á vit stórborgarinnar. Nú skyldi hið
almenna farartæki Lundúnabúans, neðanjarðarbrautin, reynt. Þótt
neðanjarðarkerfi Lundúnaborgar virðist flókið þeim, sem ekki
þekkir eða hefur reynt, er það þó til þess að gera auðvelt, og
með aðstoð korta af neðanjarðarnetinu tekur það aðeins ör-
skamma stund að komast til ákvörðunarstaðar. Þau höfðu ákveð-
ið, að deginum yrði varið til þess að fara f búðir. Illu væri bezt
af lokið. Þau óku með neðanjarðarbraut upp á Piccadilly Circus,
en þar var skipt um lest og önnur lest tekin upp að Oxford Circus.
Og þar með voru þær stöllur komnar í hina frægu verzlunargötu
Oxford Street. Margt var að sjá og skoða, því verzlanir voru i
hverju einasta húsi og einn sýningarglugginn tók við af öðrum.
Sóley hafði að vísu meiri áhuga fyrir annarri verzlunargötu en
Oxford Street og spurði um Karnaby Street. Sveinn sagði henni,
að það væri örskammt þarna frá og þangað mundu þau halda
áður en varði. Eftir að hafa snætt í veitingahúsi héldu þau niður
í Karnaby Street. Þarna glumdi bítlamúsik æði hávær, en um
götuna gekk fólk í hinum skringilegasta klæðnaði. Margt var
skoðað og sitthvað keypt, en síðan haldið heim, því nú var dagur
að kvöldi kominn, og eftir staðgóða máltíð í litlu veitingahúsi á
Kings Road urðu allir hvíldinni fegnir.
Morguninn eftir voru ferðafélagarnir snemma á fótum. Eftir
morgunverð gengu þau að næstu neðanjarðarstöð og tóku neðan-
jarðarlest til hins fræga staðar Tower of London eða Lundúna-
turnsins. Þau voru það tímanlega á ferðinni, að ekki var búið að
opna, en margir verðandi gestir stóðu við hliðið. Aðallega var
þetta ferðafólk og trúlega mestmegnis frá Ameríku. Virðulegir
„Beefeaters", verðir í Tower, sáust fyrir innan, en brátt var opnað
og þau gengu inn í þetta forna og sögulega virki. Grímur hafði
oft komið þarna áður og sagði stúlkunum frá því helzta, en að
auki fengu þau bækling um virkið. Bráðlega sáu þau mann, sem
stóð og talaði fyrir nokkrum áheyrendum, og stöldruðu við. Það
kom í Ijós, að þessi maður hafði það embætti, sem ekki þykir
hvað óvirðulegast í Tower, en það er að gæta hrafnanna. Eins
og hann sagði í ræðu sinni, þá eru 6 hrafnar í Tower of London,
og þetta hefur verið svo síðan á dögum Karls 2. og því er trúað,
að ef hrafnarnir yfirgefi Tower, þá muni eitthvað afskaplegt koma
íyrir Bretaveldi. Þess vegna er það ábyrgðarstarf að gæta hrafn-
anna. Stúlkurnar fóru í White Tower og skoðuðu hið mesta saman-
safn alls kyns vopna, þarna voru brynjur og sverð og síðan komu
byssur alls kyns, sem of langt yrði upp að telja. „Hrafna-Flóki"
sá hinn mikli stóð enn utan dyra og talaði, er þær komu út, og
sagði nú, að á viku fengi hann þrjá skildinga með hverjum fugli
til þess að fæða þá og klæða, og hann gæfi þeim kjöt daglega,
það væru raunverulega þeir, sem væru hinir eiginiegu „beef
eaters" en ekki verðirnir, þótt nafnið gæfi annað til kynna. Hrafn-
arnir eru tamdir og ættartala þeirra er skráð inn í bækur, og til
þess að þeir ekki strjúki, eru flugfjaðrir þeirra klipptar, en svo
sagði „Hrafna-Flóki“, að þeir væru svo feitir og vel aldir hjá sér,
að það væri engin hætta á, að þeir reyndu flugtak. Á hverju kvöldi
fer fram hátíðleg athöfn, þar sem turninum er lokað, og þess
Hinir þykku veggir Tower of London gætu marga söguna sagt,
mættu þeir mæla. Hér eru stúlkurnar staddar í kapellu virkisins,
en þar rikir þögn og friður.
Sigríður Valdimarsdóttir, sem var yfirflugfreyja á leiðinni til Lon-
don, kvaddi þær Sóley og Valhildi á flugvellinum.
meðan bíllinn ók upp að flugstöðinni. Þau hittu Alan Dixon, starfs-
mann Flugfélags íslands á Lundúnaflugvelli. Alan bauð þau vel-
komin til Bretlands og óskaði stúlkunum góðs gengis í borginni.
Þeim gekk vel að komast í gegnum toll og útlendingaeftirlit, og
útlendingaeftirlitsmaðurinn gaf út sérstakan reisupassa fyrir Sóley
til að ferðast á í Englandi þessa daga. Síðan tók við önnur bíl-
512